ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Είμαι σε ένα δωμάτιο γεμάτος αγγέλους, στημένους σειρά στον τοίχο, σαν κέρινα ομοιώματα ή πλαστικές κούκλες, όλες κοιτάζουν προς το μέρος μου, βάζω τους αντίχειρες μου και σπρώχνω τα μάτια τους προς τα μέσα να μη με βλέπουν, τα φοβάμαι. ακούω τον εαυτό μου να κλάιω στον ύπνο μου και λέω μάμα, μάμα, ξυπνώ σε δωμάτιο ξενοδοχείου, είναι θεοσκότεινα, προσπαθώ να σηκωθώ, δε βλέπω τίποτα, προχωρώ σιγά σιγά στην είσοδο του δωματίου που είναι οι διακόπτες, ανάβω έναν ένα δεν ανάβει τίποτα, τι γίνεται, τι γίνεται, ξαναξυπνώ, κοιτάζω γύρω γύρω, είμαι στο ίδιο δωμάτιο, ξανασηκώνομαι, δεν ανάβουν πάλι τα φώτα, ουρλιάζω, δεν ανάβει τίποτε, ξαναξυπνώ, είμαι στο δωμάτιο μου, είναι σκοτεινά, η πρίζα του λαμπαντέρ δίπλα στο κρεβάτι είναι βγαλμένη, την έχω βγάλει και έχω βάλει την πρίζα του κινητού, στο διάολο, σηκώνομαι, πηγαίνω στον τοίχο, δεν είμαι γαμώτο στο δωμάτιο μου, είμαι σε εκεινο το κωλοδωμάτιο του ξενοδοχείου, στον ίδιο γαμημένο τοίχο, ανάβοντας ξανά τους διακόπτες και δεν ανάβει τίποτε. θα πεθάνω από το φόβο, φωνάζω, ανοίγω την πόρτα, τρέχω στο διάδρομο, φθάνω, σε ένα χώρο, ένα κλειστό κουτί με μια κοπέλα να παίζει μουσική, της φωνάζω , βοήθησε με, κάτω αίθουσα χορού, μουσική δυνατά, βρίσκομαι μέσα στο μπαρ, η κοπέλα εκεί είναι φίλη μου, φωνάζω και πάλι, κάνε μου ανάλυση κάτι μου έχουν κάνει, πάρε μου αίμα τώρα, φωνάζω...... ξυπνώ, είμαι στο δωμάτιο μου, μα είμαι στο δωμάτιο μου; ανοίγω τα μάτια, πετάω από πάνω μου το σκέπασμα να σιγουρευτώ, βλέπω τον τοίχο, είναι ο δικός μου τοίχος, τρέχω προς τα κει.. ανάβω το φως..3,13 π.μ