ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Στην έρημο, κρυμμένο σε μια σπηλιά, εκεί τον βρήκα να μετράει τα αστέρια τα κρύα βράδια της Σαχάρας, αυτά που φαίνονται με μάτι γυμνό, και τα άλλα τα αόρατα που μόνο εκείνος τα βλέπει και τους δίνει ονόματα. 

Μου μίλησε για τους κόκκους κόκκινης άμμου και πως περνούσαν νωχελικά τις μέρες τους περιμένοντας την επόμενη ανεμοθύελλα που θα τους συνταράξει απ τα θεμέλια για να χτίσει πυραμίδες λίγο πιο πέρα.

Μου ιστόρησε δυο κόκκους άμμου που ερωτεύτηκαν παράφορα μα τους σκόρπισε ο άνεμος σε Δύση και Ανατολή και εδώ και αιώνες περίμεναν να ξανασυναντηθούν για ένα τελευταίο ηλιοβασίλεμα.

Στους τοίχους της σπηλιάς του σκάλιζε αραβουργήματα και άνθη κερασιάς, καράβια πειρατικά και κείμενα σε γλώσσα ιερογλυφική και την Θεά Ίσιδα να ξελογιάζει τον Όσιρι στις φουσκωμένες ακτές του Νείλου.

Εκεί, στην έρημο, κρυμμένο σε μια σπηλιά τον βρήκα, να μιλάει με τις σαύρες και να τραγουδάει νανουρίσματα σε ευαίσθητους σκορπιούς, να χορεύει με φίδια και να αστειεύεται με τις σαλαμάνδρες.

Με άφησε να χαιδέψω τα ροζιασμένα του χέρια και τα χιονισμένη κορφή του κεφαλιού του.
Με έμαθε να διαβάζω στην παλάμη του το μέλλον της ανθρωπότητας και των ψυχών που όμοιες με κόκκους άμμου συναντιούνται μια φορά και ποτέ ξανά.

‘Εκλαψα στην αγκαλιά του και σκούπισε τα δάκρυα μου γιατί μια κόκκος άμμου ήμουν και εγώ που με φύσηξε ο αέρας στη σπηλιά του.

Εκεί στην έρημο, στη σπηλιά του με βρήκε ο ερημίτης, παρασυρμένη απ΄των βεδουίνων τον άνεμο.

Εκεί, με κλείδωσε σε μια χρυσή κλεψύδρα, να μετράω μαζί του τους αιώνες και τα βράδια που κοιμούνται οι ανέμοι , με τοποθετεί προσεχτικά στην άκρη της σπηλιάς για να ονομάσουμε τα αόρατα αστέρια.