μια αγκαλιά να σε χωράει

20 Αυγούστου 2018

Σήμερα έβγαλα με τη τσιμπίδα δύο άσπρες τριχούλες από το αριστερό μου φρύδι και μια από το δεξί. Δεν ξέρω με τι ρυθμό σκοπεύουν να ασπρίζουν και αν θα γινούν όπως το Καραμανλή, ή αν θα πρέπει κάποια στιγμή να αρχίζω να βάφω και τα φρύδια μου, όι τατουάζ δεν τα κάμνω, εν έχει τσανς, άτε το πολύ να τα βάφω σε ένα χρώμα καστανούδι κοντά στο φυσικό τους.. 
το μαλλί μου πάλε δεν θυμάμαι πότε ήταν άβαφτο, αφού ασπρίσαν από τα εικοσιπέντε μου και πιθανολογώ να είναι λόγω ντι εν έι του τζύρη μου που και εκείνον πάντα με άσπρο μαλλί τον θυμάμαι. Για τις υπόλοιπες δεν έχω ανησυχία, πήγα και χτύπησα ένα λέιζερ ολόσωμο, εκατόν πενήντα ευρώ η μανιτζιά, εμ σόρυ η φορά, και αν πάνε όλα καλά σε μερικά σέσιονς (διάβαζε το σωστά) θα είμαι μαντάμ όπως τις απαφτές που πάνε στους αγώνες που κάμνουν κορμί , έλα ρε γαμώτο , που τους βάλουν πάνω τους λάθκια τζιαι κλώνουντε ποτζεί ποδά τζιαι δείχνουν τα μπράτσα τους τζιαι τους κοιλιακούς τους. 
Ε, εγώ από αυτήν την μαντάμ θα έχω το λάδι τζιαι την έλλειψη τρίχας. Σιγά σιγά, με βιάζεσαι, θα διαμορφώσουμε και τους μυς και αν δεν διαμορφώνουνται θα πιάσω σιξ πακ να πιούμε μπυρούες να γινουμε στρακόττο τζιαι εν θα μας κόφτει πέντε. Οκ εν έχω τόση ψηλούς στόχους όσο να γίνω η επόμενη τζέην Φόντα, οι στόχοι μου είναι να μπορώ να σίφκω να βάλλω το σιειμώνα τις κλάτσες μου χωρίς να πονώ τη μέση μου, να κατεβαίνω κανονικά από το κρεβάτι, χωρίς να διπλώνομαι όπως τη φυσαρμόνικα και να κάμνω τις καθημερινές μου δραστηριότητες ...

η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα είναι σοβαρά όσο και αν θέλουμε να τα διακωμωδούμε και πρώτη και καλύτερη η υποφαινόμενη. Εγώ, ο εαυτός μου και η αφεντιά μου όπως έλεγε η ταινία me myself and Irene εγώ το λοιπόν εκτός τα άλλα όλα που έχω, έχω να κάνω κουμάντο και τον εαυτό μου και τον νου μου και την αυτοαξία μου που είναι στα πατώματα από τον καιρό περίπου των εικοσιτεσσάρων. Θα μου πεις τωρά εσύ; Ναι εγώ. Πολλοί συγχίζουν την αυτοπεποίθηση με την αυτοαξία. Αυτοπεποίθηση έχω να φάνε και οι κότες, αυτοπεποίθηση στη δουλειά μου, οκ δώσε μόυ όση δουλειά θέλεις, θα την κάνω στην εντέλεια. Αυτοπεποίθηση στις υποχρεώσεις μου, δώσε μου προβλήματα, θα τα λύσω, δώσε μου δυσκολίες, θα τις υπερβώ, θα κόψω, θα ράψω, θα μπω, θα βγω θα τα φέρω τα πράγματα εκεί που πρέπει και θα με δεις πάλι να κερδίζω, κάθε φορά κάθε μάχη

εκτός από μια. Εκείνη που λέει ότι στέκεσαι απέναντι σε έναν καθρέφτη και λες στον εαυτό σου

Είσαι όμορφη, αξίζεις να αγαπηθείς. Εδώ και πέντε χρόνια κάνω προσπάθειες να πείσω τον εαυτό μου, να θυμίσω στον εαυτό μου πώς ήμουν σε όλη μου τη ζωή, μέχρι τα εικοσιτέσσερα μου, μια όμορφη κοπέλα και μετά μια πανέμορφη γυναίκα, με πανέμορφο σώμα, μια αθλήτρια, μια γυναίκα που χόρευε με τις ώρες και έκανε ανάποδες τούμπες στην πισίνα, μετά που είχε γεννήσει ήδη ένα μωρό

και μετά ... τι στο διάολο έγινε μαλάκα; πώς γίνεται να ξυπνάς μια μέρα χρόνια μετά και να μισείς αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη, όχι να τον μισείς, να τον απεχθάνεσαι, να απεχθάνεσαι αυτό που έχεις γίνει, αυτό το πράγμα μέσα στο οποίο έχεις κρύψει τον εαυτό σου..και μετά ξυπνάς και αντιδράς και λες δε θέλω να είμαι έτσι, θέλω να είμαι εγώ, όπως ήμουν τότε, χαρούμενος

και το παλεύεις , δεν είσαι όμως πια 24, αντιστράφηκαν τα νούμερα, πλησιάζουμε στο 42

δεν ξέρω όμως τι σημαίνει 42, όπως δεν κατάλαβα τι σημαινε 41, ούτε τι σήμαινε να κλείνω 40

δεν κατάλαβα τίποτα, το μόνο που νιώθω είναι ένα μωρό με τα ίδια παράπονα μέσα σε ένα σώμα που καταπονήθηκε από το χρόνο, από τα βάρος που το φόρτωσα, από την μελαγχολία, από τα νεύρα, από τις ώρες στο τιμόνι, από τις ώρες πίσω από τα γραφεία, από τις ώρες στα μοναξιασμένα σεντόνια

θυμάμαι τη ξάδερφη μου όταν χώρισε και αδυνάτισε τόσο πολύ, θυμάμαι που μου είπε με ένα παράπονο “ήθελα να αδυνατίσω για να χωράω σε μια αγκαλιά” και αδυνάτισε αλλά ξέρεις τι , η ξάδερφη μου δεν ήταν χοντρή. 

