21 10

 

21 Οκτώβρη 2021

Στην πόλη μου, στο νησί μου, στην καρέκλα μου.  Γενικά διαβάζοντας τα περσινά ημερολόγια πνευματικά ήμουν σε ανώτερο επίπεδο πέρσι. Φέτος με απορρόφησε η δουλειά,  η επιχείρηση, οι στόχοι, έγινα πιο business mind και λιγότερο spiritual.

Θα ήθελα γράφοντας τις σκέψεις και τα ποιήματα μου διατηρώντας το δικαίωμα της αποταύτισης από την προσωρινή μου διάθεση, σκέψη. Ακόμα και αυτά που γράφω στα ημερολόγια μου είναι τόσο προσωρινά όσο η στιγμή που τα γράφω.  Δεν είναι τελεσίδικα συμπεράσματα, είναι σκέψεις, αυτοανάλυση, μια φωτογραφία ενός επιβάτη πάνω σε ένα καράβι που φωτογραφίζει ένα λιμάνι από το οποίο έχει ήδη απομακρυνθεί.   Δεν μπορούμε να νιώσουμε καν λύπη χωρίς ενοχές.  Πολιτική ορθότητα και στην λύπη μας και φρένο.  Ξέρω ότι περνώ κάτι σοβαρό, και την ώρα που στήνω την επιχείρηση μου, την ώρα που κάνω ακόμα ένα ισολογισμό, την ώρα που χαίρομαι για το ένα και το άλλο κάτι άλλο λυπάται μέσα μου.

Απλά κουράστηκα να γράφω τα ίδια ποιήματα για ένα πόνο απαράλλαχτο εδώ και τόσα χρόνια.

Μου θυμίζει η ζωή μας ένα γυμνό σώμα μπροστά σε έναν καθρέφτη

Που όσα ρούχα και αν δοκιμάσει για να δει ποια του πάνε και ποια όχι

Στο τέλος της ημέρας θα βγάλει όλα τα ρούχα και θα μείνει πάλι γυμνό

Σήμερα λογίστρια, αύριο κάτι άλλο, πάντα μάνα, πάντα κόρη

Ερωμένη του ενός, φίλη του άλλου,  δαγκώνω τα χέρια που πλησιάζουν να με αγγίξουν

Θλίψη και επιφύλαξη

Και στον Θεό έγραψα ένα γράμμα τελευταίο και του μίλησα σαν γυναίκα προς γυναίκα

Ξέρεις ποια είμαι, ξέρεις τι αξίζω και ξέρεις τι μου αξίζει

Αν έχει εκεί έξω μια πατρίδα για μένα στείλε μου εισιτήριο

Εγώ δεν πρόκειται για τα αυτονόητα ούτε να προσευχηθώ ούτε να παρακαλέσω

Αν δεν υπάρχει  σ΄ευχαριστώ  που με κρατάς μακριά από γκρεμούς

Δεν είναι ημερολόγια αυτά, είναι  κίτρινα ηλιοτρόπια ενός τρελού πάνω στους τοίχους της

φυλακής του

η μεγαλύτερη δυστυχία ενός γονιού είναι να βλέπει το παιδί του να κλαίει πικρά να ξέρει ότι θα ζήσει τις ίδιες ανησυχίες τους ίδιους καημούς και να μην μπορεί να κάνει τίποτα

έτσι για να ξέρεις γιατί δεν δημοσιεύω πια είναι γιατί η αλήθεια μου είναι πολύ σκληρή και είμαι πολύ ειλικρινής για να την αποκρύψω

μου λείπει ο ψηλός κάκτος απέναντι από την μεγάλη σου μπαλκονόπορτα, όχι γιατί σε αγάπησα πολύ περισσότερο από τους άλλους, αλλά ίσως γιατί είσαι το τελευταίο όμορφο που θυμάμαι