Sessions

 

Sessions

Ενεργοποιώντας τον παρατηρητή

Καταγράφω λοιπόν ως μέρος της ζωής το εξής φαινόμενο

Ο εγκέφαλος ο οποίος να παράγει μια σκέψη ως επί το πλείστον θετική.  Και έτσι σήμερα ονομάζω τον εαυτό μου δυνατή, παραγωγική, νιώθω ευδιάθετη, σκέφτομαι τα σχέδια μου και νιώθω ότι μπορώ να ολοκληρώσω τους στόχους μου και όλες αυτές οι όμορφες σκέψεις μου γεννούν όμορφα συναισθήματα,  ακόμα και αν δεν έχω κάποιον να μοιραστώ την συγκεκριμένη στιγμή εκείνες τις σκέψεις, χαμογελώ μόνος μου, αν είναι η ώρα που κάνω τον περίπατο μου, βαδίζω με πιο παιχνιδιάρικο βήμα, απολαμβάνω την θέα γύρω μου και τον αέρα στο πρόσωπο μου κλπ

Κάποια άλλη μέρα ή ώρα ο ίδιος εγκέφαλος παράγει άλλες σκέψεις ως επί το πλείστον αρνητικές.  Και τα πάντα φαίνονται δύσκολα. Χωρίς νόημα. Ότι έκανα και ότι κάνω είναι χωρίς αξία. Ο εγκέφαλος μου εκείνη τη στιγμή, μηδενίζει ότι σημαντικό έκανα μέχρι σήμερα, και επιλεκτικά επαναφέρει στην μνήμη μου τις αποτυχίες.

Ο Αλαν Γουωτς, που τον ακούω πολύ τελευταίως και τα λέει με έναν υπέροχο τρόπο, λέει ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι κακό και γι αυτό δεν πρέπει να νιώθουμε ενοχή όταν νιώθουμε κάτι. Για τον απλό λόγο ότι δεν επιλέγουμε τι θα νιώσουμε. Εκείνο που νιώθω την συγκεκριμένη στιγμή που το νιώθω γεννήθηκε αυτόβουλα μέσα μου, για λόγους που ίσως να μην γνωρίζω. Μπορεί να συνέβη κάτι που να μου πάτησε ένα κουμπί, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι ορμονικό, μπορεί να είναι μια απλή κούραση, μπορεί να είναι μια συσσωρευμένη ενέργεια που δεν έχει τρόπο να εκτονωθεί και μετατρέπεται σε ένα αρνητικό συναίσθημα.

Έχει πραγματικά σημασία να εντοπίζω το γιατί γεννήθηκε το αρνητικό συναίσθημα; Ίσως  να έχει σημασία αν το αρνητικό συναίσθημα έχει αποδέχτη κάποιον άλλο ή πηγή την σχέση μου με κάποιον άλλο και θα πρέπει να δω πώς θα το λύσω. Όμως αν η πηγή του αρνητικού συναισθήματος δεν έχει πηγή κανέναν άλλο ούτε στρέφεται σε κάποιον άλλο, και η πηγή είμαι εγώ και νιώθω άσχημα με εμένα τότε έχει πραγματική σημασία να εντοπίσω το γιατί γεννήθηκε το αρνητικό συναίσθημα;

Ίσως να έχει περισσότερη σημασία να αναγνωρίσω τα πιο κάτω

Ότι όσο καλά και αν έχω στρωμένη τη ζωή μου κάποιες φορές θα νιώσω συναισθήματα όπως λύπη, θυμό, αισθήματα ανεπάρκειας, Και είναι εντάξει να τα νιώσω, επιτρέπεται.

Ότι ότι αυτά τα συναισθήματα παράχθηκαν από τον ίδιο εγκέφαλο που χθες πάραξε τα θετικά συναισθήματα. Ότι δεν επιλέγω εγώ τι θα παράξει εκείνος.

Εγώ είμαι εκείνη που παρατηρώ εκείνο που σκέφτομαι, εκείνο που νιώθω. Εγώ είμαι εκείνη που όταν ο εγκέφαλος μου παράξει τα αρνητικά συναισθήματα, έχω ενεργοποιήσει τον παρατηρητή ο οποίος εντοπίζει τη διαφορά, του ποια σκέψη με κάνει και νιώθω καλά και ποια σκέψη με κάνει και νιώθω άσχημα. Είμαι εκείνη που θα επιλέξω αν την ώρα που θα αρχίσει η νοητική μάχη θα παραδοθώ στην αρνητική σκέψη ή αν θα αντισταθώ.

Πρώτη πράξη αντίστασης. Το ότι έχω ενεργοποιήσει τον παρατηρητή μέσα μου ο οποίος έχει διαχωρίσει την οντότητα μου από την αρνητική σκέψη. Εγώ δεν είμαι η σκέψη μου ούτε το συναίσθημα που έχει παραχθεί από την σκέψη αυτή. Δεν θα με καταβάλει.

