Μου λείπει η συνοχή στις ανθρώπινες σχέσεις. Μου λείπει η βεβαιότητα. Εκείνη η βεβαιότητα που έχω ευτυχώς στην ζωή μου από λίγα κοντινά μου άτομα. Εκείνη η βεβαιότητα που με καθησυχάζει. Ξέρω ας πούμε ότι η μάνα μου θα κάνει ένα φαΐ την Κυριακή και θα πάω, θα κάτσω να φάμε και μετά θα ξαπλώσουμε δίπλα δίπλα στο μονό κρεβάτι που έχει στο σαλόνι και θα δούμε τηλεόραση. Το ξέρω, το περιμένω. Ξέρω ότι κάθε Δευτέρα πρωί ο πατέρας μου θα μου στείλει ένα μήνυμα. «καλημέρα, καλή βδομάδα» Έρχεται η Δευτέρα πρωί, έρχεται και το μήνυμα, το βλέπω και καθησυχάζομαι. Είναι ο πατέρας μου ακόμα εδώ. Ξέρω ότι θα μιλήσω με τα παιδιά μου, με μηνύματα, με τηλέφωνο θα μου πουν τα νέα τους, θα βεβαιωθώ ότι είναι καλά.
Και μετά υπάρχουν οι σχέσεις με
ασυνέχεια, με ασυνέπεια. Οι σχέσεις που θα βρεθείς με κάποιον, θα περάσεις
λίγες ώρες και μετά θα επιστρέψεις στο σπίτι και δεν ξέρεις ούτε πότε θα τον
ξαναδείς, ούτε πότε θα του ξαναμιλήσεις, ούτε επιτρέψεις στον εαυτό σου να
νιώσει ποτέ κάτι, γιατί δεν έχεις το κίνητρο για οποιανδήποτε συναισθηματική
επένδυση. Εσύ δεν μπορείς να επενδύσεις,
αλλά ούτε και ξέρεις τι σκέφτεται και τι νιώθεις εκείνος για σένα. Κάτι
εικασίες κάνεις και οι εικασίες είναι απλά χάσιμο χρόνου. Δεκανίκια, αυτό είμαστε,
ο ένας για τον άλλο, γιατί κάτι άλλο δεν μας έκατσε, γιατί κάτι άλλο δεν μας
προέκυψε και είμαστε μια ασφαλής επιλογή, μια στοργική αγκαλιά, μια μικρή γεύση από επιβεβαίωση, για τις
μέρες που καθόμαστε στον πάγκο.
Αυτό είμαι και εγώ για σένα, κι
ας λές πως με αγαπάς και ας λες πως με θαυμάζεις. Από τους δυο μας όμως η πιο
ψεύτρα είμαι εγώ. Εγώ που απευθύνομαι σε σένα, που πάντα σε μένα δίνεις ένα
ελάχιστο και εκ του ασφαλούς, απλά και μόνο γιατί δεν βρήκα εκείνον που θα μου
τα δώσει αν όχι όλα, τουλάχιστον εκείνα που προδιαθέτουν μια σχέση αγάπης και
σεβασμού. Τελοσπάντων ένα δόσιμο με
αρχή, συνέπεια, εξέλιξη, χτίσιμο, δύο τρία βασικά.
Δεν είμαι θυμωμένη, μπα. Ούτε με
εμένα, ούτε με εσένα. Απλά μου λείπει εκείνη η φλόγα και νιώθω ότι σβήνω μέρα
με την ημέρα και εκμηδενίζεται ο κάθε λόγος ύπαρξης μου. Ευτυχώς που υπάρχουν τα παιδιά, γι’ αυτά ζω
και χωρίς την φλόγα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου