2014 2024

 Όταν πήρα την απόφαση να τερματίσω τον 2ο μου γάμο ήμουν 37 με δύο παιδιά, μια κόρη 16 χρονών και ένα κορίτσι 9 χρονών από τον 2ο γάμο. Έντεκα χρόνια μετά μετρώ ευλογίες.

Μια πρωτότοκη που πήρε το πτυχίο της στην ανθρωπολογία και ξεκίνησε το μεταπτυχιακό της. Που λατρεύει τα ταξίδια και γύρισε τον κόσμο μόνη της και μέσα από την ζωή της και τις περιπέτειες της μας διδάσκει το θάρρος, την δύναμη, την δύναμη να ζεις τη ζωή σου έξω από τις νόρμες και τα στεγανά. ¨Ενα πλάσμα γενναιόδωρο που πάντα νοιάζεται τι θα δώσει και όχι τι θα πάρει. (Χθες πέντε το πρωί ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο και οδηγούσαμε προς το αεροδρόμιο και μιλούσαμε και γελούσαμε και όσες φορές και αν τους πάρεις αεροδρόμιο τίποτε δεν αλλάζει.)

Μια δεύτερη κόρη, που από το καλοαναθρεμμένο και προσκολλημένο στη μάνα του παιδί που ήταν κατάφερε να κάνει τα άλματα της, να ζει και να σπουδάζει σε μια ξένη χώρα, να είναι τριτοετής σπουδάστρια θεάτρου, να είναι δημιουργική και άριστη, φιλομαθής και ταλαντούχα, να ταξιδεύει και αυτή μόνη της, να έχει παρρησία και το θάρρος της άποψης της και να μας έχει σε αναμονή για ότι νέο ετοιμάζει.

Όλα τα μετράω σαν ευλογίες και τις λύπες και τις χαρές, και τις δυσκολίες και τα ανηφόρια και το σημαντικότερο. Τον τρόπο που βρήκα να καταγράφω το κάθε τι μικρό και μεγάλο που ζω μέσα από την πένα μου. Μετρώ ιστορίες και ποιήματα, διηγήματα και θέατρα και ότι κατέβαζε ο νους μου τόσα χρόνια. Το λέω τρόπο επιβίωσης επειδή την ώρα που περνούσα κάτι επώδυνο και χτυπιόμουν στα πατώματα, μερικά λεπτά μετά ένα πουλάκι κελαηδόυσε και με έκαμνε να πιάσω ένα τετράδιο και μια πένα και να γράψω. Μέσα από αυτές τις στιγμές πόνου βγήκαν τα πιο ωραία μου έργα.

Το λέω τρόπο επιβίωσης γιατί η ζωή είναι επώδυνη και χρειάζεται τρόπους επιβίωσης γιατί δεν μπορούμε να μένουμε στα πατώματα κάθε φορά που γίνεται κάτι επώδυνο και δύσκολο. Τούτη η επιλογή εμένα προσωπικά μου είχε αφαιρεθεί εξ αρχής. Όταν είσαι μονογονιός κανένας δεν θα δουλέψει για σένα, κανένας δεν θα σου πληρώσει τους λογαριασμούς σου και κανένας δεν θα σε αντικαταστήσει στα παιδιά σου. Απέναντι τους είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη και δεν υπάρχει άλλη εσωτερική διαπραγμάτευση.

Ένα μεγάλο μάθημα που θα μάθει ο κάθε γονιός εκεί έξω είναι ότι όταν τα παιδιά πλέον φύγουν, τελειώνει και ένα μεγάλο κομμάτι της δικής μας ευθύνης. Κοίτα δεν λέω της αγάπης ή του νοιάζομαι, αλλά της ευθύνης. Τι θέλω να πω, ότι τα παιδιά θα ζήσουν τη δική τους ζωή και αυτή η ζωή αναπόφευκτα θα έχει, όπως η ζωή του κάθε ανθρώπου, τον πόνο της. Θα έχει έρωτες και απογοητεύσεις, απόρριψη, αποτυχία και θυμό και όλα τα στάδια που θα περάσει ένα παιδί μέχρι να δυναμώσει και να έρθει στον κόσμο των ενηλίκων. Μας παίρνουν τηλέφωνο και κλαίνε, απογοητευμένα και εμείς είμαστε μακριά και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, μα τίποτε, εκτός από το να είμαστε στωική και να τα συμβουλεύουμε, όπως συμβούλευαν οι γονείς μας και εμάς, θα περάσει αγάπη μου, θα περάσει.

