Καλό μήνα

1η Σεπτεμβρίου

αρχή φθινοπώρου

τη νύχτα της παρουσίασης του βιβλίου ενός φίλου , κατά τη διάρκεια της συζήτησης κάποιος ρώτησε κάτι σχετικά με τους ανθρώπους και την αλλαγή τους και το πώς αποφασίζει κάποιος πότε θα αλλάξει. Και μου ήρθε τότε, η συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος δεν αποφασίζει ούτε προκαθορίζει την αλλαγή του, η αλλαγή απλά του συμβαίνει και ο άνθρωπος απλά το συνειδητοποιεί μετά που θα έχει συμβεί.

Έτσι, ξυπνάς μια καλή μέρα και σου φαίνονται διαφορετικοί οι άνθρωποι, διαφορετικά τα χρώματα και τα τοπία, άνθρωποι που σου έλεγαν κάτι δεν σου λένε πια τίποτα, συμπεριφορες που τις καταπινες πια δεν μπορείς να τις αντέξεις, και κάποιον που τον έβλεπες σαν ένα μικρό Θεό, τώρα έχει κατέβει από τον Όλυμπο και κάνει παρέα με τους υπόλοιπους θνητούς.

Αλλάζεις  και η αλλαγή είναι συνεχής και μη αντιληπτή, και έτσι ακριβώς όπως πεθαίνουν κάθε δευτερόλεπτο τα κύτταρα μας και αναγεννιούνται και την ίδια στιγμή εμείς το ίδιο σώμα βλέπουμε συνεχώς, έτσι πεθαίνουν και αναγεννιουνται μέσα μας τα πάντα και αλλάζει η οπτική μας,

η αλλαγή δεν είναι τίποτα από την συνεχή ροή

κι αν σου έχει τύχει καμιά μέρα και δεις κάποιον στον καθρέφτη και δε σου μοιάζει πολύ καλωσόρισε τον καινούριο σου εαυτό και εναγκάλισε την αλλαγή

πονάει η αλλαγή, αλλά είναι πρώτον αναπόφευκτη και δεύτερον απαραίτητη
δεν την δέχονται όμως όλοι οι άνθρωποι
και δυστυχούν γιατί αρχίζουν κάποια στιγμή και αναγνωρίζουν μέσα τους αυτό για το οποίο έχουν γεννηθεί, την ίδια στιγμή γιγάντια δεσμά τους κρατάνε πίσω και έτσι δεν μπορούν να το τιμήσουν, να το στηρίξουν, να το αξιοποιήσουν, στερούνται τον σκοπό της ζωής τους , καταπιέζουν και σκοτώνουν τον εαυτό τους, του κόβουν ύψος και βάθος για να σμικρυνθούν, να έρθουν στα μέτρα των άλλων, για να μην τους απογοητεύσουν, να μην τους χάσουν γιατί πάνω από όλα τρομάζει η μοναξιά.

Και αν κάποια μέρα αποφασίσεις να είσαι ο εαυτός σου αλλά αυτό σε αφήνει με όλο και πιο λίγους, το σκέφτηκες καμιά φορά αυτό;

αν το να είσαι σε πολυκοσμία και πλήθη σε κάνει να νιώθεις καραγκιόζης και ψεύτης και ξεπουλημένος, τότε μόνος;

αν το να είσαι με ένα σύντροφο όταν δεν νιώθεις 100% ότι θέλεις να είσαι μαζί του σε κάνει να νιώθεις μια πόρνη αρσενική ή θηλυκή, τότε μόνος;

αν το να είσαι με ανθρώπους που δεν εκτιμάς και δεν αγαπάς και δεν θαυμάζεις και δεν θεωρείς πολύτιμους συνοδοιπόρους που από εκείνους έχεις να πάρεις σπουδαία μαθήματα ζωής και σε εκείνους θέλεις να δώσεις ότι καλύτερο και πιο όμορφο έχεις είναι αναγκαίο, και οι άλλοι δεν σε αφορούν, τότε μόνος ;

