do androids dream of electric sheep

 

25 05 2022

Είναι χάλια η ενέργεια μου σήμερα. Πονώ το σώμα μου, τα κόκκαλα μου, τις κλειδώσεις μου. (τι βλακίστικη λέξη και αυτή) Κάνει ζέστη, δεν έχω όρεξη, έβαλα μια μουσική στο youtube enchance self love energy λέει και άντε να δούμε αν θα μεγαλώσει η αυτοαγάπη. Προς το παρόν ούτε να με βλέπω δε θέλω. Αν διαβάσει κανένας τα ημερολόγια και συγκρίνει την μια μέρα με την άλλη θα πει πως έχω διχασμένη προσωπικότητα, αλλά δεν ισχύει, πάντα με αγαπώ, απλά νιώθω πολύ κουρασμένη σήμερα. Είναι μέρα ωορρηξίας και καθώς γίνεται η ωορρηξία κάτι αλλάζει στις ορμόνες και σε πιάνει μια minor κατάθλιψη, το χω σημειώσει γιατί είχα την απορία γιατί το παθαίνω μέχρι που σημείωσα τις ημερομηνίες και είδα ό,τι συμβαίνει κάθε μήνα την συγκεκριμένη μέρα.

Έχει μια ειρωνία να έχεις ωορρηξία και να μην έχεις γκόμενο ή σύντροφο (όχι στον κομμουνισμό) και το σώμα σου να έχει αυτήν την αναστάτωση να εκκρίνονται οι φερομόνες και να γυαλίζει το μαλλί και να ανεβαίνει η θερμοκρασία σου και να νιώθεις διαφορετικά αλλά να έχεις να κάνεις σεξ  όπως είπε παλιά και μια άλλη φίλη από το 2^ο μνημόνιο.   Σαν θηλυκό ζωάκι μέσα στην ζούγκλα φουντώνεις τα χρώματα σου και βγάζεις στριγκλιές αλλά αρσενικό στην γύρω περίμετρο δεν έχει, είσαι είδος προς εξαφάνιση.  Υπάρχει μια ειρωνία και μια τραγωδία που το σώμα σου εκτελεί κανονικά τις προγραμματισμένες του λειτουργίες για 30-40 χρόνια και εσύ παιδί άλλο δεν θα κάνεις, σαν σίδερο που ανάβει και σβήνει αλλά ρούχο άλλο δεν έχει να σιδερώσει.  Μπορώ να σκεφτώ άπειρα παραδείγματα για πράγματα που μένουν αναμμένα άσκοπα και σπαταλούν ενέργεια. Και εμείς άσκοπα μένουμε αναμμένοι και θα μας έσωζε πολύ να υπήρχε ένας διακόπτης να έσβηνε τις ανάγκες και την μνήμη μας.  Θα συνεχίζαμε απρόσκοπτα την υπόλοιπη μας λειτουργία, να δουλέψουμε, να βγάλουμε λεφτά, να πληρώσουμε λογαριασμούς. Τι είναι αυτό λοιπόν που μας χωρίζει από τα ανδροειδή; Το ό,τι εκείνα μπορούμε να σβήσουμε τους διακόπτες τους αλλά τους δικούς μας δεν μπορούμε. Περιμένεις απλά να περάσει ο χρόνος και να αρχίσουν να σβήνουν ένας ένας από μόνοι τους, αφήνοντας σε όλο και πιο ρομπότ, όλο και πιο στεγνό, με λιγότερα πάθη, με λιγότερη μνήμη, με λιγότερη νοσταλγία. 

Πονάω το σώμα μου και μου λείπει εκείνη η αγκαλιά που κάνουν δύο άνθρωποι που χόρτασαν τον έρωτα και απλά ξαπλώνουν αγκαλιά και ανασαίνει ο ένας στον λαιμό του άλλου.  Μου λείπει η αγκαλιά και είμαι πεπεισμένη ότι δεν έχει Θεό. Να σου πώ όμως τι δε μου λείπει. Τα χρόνια που είχα έναν άνθρωπο δίπλα μου στο κρεβάτι και μου γυρνούσε την πλάτη.  Αν έχει κάτι που με παρηγορεί κάτι όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι μπορεί να είμαι μόνη αλλά γυρισμένη πλάτη δίπλα μου δεν έχω.  Κάποιες νύχτα ξαπλώνω ανάποδα και βάζω το μαξιλάρι από την κάτω πλευρά του κρεβατιού και τα πόδια μου στο κεφαλάρι και κοιτάζω έξω από το παράθυρό.  Τώρα ανοίγω και το παράθυρο μπαίνει αυτή η δροσούλα της άνοιξης τα βράδια είναι υπέροχα. Πριν κοιμηθώ όμως το κλείνω γιατί φοβάμαι μην μπει καμιά κατσαρίδα.

  Ίσως πάω να πάρω άλατα Epsom αυτά διάβασα ότι έχουν μαγνήσιο και άμα κάνεις ένα ζεστό μπάνιο και ρίξεις μέσα από αυτά τα άλατα, τραβάνε τον πόνο και ανακουφίζεσαι. Μπας και τραβήξουν και την κακή διάθεση και ηρεμήσουμε.  Τώρα που το σκέφτηκα, λες γι αυτό να έκανε τόσο συχνά ζεστά μπάνια η μάνα μου?

Έχω ζήσει τόσον πολύ καιρό με τον εαυτό μου που είμαι πλέον προβλέψιμη, τίποτα από όσα νιώθω δεν με εκπλήσσει ούτε με τρομάζει.  Άρα δε θα με λάβω και πολύ υπόψη, θα περιμένω απλά να μου περάσει.  Να πάω να ρίξω έναν υπνάκο, το απόγευμα θα πάω να φέρω την Κ. από το alexander που θα κάνει ένα μικρό σεμινάριο και απόψε θα βγω με την Ε. και τις κόρες της για δείπνο.  Ελπίζω να νιώθω καλύτερα ως τότε.