Μετέωρα βήματα..

Όσο κι αν λες πως την έχεις συνηθίσει
Και είναι ώρες που αρχίζει να σ΄ αρέσει
Έρχεται μια εικόνα την πληγή να σου ξύσει
Όπως εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα 
που αγκαλιασμένο ένα ζευγαράκι καθόταν 
στην απέναντι στάση
Εκείνος να κάθεται στη διάθεση της
Εκείνη σαν πουλί να κουρνιάζει στην αγκαλιά του
περιμένοντας απ τα χείλη φιλί.. 
Και στα δικά σου χείλη

ένα γλυκόπικρο χαμόγελο
Γλυκό που στην απέναντι όχθη ζει ακόμα
Πικρό που στην απ' εδώ έχει πεθάνει
Τα μάτια σου έχουν κιόλας βουρκώσει
Σκουπίζεις τα μάτια και ανοίγεις το βήμα
να φτάσεις στη δική σου στάση
ο οδηγός πάντα  βιαστικός 
και το λεωφορείο δεν περιμένει.. 

22/11/2013