μόνος ή με ένα ή δύο ή τρεις, όσους αξίζουν να είναι και να μείνουν

οι υπόλοιποι πιάνουν χώρο και χρόνο από έναν βίο που είναι βραχύς και οι ώρες πολύτιμες

Κάποια στιγμή στη ζωή σου θα ξυπνήσεις και θα εννοήσεις ότι η αλλαγή είναι μια εγκυμοσύνη που συμβαίνει μέσα σου και αυτόν τον νέο εαυτό θα επιλέξεις αν θα τον γεννήσεις με οδύνη όπως είναι η κάθε γέννα, ή αν θα τον αποβάλεις πρόωρα και νεκρό και απλά θα φαντάζεσαι κάποτε, χρόνια μετά για το πώς θα έμοιαζες..αν γεννιόσουν εσύ.. έτσι όπως ακριβώς θα έπρεπε να είσαι εσύ..

Ήθελα και κάτι άλλο να σου πώ, ξέρεις,  όταν φύγει η αγάπη, η σκιά δεν μετρά σε μπόι !!

έχει ακριβώς τρεις ώρες που βρίσκομαι στο καφέ και γράφω, δυόμιση ώρες δούλευα στο θέατρο μου και τώρα γράφω τις σκέψεις μου

σήμερα έκλεισε ακριβώς ένας μήνας που βγήκα από το φέισμπουκ.  Πρώτη του Σεπτέμβρη είπα ότι θα έμπαινα για μια μέρα μόνο, να χαιρετίσω τους φίλους μου και να τους κάνω μια υπενθύμιση για το μπλοκ εδώ. Ξεκίνησα να μπω και ένιωσα αναγούλα, οκ είπα ο οργανισμός μου δεν το θέλει, δε θα το κάνω, θα μπω όταν έρθει η ώρα, και αυτήν την ώρα δεν την ξέρω.

Ήρθε και για μένα μια αλλαγή, αναγκαστική και υποχρεωτική από την ζωή και την πορεία της και το πώς εξελίγκτηκαν για μένα τα πράγματα
ήταν κάπως σαν μια μετανάστευση,και εκείνος που σηκώνεται να πάει σε άλλο τόπο δεν είναι γιατί τον ελκύει ο άλλος τόπος είναι γιατί δεν τον σηκώνει ο τόπος που βρίσκεται. Αλλά αλλιώς είναι να λες θα πάω να ζήσω σε μια ξένη χώρα, αλλιώς η ώρα που πακετάρεις τα πράγματα σου και πουλάς το σπίτι σου και αλλιώς η ζωή που ζεις  σε μια άλλη χώρα

Τούτη η άλλη χώρα λοιπόν, ο άλλος χώρος, σαν μια ασφυκτικά κλειστή σπηλιά, που χωράει εμένα και ακόμα μια φούχτα ανθρώπους, αυτή είναι το καταφύγιο μου από την έξω ζούγκλα, η καρδιά μου πονάει, τα πλήθη με πονάνε, τα βλέμματα με πονάνε, οι πολλές συναναστροφές με πονάνε, οι ψεύτικες φιλίες και τα περιττά λόγια, οι πομπώδεις δηλώσεις και οι εκφράσεις θαυμασμού, όλα εκείνα τα κούφια και ψεύτικα με πονάνε. Σαν τα πολλά μπαχαρικά στο φαί που σου αρέσουν όταν είσαι νέος, αλλά οταν γεράσεις σε πειράζουν στο στομάχι.

αυτή ήταν λοιπόν η αλλαγή, να πάθω αλλεργία ισως και μετατραυματικό στρεςς όπως είπε και η φίλη μου στο μπλε f και στους ήχους του μεσσεντζερ

να σου πω κάτι όμως, γράφω, εδώ και ένα μήνα γράφω και αν αυτό χρειαζόταν για να γράψω, έστω

η ροή που λέγαμε...

ο Σοπενάουερ έλεγε ότι θα γινόταν διάσημος και θα καταλάβαιναν τα λόγια του μετά θάνατον
στην εποχή του θεωρείτο μισάνθρωπος και αντικοινωνικός

και βρίσκω κάποια λογική για έναν άνθρωπο που νιώθει ότι έχει να παράξει κάτι σημαντικό και να πει κάτι σημαντικό να θέλει, να έχει ανάγκη και να επιδιώκει μια απομόνωση

υπάρχει η απομόνωση, η ηχομόνωση, και η διχτυομόνωση

ο Μαρκές για να γράψει κλειδωνόταν ώρες και μέρες και μήνες και έγραψε σπουδαία

και εγώ θέλω να γράψω, και όχι δεν είναι για να γίνω διάσημη, όχι δεν είναι φιλόδοξη, ουδέποτε ήμουν, θέλω να γράψω κάτι που εκείνος που θα το διαβάσει θα κλάψει, θα γελάσει, θα νιώσει ότι δεν είναι μόνος και υπάρχει ελπίδα

θέλω να γράψω γιατί νιώθω μόνη, κλαίω και μετά προσπαθώ να βρω το κουράγιο και να βρω κάπου ελπίδα
όχι δεν θέλω να γράψω άλλα ποιήματα, τα ποιήματα τα γράφεις όταν δεν έχεις το κουράγιο να σταθείς απέναντι στον άλλο και να πεις τα πράγματα με το όνομα τους
και εγώ θέλω πια να λέω τα πράγματα με το όνομα τους

να λέω τη μοναξιά μοναξιά και την μαλακία μαλακία, θα γράψω εκείνα που φοβάσαι να πεις, εκείνα που φοβάσαι να παραδεχτείς, εκείνες όλες τις νύχτες που τελειώνεις μόνος σου και αμέσως μετά τον οργασμό ξεσπάς σε ένα κλάμα λίγων λεπτών γιατί νιώθεις άδειος σωματικά και  μαλάκας ψυχικά, γιατί ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να βαράει μαλακία την μια νύχτα πίσω από την άλλη, ο άνθρωπος γεννήθηκε για να κάνει έρωτα

αυτά θα γράψω και όχι ποιήματα

ειμαι σαράντα δύο είμαι μάνα ζω Κύπρο σε μια κωλοκοινωνία με υποκριτές, κερατάδες,μαλάκες και πουτανάκια φθηνά και ακριβά και ανθρώπους που ζουν σε διαλυμένους αλλά καλοσυντηρημένους από το ψέμα γάμους, που όλοι τους είναι καταβάθος δειλά και δυστυχισμένα ανθρωπάκια που φοβήθηκαν να αλλάξουν, μισώ τα σκατά που βλέπω και φτύνω τη ζωή μου για τις ατυχίες που έζησα, όμως έχω δύο λόγους να ζω και αφού πρέπει να ζω θα ζήσω και θα γράψω, θα γράψω καλά, θα γράψω καλύτερα και θα γίνω καλύτερη

αλήθεια, πρόσεξες πόσο κλιμακώνεται η ένταση όταν θυμώνω;

απλά μου την έχουν σπάσει κάτι δειλά άνθρωπάκια που πάνε να μου πουλήσουν πνεύμα και να μου διδάξουν νόημα ζωής, ανθρωπάκια που δεν έχουν βγει ποτέ μέσα από τα κλουβάκια τους, παρόλα αυτά έχουν άποψη για τον κόσμο

άμα δεν ξέρεις ποιος είσαι πώς θα συστηθείς;

η μαλακία που λέγαμε .. οκ όλη την περάσαμε τη φάση μας, αλλά αν μη τι άλλο, κάποτε να σταθείς στον καθρέφτη και να πεις μερικές αλήθειες στον εαυτό σου, αν μη τι άλλο, να χεις μια προοπτική ότι δεν θα χτυπάς μαλακία μέχρι τα βαθιά γεράματα, ότι θα αξιωθείς να κάνεις έρωτα, με έναν άλλο άνθρωπο, και θα είσαι εσύ και εκείνος, αν μη τι άλλο ρε μαλάκα να δίνεις στον εαυτό σου μια μικρή ελπίδα ότι αξίζεις μια φορά στη ζωή σου κάτι αληθινό

Καλό μήνα και όταν είσαι έτοιμος και αποφασίσεις να δεις ποιος είσαι κράτα γερά