το ταξίδι

Κεφάλαιο Βαρκελώνη

Ήταν ένα υπέροχο ταξίδι και όχι για τους λόγους που νομίζεις, ναι ήταν πανέμορφη η πόλη αλλά δεν ήταν αυτό που γέμισε την ψυχή μου. Ούτε η γοτθική συνοικία, ούτε τα στενά ρομαντικά σοκάκια ούτε τα χρώματα που πλημμύρισαν τα μάτια μου και οι ήχοι που γέμισαν τα αυτιά μου. Ήταν το ταξίδι επανασύνδεσης με την κόρη μου που έφυγε το καλοκαίρι του 2015 για σπουδές και από τότε είχε να περάσουμε λίγες μέρες οι δυο μας, εγώ και εκείνη. Οι δυο μας.

Ναι επέστρεφε στο σπίτι και περνούσε χρόνο μαζί μας, εμένα και την αδερφή της, αλλά στο σπίτι δεν είμαι και τόσο εγώ, στο σπίτι έχω έγνοια να σηκωθώ να δουλέψω, να καθαρίσω, να μαγειρέψω, στο σπίτι δεν είμαι εγώ, είμαι το άβαταρ μαμάς. Στις διακοπές έχουμε ώρα να χαλαρώσουμε, να ρίξουμε τους ρυθμούς μας, να αφήσουμε για λίγο τα νούμερα στην άκρη.  Μου έλειψε το παιδί μου, και δεν το είχα συνειδητοποιήσει πόσο μέχρι που πήγα εκεί, βγήκα από τον αυτόματο πιλότο και ήμουν εγώ και αυτή.

Μας λείπουν οι άνθρωποι μας ενώ ζούμε δίπλα δίπλα, γιατί τους εαυτούς μας έχουν αντικαταστήσει τα παραγωγικά άβαταρ μας και ξυπνάμε, ντυνόμαστε, μιλάμε και λέμε τα νέα της ημέρας αλλά ο κάθε ένας είναι στον κόσμο του.  Σκοτώνουμε την βαθιά και ουσιαστική επικοινωνία θάβοντας την κάτω από ακατάπαυστη φλυαρία, λες και επειγόμαστε να καταλήξουμε επειγόντως κάπου.

Οι ουσιαστικές στιγμές εκείνες τις οποίες θα κρατήσει η μνήμη θα είναι οι άνευ διαλόγων. Θα είναι η αφή, η μυρωδιά, το παγωμένο αεράκι ένα ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα. Θα είναι το απαλό γαλάζιο της θάλασσας, το γαλήνιο πράσινο του δάσους, οι εναλλασσόμενες εικόνες που θα βλέπεις στην διαδρομή του τρένου.

Από αυτό το ταξίδι θα κρατήσω την πιο όμορφη πολύτιμη διαδρομή μέσα σε ένα μαγικό δάσος στην Τζιρόνα. Πάντα ένιωθα ότι βρίσκω τον εαυτό μου στην θάλασσα αλλά αυτήν την φορά με βρήκα σε ένα δάσος. Η μυρωδιά του χώματος, τα παράξενα δέντρα, τα χαρούμενα σκυλιά που περπατούσαν δίπλα μας.  Αν κρατούσα μια από τις στιγμές περισσότερο θα ήταν αυτή.  Και οι διαδρομές στο τρένο, όταν καθόσουν δίπλα μου και μου έδινες το ένα από τα ακουστικά και ακούγαμε την ίδια μουσική, εσύ από το ένα αυτί και εγώ από το άλλο.

Το πανέμορφο, υπέροχο μου, χαρισματικό μου παιδί. Έκλαιγα στην επιστροφή όπως έκλαιγα όταν άφησα πέρσι την αδερφή σου στην Θεσσαλονίκη και μου λείπεις και μου λείπει και ο χρόνος περνά και το σπίτι είναι παράξενα άδεια χωρίς τα παιδιά. Ίσως γι’ αυτό να απενεργοποιούμε κομμάτια του εαυτού μας όταν φεύγετε, ίσως για να αντέχεται αυτή η απουσία που μοιάζει τόσο παράλογη. Και μετά πρέπει να συνηθίσουμε χωρίς εσάς, και να είναι η καθημερινότητα μας χωρίς εσάς και να περιμένουμε κάποιες μέρες τον χρόνο, πέντε μέρες εκεί , λίγες μέρες απ’ εδώ να ξαναφτιάξουμε κοινές αναμνήσεις, να θυμόμαστε τα παλιά και να γελάμε και να περιμένουμε μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανανταμώσουμε.