στο ντιβάνι

 

20/5/2022

-Τι άλλαξε από χτες?

-Από χτες όχι και πολλά αλλά πρόσφατα έκανα μια σημαντική διαπίστωση.

-Ακούω

-Είχα κάποτε ερωτευτεί κάποιον. Στο είχα ξαναπεί.  Ήταν μπορείς να πεις ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Ζυγίζοντας όμως από την μια πλευρά την αγάπη που ένιωσα και από την άλλη τον πόνο που ένιωσα, ο πόνος ήταν μεγαλύτερος.  Νομίζω ήταν ένας πόνος που νιώθουν οι τοξικομανείς όταν αποκόπτονται από τα ναρκωτικά, μόνο έτσι μπορώ να σου τον περιγράψω. 

Πάνε χρόνια όμως που συνέβη αυτό έτσι?

Πολλά χρόνια.

Και πώς το θυμήθηκες τώρα?

Το θυμήθηκα τώρα γιατί τώρα είμαστε λίγους μήνες πριν φύγει η μικρή για σπουδές. Και τότε που το περνούσα όλο αυτό , τον πόνο, την θλίψη, τις κρίσεις, ήταν η περίοδος που έφευγε η μεγάλη για σπουδές.  Και εγώ αντί να είμαι δίπλα της να την στηρίζω, στην τόσο μεγάλη σημαντική και κρίσιμη περίοδο της ζωής της, εγώ ήμουν αλλού. Σωματικά ήμουν εκεί, έμενα στο σπίτι, την έπαιρνα στο προσκοπείο,  πλήρωνα τα φροντιστήρια, ήμουν στην αποφοίτηση της, την ετοίμασα για τις σπουδές, την πήρα στο αεροδρόμιο, αλλά συναισθηματικά δεν ήμουν εκεί.  Έκλαια και θρηνούσα για έναν παρολίγον παράδεισο.

Και μου το χτύπησε μου το είπε μου το έκανε παράπονο και εγώ έκατσα και άκουσα και έσκυψα το κεφάλι και πάλι δεν κατανόησα τι έλεγε το παιδί. Ντράπηκα και ένιωσα ενοχές γι αυτά τα οποία μου καταλόγιζε και ζήτησα συγνώμη αλλά μετά κατάλαβα τι εννοούσε. Τώρα κατάλαβα τι εννοούσε. Τώρα που είμαι ήρεμη, που δεν μου λείπει κανένας, που δεν αγχώνομαι για κανέναν, που δεν κοιτάζω το κινητό αν έρθει μήνυμα, που δεν τρώγομαι από ανασφάλειες, τώρα που είμαι αφοσιωμένη στο δεύτερο παιδί μου την ώρα που φεύγει.

Αναθεώρησα λοιπόν.  Ένιωθα πάντα ότι άξιζε ο πόνος που ένιωσα για εκείνον τον άνθρωπο, σε αντιστάθμισμα όλων όσων μου έδωσε.  Αλλά δεν άξιζε γιατί με έκανε κακή μάνα.  Έβαλα την γυναικά πάνω από την μάνα και άφησα έναν έρωτα επώδυνο να μου αφαιρέσει την προσοχή από το μεγάλωμα των παιδιών μου.   Από την στιγμή που κλείνεις την πόρτα του δωματίου σου και κλείνεις τα παιδιά σου απ έξω δεν έχει σημασία αν είναι για να χτυπήσεις ένεση, αν έπεσες σε λήθαργο λόγω υπνωτικών ή αν είναι για να κλάψεις στα κρυφά έναν χαμένο έρωτα.  Έλεγα πάντα ότι δεν θα πάρω ναρκωτικά, ποτέ δεν ήπια και ποτέ δεν τα εγκατέλειψα αλλά να που βρέθηκε κάποιος να με βυθίσει στην εξάρτηση.  Ήταν σιχαμερό.  Και πόσο μάλλον όταν είχα περάσει και εγώ τα ίδια ακριβώς σαν παιδί.

Να λέμε ευτυχώς που μας συγχωρούν, να λέμε ευτυχώς που μας δίνουν μια ακόμα ευκαιρία, να λέμε ευτυχώς που ξυπνάμε κάποτε από τον λήθαργο και βλέπουμε τις πράξεις μας. 

-θα της ζητήσεις ξανά συγνώμη?

-το έκανα ήδη πάρα πολλές φορές αλλά άμα προκύψει να γίνει η συζήτηση ίσως να γίνει. Αλλά η κυρία μεταβολή ήταν στην πλάστιγγα όπως σου είπα της ζυγαριάς. Του ότι πάντα ένιωθα ότι, όσο και αν πόνεσα ήταν κάτι που άξιζε και τώρα λέω όχι δεν άξιζε. Αφού ήταν η αιτία να στερήσω το παιδί μου από την μάνα του γιατί η μάνα του ήταν μαραζωμένη και έκλαιε δεν άξιζε.  Δεν έχει περιθώριο για παιχνίδια , για δήθεν απωθημένα, άμα κάτι είναι λάθος δεν θα το κάνεις λίγο γιατί το λίγο είναι ασφαλές.  Δεν μπορείς να βουτήξεις το δάχτυλο του ποδιού σου λίγο στην ρουφήχτρα. Θα σε τραβήξει ολόκληρο και θα σε πνίξει και άντε μετά να βγεις από μέσα ζωντανός.

-Ανθρώπινα λάθη

-Όπως το είπες, αλλά ο χρόνος δε γυρίζει πίσω, το παιδί σου φεύγει και ο χρόνος που θα έπρεπε να περνούσατε μαζί έχει πάει χαμένος.

-Το παιδί σου σε έχει συγχωρέσει?

- Νομίζω ναι !

- Εσύ συγχώρεσες τον εαυτό σου?

- Όχι για όλα. Δεν ξέρω αν υπάρχει μέσα μας η δυνατότητα να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους για όλα. 

-τι εννοείς;

- Είναι μια μνήμη, μια εικόνα που υπάρχει εκεί, που με έχει τραυματίσει για κάτι που έγινε σαν παιδί. Κάτι που είδα, κάτι που έζησα, κάποιος το προκάλεσε.  Και ναι έχω μεγαλώσει, ναι είμαι 45 ναι δεν έχω θυμό για πίκρα μέσα μου για κανέναν, ναι έχω συνειδητοποιήσει ότι έχουν το χαραχτήρα τους και δεν κανένας δεν είναι τέλειος και τους δέχομαι ατελείς αλλά

- ¨Όταν έρχεται εκείνη η εικόνα που είναι  σαν μικρού μήκους ταινία στην μνήμη μου και παίξει ξανά για λίγα δευτερόλεπτα πάλι μπροστά μου, μαζί της έρχονται και εκείνα που ένιωσα εκείνη την μέρα εκείνη τη στιγμή. Είναι αποθηκευμένα και τα συναισθήματα που ένιωσα και παίζουν μαζί και τα συναισθήματα.

-Κατάλαβα. Όπως θυμάσαι την φαγούρα που ένιωθες όταν έπαθες ανεμοβλογιά, όπως θυμάσαι τον πόνο στο λαιμό σου όταν αφαίρεσες τις αμυγδαλές σου.  Αυτή είναι η μνήμη μια μεγάλη αποθήκη με πληροφορίες από όλα όσα ζήσαμε.

-Και τα παιδιά μου ίσως να έχουν καλές και άσχημες εικόνες.

-Σίγουρα θα έχουν και καλές και άσχημες εικόνες. Αλλά θα μεγαλώσουν και θα μάθουν όπως μάθαμε και εμείς ότι ακόμα και η μνήμη είναι υποκειμενική και σαν προβολέας άλλοτε ενισχύει τις όμορφες εικόνες και άλλοτε τις άσχημες.  Ίσως , αφού μας συγχώρεσαν τα παιδιά μας και μας αγαπάνε ακόμα και αν έχουν κάποιες άσχημες εικόνες, ίσως λέω, κάποια στιγμή να κάτσουμε να τα βρούμε και με το άλλο παιδί που είναι μέσα μας.  Ίσως να κάτσουμε να κάνουμε μια λίστα, πόσα όμορφα έζησα και έχω μέσα στην μνήμη μου και πόσα άσχημα έζησα και ίσως αν κάνω τη λίστα διαπιστώσω ότι τα όμορφα είναι περισσότερα αλλά η μνήμη επιμένει να επαναφέρει συχνότερα τα άσχημα ίσως να έχει κολλήσει ίσως να τα μεγαλοποιεί, ίσως να θέλει να μας κρατάς δέσμιους σε μια υποκειμενική αναπαράσταση που δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.

-Ισχύει

- Για να βγεις από το ρόλο του θύματος πρέπει να μην γίνεσαι δούλος και δέσμιος ούτε μιας υποκειμενικής μνήμης ούτε υποκειμενικών συναισθημάτων.  Γιατί δεν τα θυμάσαι όπως τα έζησες εσύ αλλά τα θυμάσαι όπως τα έζησε ένα παιδί που συγκατοικεί μέσα σου.

- Βοηθά το να λιγοστεύεις το δράμα επίσης. Αντί να πιάνεις τον πόνο και να τον συντηρείς για να παράξεις ποιήματα που θα τα γράφεις κλαίγοντας και θα τα διαβάζουν και οι άλλοι κλαίγοντας …. δεν θέλω ούτε στο δράμα θέλω να είμαι δούλα.  Ορθολογισμός όπως λέει και η Κέιτ ..