απλά η κοινωνία μας έμαθε ότι όταν δεν αγαπιόμαστε κάτι φταίει, είμαστε πολύ χοντροί, πολύ λεπτοί, περάσαμε τα σαράντα, είμαστε χωρισμένοι και δεν θα μας θέλει κάποιος γιατί έχουμε παιδιά. Ο νους μας τα λέει αυτά και κανένας άλλος, ο κάθε άνθρωπος αξίζει να αγαπηθεί όπως κι αν είναι το καλούπι του και η μορφή του, απλά η πουτάνα η ζωή μας, τα έχει φέρει έτσι ώστε να είμαστε δισεκατομμύρια και να μην αναλογεί ένας προς έναν ..μη ρωτάς γιατί μαλάκα.. δεν έχει γιατί, είναι η ίδια έλλειψη λογικής που υπάρχει στο όλο παράλογο που ζούμε γύρω μας

απλά εσύ προσπαθείς, έκοψες το τσιγάρο πέρσι, σταμάτησες να τρώεις τα νύχια σου φέτος, πας σε νυχού ταχτικά αν και τούτα όλα τα βρίσκεις έξω από εσένα, προσπαθείς να παλέψεις τους εθισμούς σου, να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου μα πίστεψε με.... δυσκολότερη μάχη από αυτή δεν υπάρχει

κάθε φορά που σπάζει κάτι μέσα μου, για τούτο όλο το άδικο και το παράλογο στο ομολογώ με πιάνει εκείνο το παράπονο γιατί έχω δει κάτι ταινίες που οι άνθρωποι κόβουν τα ναρκωτικά και αποτοξινώνονται και χτυπιούνται στα κρεβάτια τους σφαδάζοντας από τους πόνους

δεν ξέρω πόσο πονάνε οι άνθρωποι αυτοί

έχω δει όμως και κάτι άλλες σκηνές που οι άνθρωποι μένουν για χρόνια στερημένοι από μια αγκαλιά και όταν τους δεις πάνω στα κρεβάτια τους, έχουν τα γόνατα στο στήθος σε μια εμβρυακή στάση και το μαξιλάρι αγκαλιά και μοιάζει πολύ αυτή η στάση με των άλλων

ξέρω πόσο πονάνε οι άνθρωποι αυτοί

και όταν στενοχωριέμαι , στενοχωριέμαι για όλους, και τον άνθρωπο που δεν θα αγαπήσει ποτέ, και την άλλη που δε θα αγαπηθεί ποτέ και τον γέρο που πεθαίνει μόνος του σε ένα διαμέρισμα και για  άλλους που αγαπιούνται και δεν μπορούν να είναι μαζί και για εκείνους που είναι μαζί και δεν αγαπιούνται

γιατί είναι κοινή αυτή η μοίρα, η μοίρα του παραλόγου

τι πονάει λιγότερο ; να κατανοώ, να νοώ πρωτίστως και κατόπιν να κατανοώ !

ίσως έτσι θυμώνω λιγότερο και καταλάβω ότι δεν είναι προσωπική μου αποτυχία 

Ο γέρος λέει δε θλίβεται γιατί είναι γέρος, θλίβεται γιατί θυμάται πώς ήταν όταν ήταν νέος

να προσθέσουμε και τον μεσήλικα, που δεν έζησε αυτά που θα έπρεπε να ζήσει όσο ήταν νέος και ξαναξεκινά από την αρχή, από το μηδέν, και θέλει να πάρει όσα η ζωή δεν του έδωσε και όσα η ζωή του χρωστά και συγχίζεται και αγχώνονται τι θα προλάβει και τι όχι και ο χρόνος μετρά αντίστροφα

τους νέους που χάσκει η ζωή μπροστά τους και εκείνη την νομίζουν για χαράδρα και πέφτουν μέσα

κι εμάς τους τελευταίους των ρομαντικών που μας λένε οι άλλοι βλάκα, πήγαινε για μια ξεπέτα

ξεπέτα μεγάλε, λες και η αγάπη πλέον είναι ντεμοντέ 

έλα εδώ, στάσου για λίγο δίπλα μου δώσε μου για λίγο το χέρι , κοίτα 

¨Εχουμε ανέβει το βουνό στεκόμαστε στη μέση και βλέπουμε και από τις δυο πλευρές

.....κάθε μέρα κοιτάζω αν έρχεται κάποιος.... ανέβηκα μόνη δεν θέλω να κατέβω μόνη
αλλά ούτε και εσύ θέλω να κατέβεις μόνος .. ούτε και κανένας
κάθε ένας αξίζει μια αγκαλιά να τον χωράει ακριβώς έτσι όπως είναι

και αν δεν χωρούσες στην προηγούμενη ξαναδοκίμασε βρε, μπορεί η αγάπη να ήταν όπως τα πειράματα του Τέσλα, εντοπίσαμε το τι δεν πετύχαινε, την επόμενη φορά θα το πετύχουμε

κατάλαβες ;