Δεύτερη πράξη αντίστασης.  Αναγνωρίζω ότι αυτό που νιώθω είναι προσωρινό και θα περάσει. Σαν μια γρίπη που την πέρασα πολλές φορές και κάθε φορά περνάει και με λιγότερες συνέπειες.  Το να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου ότι θα περάσει, πραγματικά βοηθά.  Αν το σκεφτείς  είναι μια ασθένεια κι αυτή, ένα βραχυκύκλωμα του μυαλού που διαταράζει την φυσιολογική δραστηριότητα.  Και ίσως να είναι εκείνο το πιο εκνευριστικό ότι ο άνθρωπος δεν θέλει εμπόδια στην καθημερινή του δραστηριότητα. Θέλει να ξυπνά το πρωί, να είναι αποδοτικός στην εργασία του, να είναι καλός με τα παιδιά του, εντάξει στις υποχρεώσεις του κλπ κλπ. Και ίσως το ιδανικότερο θα ήταν να έβαζε την σκέψη του σε παύση για να κάνει όλα όσα έχει να κάνει χωρίς τον εσωτερικό διάολο. (διάλογο ήθελα να γράψω και έγραψα καταλάθος , ίσως όχι τόσο καταλάθος, διάολο) Αυτός ο εσωτερικός πρήχτης διάολος λοιπόν είναι σαν αλκοολικός που στο πρώτο ποτηράκι νιώθει ότι θα καταχτήσει τον κόσμο και όλα είναι ωραία και το μπαγκλαμαδάκι παίζει και στο δέκατο δεν μπορεί να κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.  Δεν έχει κουμπί όμως να τον σβήσεις.  Ή θα σου τραγουδά ή θα σε βρίζει. Λοιπόν..

Τρίτη πράξη αντίστασης.  Συνεχίζω να ζω και να δραστηριοποιούμαι παρόλο ότι η κασέτα της αρνητικότητας παίζει μέσα στο μυαλό μου, είναι μια φωνή που αν τα καταφέρω την αγνοώ, αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον δεν την αφήνω να με παραλύσει.

Αναπνέω, αναπνέω, αναπνέω βαθιά.

Κάποιος μπορεί να πει ότι η φυσιολογική κατάσταση θα έπρεπε να είναι το να νιώθεις καλά και οι μέρες που νιώθεις άσχημα είναι η μέρες που «ασθενείς» κυριολεκτικά και πρέπει να περιμένεις να περάσει.

Μπορεί όμως να δοθεί και μια άλλη ερμηνεία. Ότι αν είσαι βαθιά συνειδητοποιημένος και βαθιά στην συνείδηση σου υπάρχει ο φόβος του θανάτου και η μόνη σου ας την πούμε «θεραπεία» στην βαθιά σου υπαρξιακή μοναξιά είναι μια βαθιά και ουσιαστική και λυτρωτικά σεξουαλική σχέση με ένα άλλο ανθρώπινο ον και αυτήν την σχέση δεν την έχεις, τότε είναι σαφώς δικαιολογημένο να νιώθεις ανικανοποίητος από τα όποια άλλα όλα και λογικά έχεις τάσεις μηδενισμού.  Υπό αυτήν την οπτική λοιπόν οι μέρες που νιώθεις καλά είναι οι μέρες που έχεις καταφέρει να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ή τον έχεις τόσο πείσει για ένα ψέμα που το έχει πιστέψει και ο ίδιος και οι μέρες που δεν νιώθεις καλά είναι εκείνες που οι ναρκωμένος – κοιμισμένος εαυτός ξυπνά και μουγκρίζει σαν θηρίο, μέχρι να του ξαναβάλεις μια ένεση και να τον κοιμίσεις και πάλι.

Γιατί μας ενοχλά τόσο όταν δεν είμαστε καλά; 

Αντιστάθηκες και αντιστέκεσαι και είναι εντάξει… Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο που μπορεί να κάνεις.

 Αποδέξου την λύπη σου, αφουγκράσου την, εναγκάλισε την, άφησε της χώρο.  Θυμήσου όταν ένιωθαν τα παιδιά σου λύπη και εσύ νευρίαζες γιατί δεν ήξερες πώς να διαχειριστείς την λύπη τους. Η δική τους λύπη ήταν η δική σου ενοχή. Και τώρα έτσι η δική σου λύπη είναι δική σου ενοχή, λες και απέτυχες να είσαι τέλειος, ευτυχισμένος, άψογος. Αμέσως να σπεύσω να δω πού έκανα λάθος, πώς θα διορθώσω το λάθος, γιατί να μην είναι εκείνοι πάντα καλά, γιατί να νιώθουν λύπη, γιατί εγώ να νιώθω λύπη.. 

Γιατί να μην δικαιούμαι να τα νιώθω όλα ; Και εκείνοι να έχουν την κτήση των συναισθημάτων τους χωρίς να πρέπει απαραίτητα να νιώθω εγώ ενοχές; Γατί να μην δικαιούνται τα συναισθήματα απλά να υπάρχουν και να πρέπει πάντα κάποιος να τα χρεώνεται, σαν σκουπίδια που πρέπει να τα πετάξει; 

Μη…. Είσαι τέλειος και όταν είσαι λυπημένος αγάπη μου και όταν φοβάσαι και όταν είσαι μέσα στο μαύρο πυκνό σύννεφο της απελπισίας σου και της αμφιβολίας.. Θα περάσει ναι αλλά μην το εκβιάζεις, μην το βιάζεις, μην το σπρώχνεις, δώσε του χώρο και χρόνο, είναι μέρος της πορείας μας.