Και όλα περνούν και τα παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Θυμόμαστε τα δικά μας κλάματα και απογοητεύσεις και θυμόμαστε πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, μέσα από τόσες επώδυνες εμπειρίες και μάχες, αλώβητοι. Τα τραύματα επουλώνονται όταν καταφέρουμε και δεν μείνει μέσα μας πίκρα, θυμός, και κατάκριση. Και εμένα δεν έμεινε μέσα μου τίποτα από αυτά. Το λέω και είναι το πιο απελευθερωτικό συναίσθημα του κόσμου. Να αγαπώ όλα, τον κάθε άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου, την κάθε εμπειρία, το κάθε δάκρυ που έκλαψα, το κάθε χάδι που πήρα, το κάθε φιλί, την κάθε μια στιγμή.

Τα βιβλία μου είναι τα μωρά μου και αυτά και όταν γεννιούνται νιώθω την ίδια συγκίνηση. Την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή στις παρουσιάσεις του Memento Amare ήταν μια από αυτές τις εμπειρίες, όταν ήρθαν άνθρωποι εκεί, που με ήξεραν μόνο από το φατσοβιβλίο και σηκώθηκαν και ήρθαν να με δουν, να με ακούσουν, να πάρουν το βιβλίο μου, να θέλουν υπογραφή.

Αγαπημένε μου κύριε, ξέρεις ποιος είσαι, που σηκώθηκες και ήρθες, να ξέρεις με συγκίνησε πολύ η αγάπη σου τζιαι το ότι έκαμες τον κόπο και αυτήν την φορά να έρθεις. Τούτη η αγάπη, από άγνωστους αποστολείς είναι εκείνη που φορτίζει τις μπαταρίες μας και συνεχίζουμε αυτόν τον όχι και τόσο εύκολο δρόμο. Και εσύ και εγώ και όλοι μας.

Όταν πάω στις παρουσιάσεις νιώθω πάντα μια συγκίνηση για όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν το όνειρο τους να γίνεται πραγματικότητα. Άνθρωποι απλοί, ταπεινοί, του μόχθου όπως ο αγαπημένος μου Κύριος Παντελής που έκδοσε το 1ο του βιβλίο στα 72, στην ηλικία του παπά μου. Ένα νεαρό κορίτσι που δίνει κι αυτή την μάχη της να βάλει όμορφα χρώματα στην μαυρίλα που την κέρασε πολύ νωρίς τούτη η κοινωνία. Εκείνους που έγραψαν φέτος τόσο όμορφα παραμύθια με τον στόχο να βάλουν όμορφα χρώματα στα μυαλουδάκια των παιδιών, τι όμορφο έργο.

Και εσύ Μαρίνα τι ήθελες να πεις;

Σου απαντώ με ένα απόσπασμα από το memento Amare (θυμήσου να αγαπήσεις)

Ξέραμε ότι είναι εντάξει να τραβήξει ο κάθε ένας τον δρόμο του. Είναι εντάξει να θέλεις και να μην μπορείς. Αν αγαπάς, συγχωράς και προχωρείς.

Προχωρούμε λοιπόν με Ταπεινότητα, αγάπη, αποδοχή συνεχίζουμε κυρίως με ταπεινότητα και είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο χωρίς καλούπια και με τους πρώην και με τους νυν γιατί αγαπιόμαστε πολύ κι ας μην είμαστε μαζί, όπως γράφουν στα σενάρια του Αμέρικαν dream. η αγάπη είναι αυτό που έχουμε γίνει ! Η αγάπη δεν είναι ούτε τα χαρτιά ιδιοκτησίας ούτε τα στέφανα. Είναι εκείνος που θα τρέξει κοντά σου την ώρα της ανάγκης. Απλά !

Μαρίνα Σαβεριάδου

2014 - 2024

τούτες οι σκέψεις γεννήθηκαν όταν μου έβγαλε σήμερα στις αναμνήσεις το φατσοβιβλια αυτήν την φωτό. Στην φωτό του 2014 λοιπόν είμαι όμορφη νέα αλλά νιωθω μελαγχολική. Κοιτάζω την ζωή με ένα παρακλητικό βλέμμα και της λέω δώσε μου αυτά που περιμένω, αυτά που αξίζω.

στην δεύτερη φωτό είμαι σε ένα πάρκο στην Θεσσαλονίκη λίγο πριν τα 50 μου μόνη μου , πλήρως ήρεμη και συνειδητοποιημένη. Ο διάλογος μου πλέον με τη ζωή είναι, κάνε τα δικά σου και εγώ θα γράφω... δώσε

111 day 17

 Awakenings

Τα "Ξυπνήματα", κλασικό πλέον βιβλίο του Όλιβερ Σακς, που ενέπνευσε μια κινηματογραφική ταινία, διασκευάστηκε για το θέατρο και το ραδιόφωνο και αποτέλεσε θέμα για πολλά τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ, είναι ο συγκλονιστικός απολογισμός της κατάστασης μιας ομάδας είκοσι ασθενών που έγιναν κατατονικοί από την επιδημία ύπνωσης που σάρωσε τον κόσμο αμέσως μετά τον Αʹ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και οι είκοσι ασθενείς πέρασαν σαράντα χρόνια σε νοσοκομεία και ιδρύματα, ακίνητοι και άλαλοι. Και ενώ δεν τους έλειπε η συνείδηση του κόσμου γύρω τους, δεν εκδήλωναν κανένα ενδιαφέρον για ό,τι συνέβαινε σε αυτόν. Μέχρι που ο δρ Σακς το 1969 τους χορήγησε το τότε νέο φάρμακο L-DOPA, το οποίο τους έβγαλε –προσωρινά– από τον επί δεκαετίες λήθαργό τους.

σκέφτηκες εμείς, ενώ είμαστε ξύπνιοι, αν για μεγάλο μέρος της ζωής μας είμαστε στον αυτοματο ή ληθαργικοί ; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ζουμε μαζικά μια επιδημία ύπνωσης ;

111 day challenge day 17/111 του ξυπνήματος

Και γιατί τώρα θα με ρωτήσεις ? Και θα σου πω και το γιατί !

Ξύπνησα 1η του Ιούνη και κάτι παράξενο ένιωθα. Ξύπνησα αλλαγμένη και την αλλαγή που ένιωθα μέσα μου έπρεπε να την μετουσιώσω και σε αλλαγές στη ζωή μου. Αποφάσισα ότι θα σταματήσω να είμαι ο παθητικός θεατής της ζωής μου. Θα προκαλέσω την αλλαγή. Θα γίνω εγώ η αλλαγή. Άλλαξα ήδη.

Αλλά τι ήταν τούτο που προκάλεσε την αλλαγή; Οι συμπαντικές συγκυρίες αγάπη μου όπως κάτι μικρό και μεγάλο που συμβαίνει στην ζωή μου.

Είμαι τόσο ιδιότροπη στα θέλω μου, που είμαι σαν μια καλομαθημένη γάτα, που τρώει μόνο την συγκεκριμένη μάρκα κονσέρβας και άμα της βάλει ο άνθρωπος της κάτι υποδιαίστερο όχι μόνο δεν την τρώει αλλά νιώθει και αηδία και κοιτάζει και με το μισό της εκείνον που τόλμησε να της βάλει σκάρτη (για την αφεντιά της) τροφή.

Μια φορά στα τόσα χρόνια όμως ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες και βλέπω κάποιον που μου αρέσει. Πρόσεξε, όχι αρέσω εγώ σε εκείνον. Αρέσει εκείνος σε μένα. Και όταν τον είδα πρώτη φορά και φώναξε το όνομα μου και γύρισα πίσω και τον είδα, με έπιασε ταχυπαλμία και ένιωθα πεταλούδες ή κανένα άλλο πετούμενο στο στομάχι, και ίδρωσα παρόλο ότι ήταν Φεβράρης και ήταν παγωνιά. Τι στο διάολο είναι αυτό που έχει κάποιος και νιώθεις έτσι που δεν το νιώθεις για άλλους;

Ρητορική είναι η ερώτηση γιατί απάντηση δεν υπάρχει. Δεν έχει να κάνει ούτε με την εμφάνιση ούτε με την ομορφιά ούτε δεν ξέρω με τι άλλο. Κάποια κοινή αναγνώριση θα είναι σε κάποιο βαθύτερο κυτταρικό ή ενεργειακό επίπεδο που δεν μπορεί να εξηγηθεί με απλή λογική. Θα το ψάξω, θα το γράψω, μπας και το κάνω και ιστορία. Τι είναι αυτό το κάτι;

Ποιο είναι το θέμα όμως.

Η διαφορά στο να αρέσεις εσύ σε κάποιον από το να νιώθεις εκείνο το δεύτερο που σου περιέγραψα πιο πάνω. Όταν λοιπόν αρέσεις εσύ σε κάποιον και εκείνος δε σου αρέσει, δεν πατιούνται οι διακόπτες σου. Όχι μόνο δεν αλλά νιώθεις και ενόχληση, γιατί ποιος είναι αυτός τωρά και με ενοχλά ; Που τολμά και μου στέλνει και μηνύματα και μου γράφει και greeglish αν ειναι δυνατόν; Έτσι ενοχλείται η αυτού μεγαλειότης.

Όταν όμως σου αρέσει εσένα κάποιος ή κάποια τότε πατιούνται ένας ένας και ξυπνά όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση ο τίγρης μέσα σου. Στην περίπτωση μου ξύπνησε η λιονταρίνα, η σκορπίνα, η μπουμπουλίνα και το βαρύ πυροβολικό.

Όπως έγραψα και στο βιβλίο μου Δίδυμες Φλόγες κάποιοι περνούν από τη ζωή μας για να σου κάνουν εκείνο το τσίμπημα που θα σου προκαλέσει το ξύπνημα που θα σε βγάλει από τον λήθαργο. Έναν λήθαργο που δεν πολυκαταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι μέχρι την ώρα που θα ξυπνήσεις.

Και ο άλλος; Ο άλλος δεν έχει καμιά σημασία, μπορεί να μην το ξέρει καν, μπορεί να μην το μάθει ποτέ, μπορεί να μην μιλήσετε ποτέ, ή μπορεί να φάεις και μια ωραία χυλόπιτα αλλά δεν έχει καμιά σημασία. Η συνάντηση αυτή η ενεργειακή δεν έχει να κάνει με το αν εσύ και εκείνος ή εσύ και εκείνη θα είσαστε μαζί. Αν θα βγείτε, αν θα φάτε, να θα πιείτε, αν ταιριάζετε, αν, αν, αν, αν.

Τότε γιατί;

Γιατί το σύμπαν βλέπει ό,τι κάπου κόλλησες, κάπου τεμπέλιασες, κάπου αφέθηκες και σου στέλνει μια μελισσούλα έτσι να σε τσιμπήσει λιγάκι να ενεργοποιηθείς. Και δεν είναι απαραίτητα η μελισσούλα εκείνο το σκίρτημα που νιώθεις όταν δεις κάποιον που σε «φτιάχνει» Ναι ωραία λέξη. Όχι λοιπόν, μπορεί να είναι πολλά άλλα γεγονότα ή συγκυρίες που θα σε ξυπνήσουν, για να μπεις πάλι σε ενεργή κατάσταση και να νιώθεις αυτήν την μόνιμη διέγερση που νιώθει κάποιος ερωτευμένος ή κάποιος που έχει βάλει στο μυαλό του κάτι σημαντικό να κάνει. Να ζεις σε κατάσταση εγκεφαλικής διέγερσης, να νιώθεις ζωντανός, να ξυπνάς και να θέλεις να παράξεις, να δημιουργήσεις, να δημιουργήσεις ένα καλύτερο εαυτό και να νιώθεις αυτήν την όμορφη διάθεση, γιατί βελτιώνεσαι, γιατί έκοψες τα λιπαρά, έκοψες τα γλυκά, έκοψες τα αναψυκτικά και προσφέρεις στον εαυτό σου καλή ποιότητα ζωής, καλή ποιότητα σκέψης και καλή ποιότητα οργασμών. Το πρώτο σημάδι ότι ξυπνάς είναι ότι πάει στα ύψη η λίμπιντο. Και όχι δε σημαινει ότι γκομενιάζεις και πηδιέσαι με τον πρώτο τυχόντα, επανέρχομαι στην γάτα και την μια συγκεκριμένη τροφή που της αρέσει. Μπορείς όμως να πάρεις την ενέργεια που σου δίνει η ανεβασμένη λίμπιντος και να γεμίσεις με αυτήν τις μπαταρίες σου και να την μεταφορτίσεις σε κάθε τομέα της ζωής και του είναι σου.

Ένα τόσο δα μικρό τσίμπημα λοιπόν μια επικονίαση, σου προκαλεί ανθοφορία, σου γεννά μια τεράστια όρεξη για ζωή. Κι ας φύγει η μελισσούλα μετά κι ας πετάξει μακριά, την ζημιά την έκανε. Τούτη την καλύτερη εκδοχή σου θα την απολαύσει κάποια στιγμή κάποιος άλλος, όταν ευθυγραμμιστούν και πάλι οι πλανήτες και έρθει εκείνη η σύναψη που θα δεις κάποιον που σου αρέσει και θα σε δει και εκείνος και θα του αρέσεις και θα τσιμπήσετε, θα ξυπνήσετε και θα αλληλο-δημιουργήσετε αλλήλους.

Καλημέρα και καλή βδομάδα με αγάπη και γλυκό γλυκό τσίμπημα να ξυπνήσουμε

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια

ενα χρόνο μετά

 Κάποτε έγραψα ένα θέατρο που ονομάζεται Ισόβια. Μιλά για έναν νεαρό άντρα που καταδικάζεται σε ισόβια. Στην αρχή προσπαθεί να δραπετεύσει από αυτήν την ποινή αλλά και από τις ενοχές τους. Πώς; Κάνοντας μια απόπειρα αυτοκτονίας. Δεν τα καταφέρνει και ζει. Το ζητούμενο είναι πώς θα ζήσει κλεισμένος για το υπόλοιπο της ζωής του σε μια φυλακή.

Κάποτε ένιωσα και εγώ αυτήν την ασφυξία του να νιώθω ό,τι είμαι σε μια φυλακή. Όπως και πολλοί άνθρωποι νιώθουν ό,τι ζουν σε μια φυλακή.

Αν μιλάμε για μια δουλειά που βαρέθηκες, που δεν σε εμπνέει πλέον, αν μιλάμε για μια σχέση, έναν γάμο που νιώθεις ότι είσαι δυστυχισμένος, κάποτε, περνάνε τα χρόνια και ίσως βρίσκεις τη δύναμη, ή έρχεται η κατάλληλη στιγμή που φεύγεις. Και αναπνέεις ελεύθερα.

Υπάρχουν όμως και άλλες καταστάσεις. Ισόβιες. Όπου δε θα φύγεις ποτέ. Είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή σου και την αποκλειστική φροντίδα τους έχεις εσύ, είτε είναι γονιός, είτε παιδί σου που από την ημέρα που γεννιέται ξέρεις ότι ποτέ δε θα γίνει αυτοσυντήρητο και ποτέ δε θα φύγει, είτε σύζυγος που όταν τον γνώρισες ήταν υγιής και μετά αρρώστησε και τον φροντίζεις πέντε, δέκα και βάλε χρόνια.

Σε έτσι περιπτώσεις, στις περισσότερες δηλαδή, γίνεσαι ο ισόβιος τους φροντιστής. Και όχι δεν είναι εύκολη λύση να απαλλαγείς παίρνοντας τους σε ένα ίδρυμα και μπορεί να περάσουν πολλά χρόνια πριν καταλήξεις στην απόφαση αυτή που θα φτάσεις εκεί με πολλές ενοχές, γιατί εκείνοι θα νιώθουν ότι τους εγκατέλειψες.

Όταν πεθάνουν αυτοί οι άνθρωποι οι γύρω λένε, ότι θα ησυχάσει και ο ίδιος αλλά και εκείνος που τον φρόντιζε για τόσα χρόνια. Ακούγεται λίγο κυνικό αλλά ίσως να ισχύει. Ο πόνος είναι πόνος, το κενό είναι κενό και η περίοδος ίασης μεγαλύτερη για τον άνθρωπο που μένει πίσω που πρέπει ανάμεσα σε όλα τα άλλα να θυμηθεί πώς είναι να ζεις χωρίς να είσαι συνέχεια σε συναγερμό.

Ξέρω θα είναι δύσκολοι οι μήνες που θα έρθουν, εύχομαι όμως μετά από αυτά , να χαράξει και για σένα μια πιο ήρεμη εποχή, να προλάβεις να ζήσεις και εσύ όμορφα χρόνια, να χαμογελάσεις και πάλι, να πάρεις μια ανάσα, να χαρείς τα παιδιά σου και πλέον όλα να είναι μόνο χαρά.

Κλείνω με τον Βίκτορ Φρανκλ, τρανό παράδειγμα ανθρώπου με δύναμη θέλησης

Ποια είναι η ελευθερία λοιπόν ; στην αναζήτηση για το νόημα της ζωής

πρώτον λέει ο Βίκτορ όταν έχεις ένα "λόγο" για να ζεις θα αντέξεις και το "πώς"

δεύτερον

μπορεί να επιλέξεις την στάση σου απέναντι στις συνθήκες

Μαρίνα Σαβεριάδου

εις μνήμη

111 days challenge 2024

 111 days chalenge / 2nd round

Όσοι είναι μαζί μου στα μίντια, και τα τρία και πλέον χρόνια που έκανα εκτός του φατσοβιβλίου με διάβαζαν στο μπλογκ μου, θυμούνται το 111 ημέρες challenge του 2020

Το ξεκίνησα τότε, το κατέγραφα στα ημερολόγια καθώς και κάθε σκέψη μου και ό,τι σημαντικό συνέβαινε την περίοδο εκείνη. Τότε, κάπου την μέση του challenge αυτού, προέκυψε ένα θέμα υγείας που ήταν θα έλεγα και η μεγαλύτερη πρόκληση το να παραμείνω στον δρόμο αυτό η αν θα τα παρατούσα. Η επιλογή μου ήταν να μεινω στον δρόμο του challenge και με απόλυτη ηρεμία και ψυχική δύναμη αντιμετώπισα το χειρουργείο τότε και ό,τι άλλο προέκυψε από τότε και είμαι σήμερα εδώ και έχω την υγεία μου.

Η μεγαλύτερη πρόκληση μου από τότε ήταν όταν πλησίαζε η στιγμή που θα έφευγε και η δεύτερη μου κόρη για σπουδές. Με τρομοκρατούσε που θα έμενα σε ένα σπίτι μόνη μου. Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια. Έμαθα να ζω σε αυτό το σπίτι και να απολαμβάνω τον χώρο μου και να ζω τις ώρες μου στην απόλυτη ησυχία που τόσο απολαμβάνω.

Η άλλη πρόκληση μου ήταν να βρω πράγματα να κάνω για μένα. Και βρήκα, γράφτηκα στην σχολή χορού, βρήκα ανθρώπους που αγαπάνε και εκείνοι τον χορό όσο και εγώ και έμαθα να πηγαίνω παντελώς μόνη μου και χωρίς κανένα φίλο και γνωστό στα social party που διοργανώνει η σχολή χωρίς να νιώθω κόμπλεξ, γιατί ξέρω ότι εκεί θα γνωρίσω κόσμο και θα χορέψω! Ανακάλυψα ότι είναι οκ να πηγαίνω μόνη μου για φαί, στο σινεμά και όπου αλλού γουσταρω. Αν βρω παρέα καλώς, αν δεν βρω πάω μονη μου.

Η άλλη επιθυμία μου ήταν να βρω νέους φίλους. Και κάπως, κάπου, συνομώτησε και πάλι το σύμπαν και βρήκα φίλους που μπορώ μαζί τους να είμαι ο εαυτός μου και να εκφράζομαι. Είναι η Μις Ληθουανία η μις Λευκορωσια ο Μίστερ Uk και οι παλιοί καλοί μου φίλοι οι Κυπραίοι.

Η άλλη μου επιθυμία ήταν να ταξιδέψω. Και ταξίδεψα τα τελευταία δύο χρόνια, έκανα πραγματικότητα ένα από τα τρία πράγματα που είχα στο bucket list μου που ήταν να πάω την συναυλία της Loreena Mc Kenith και μου μένει να εκπληρώσω εκείνο το άλλο ταξίδι, που θα πάω εκεί μόνη μου και θα ζήσω την εμπειρία αυτή. Επήρα την μεγάλη απόφαση πριν λίγες μέρες και μπήκα το ιντερνετ και έκοψα τα εισητήρια αλλά τα είχα κόψει λάθος, με έπιασαν τα νεύρα και τα ακύρωσα και λέω άστο δεν ήρθε η ώρα του ακόμα. Επίσης μεν κόφκεις εισητήρια πριν να πιεις τον δεύτερο καφέ !

Τα τελευταία μου ταξίδια τα έκανα παίρνοντας μαζί μου ένα μικρό σακίδιο μέσα στο οποίο βάζω πολύ λίγα βασικά πράγματα. Και με μικρό σακίδιο είναι πιο φτηνό το εισητήριο και πάεις και πιο συχνά ταξίδια παρά άμα κουβαλάς εικοσάκιλη.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι αφού θέλω να πάω πολλά ταξίδια καλά κάνω να ελαφρύνω αυτό το άλλο σακίδιο που ονομάζεται ύπαρξη από τα περιττά γιατί αυτό το συγκεκριμένο τελευταίο είναι αυτό που θα με κουβαλά. Και το challenge δεν αφορά μόνο τις αλλαγές στο σώμα αλλά και αλλαγές που ξεκινούν από την σκέψη. Περιττά είναι η αρνητική σκέψη, οι προσκολλήσεις, οι εξαρτήσεις, οι φοβίες οι μεγάλες προσδοκίες, τα απωθημένα και τα ανεκπλήρωτα. Οτιδήποτε τρυπώνει κρυφά μέσα στην βαλίτσα μας και δεν μας αφήνουμε να απολαύσουμε αυτο το ταξίδι.

Φοράω γυαλιά πρεσβυωπίας όταν είναι να δω από κοντά αλλά τα βγάζω όταν είναι η ώρα να δω μακριά. Και αυτήν την στιγμή το βλέμμα μου ατενίζει τον απέραντο ορίζοντα και εκείνα που θα φέρει η ζωή μου, που δεν χωράει η φαντασία μου.

Πάμε για τον δεύτερο γύρο του 111 days challenge λοιπόν και τα επόμενα ταξίδια. 1η Ιούνη ήταν η ανεπίσημη εγκεφαλική αναλαμπή και επισήμως αύριο ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση. Επειδή αύριο είναι 13 του μήνα και το 13 είναι ο αγαπημένος μου αριθμός.

Time for the next upgrade !!

Marina Saveriadou τα ημερολόγια

12/06/2024

πριν το ταξίδι

 Δύο μέρες πριν το ταξίδι

Κάθομαι γράφω και προσπαθώ να είμαι συγκρατημένη γιατί πολύ εύκολα πλέον ξεσπώ σε κλάματα. Ήμουν που ήμουν που πάντα ευαίσθητη, όσον περνούν τα χρόνια, γίνομαι μια κινητή βρύση που ξεκινά να τρέχει με την πρώτη ευκαιρία. Και να δεις πώς κάποιοι δεν με ξέρουν και βλέπουν μια γυναίκα αυστηρή, απότομη και "άτεγκτη" όπως με είπε αποκάλεσε κάποτε κάποιος. Δεν έμαθα πώς να αποφεύγω ευγενικά εκείνους που με ενοχλούν, εκτός από το να τους συντρίβω με αλήθειες που πονάνε για την διεστραμμένη φύση τους και να κόβω για πάντα την πρόσβαση τους σε εμένα και κατ’ επέκταση στα παιδιά μου και την οικογένεια μου.

Πριν προχωρήσουμε όμως να σου ξεκαθαρίσω κάτι. Κάποτε μου είπε κάποιος, ήταν μάλιστα το πρώτο μήνυμα που μου έστειλε. Α, είσαι συγγραφέας, άρα είσαι θαρραλέα, κάπως έτσι. Τι εννοείς; του έγραψα. Εννοώ, είσαι συγγραφέας, και αυτό θέλει κουράγιο γιατί θα (εκτεθείς) εννοώντας θα εκθέσεις προσωπικές πληροφορίες για τον βίο σου. Και έκατσα και το σκέφτηκα και λέω ναι, έχει δίκαιο, αυτό γίνεται, γιατί ένας συγγραφέας εκτίθεται, γράφει για την ζωή του, για τα συναισθήματα του, για τα βιώματα του κλπ.

Ισχύει ναι αλλά το θέμα είναι γιατί αποφασίζει να το κάνει, που ίσως για τον κάθε ένα είναι διαφορετικός ο λόγος. Για μένα η γραφή ήταν και είναι η οδός προς την αυτογνωσία, πρώτον. Δεύτερο, πήρα την απόφαση, την οδό αυτή να την μοιραστώ με τους συνταξιδιώτες μου που ζουν τώρα στην ίδια εποχή μαζί μου και μοιράζονται είτε έμπρακτα είτε από την οθόνη είτε μέσα από τα βιβλία μου αυτό το ταξίδι. Τρίτον, αφήνω αυτά τα γραπτά ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, όπως άφησαν τα κτερίσματα οι αρχαίοι στους τάφους τους και τα βρίσκουμε τώρα εμείς. Κάποιοι στο μέλλον θα διαβάζουν πώς ήταν η ζωή, στον 21ο αιώνα, σε ένα μικρό μεσογειακό νησί, μιας γυναίκας, μάνας, συγγραφέα, και ότι άλλο αποτελεί εμένα. Τη ζωή μου μόνο εγώ μπορώ να την ζήσω αλλά και μόνο εγώ μπορώ να την περιγράψω. Και ο τέταρτος λόγος είναι γιατί καταγράφοντας αυτό το ταξίδι το θυμάμαι και εγώ καλύτερα και αποθανατίζονται, μέσα στις σελίδες και τις λέξεις όλοι και όλα όσα έζησα.

Κατάφερα, έφτασα στον στόχο μου, μετά από δέκα και πλέον χρόνια δουλειάς, διάβασμα βιβλίων και ακούγοντας ώρες και ώρες εκπομπών στο youtube με διαλογισμό και αυτό το εργαλείο που ονομάζεται γραφή, τα κατάφερα λοιπόν να είμαι αυτή.

Κάποια μέρα θα συνειδητοποιήσεις ότι είσαι

ο χειροτέχνης και όχι το χειροτέχνημα,

ο ονειρευτής και όχι το όνειρο,

ο δημιουργός και όχι το δημιούργημα,

ότι όλα είναι στην υπηρεσία σου.

Τότε δεν θα μπορείς πια να εξαρτάσαι!...

Αλλά ξεφύγαμε πάλι. Το θέμα ήταν το ταξίδι και οι δυο μέρες πριν. Αυτό που ζω είναι λίγο σουρεαλιστικό θα έλεγα αφού αυτό που θα ζήσουμε τώρα ήταν κάτι που κανένας μας ποτέ δεν περίμενε, δεν σχεδίασε και μας ήρθε έτσι σαν Θείο δώρο και μάννα εξ ουρανού. Πάμε για την παρουσίαση του βιβλίου και είναι η πρώτη παρουσίαση εκτός του μικρού μας νησιού και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός αλλά εκείνο που έχω στο μυαλό μου είναι κάτι άλλο. Ό,τι το σύμπαν συνομώτησε και πάλι, έτσι ώστε να γραφτεί το βιβλίο, έτσι ώστε να πάω στην παρουσίαση στην Αθήνα, έτσι ώστε να σε ρωτήσω αν θες να έρθεις μαζί μου, και εσύ να πεις ναι, και να κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί, τόσα χρόνια μετά, και τούτο είναι πιο σημαντικό από όλα τα βιβλία του κόσμου μαζί. Οι άλλοι σκέφτονται τη διασημότητα τους και την ώρα που θα υπογράφουν τα βιβλία όταν θα έρχονται οι φαν τους και εγώ σκέφτομαι την ώρα που θα μπούμε στο αεροπλάνο να σου βάλω στο κινητό τη σκηνή από το Χρυσό Παιδί με τον Έντι Μέρφι που ταξιδεύει στο Θιβέτ να πάρει το μαχαίρι που θα σώσει το παιδί, να στο δείξω να γελάσουμε. Σκέφτομαι να βρω ένα σινεμά εκεί κοντά στην Ομόνοια που θα μένουμε να πάμε την Παρασκευή το βράδυ να δούμε μια παράσταση, ξανά, όπως τότε . Σκέφτομαι ό,τι θα έρθει και η εγγονή σου, ναι, θα πάρει τα Κτελ, θα κάνει έξι ώρες δρόμος να έρθει από την Θεσσαλονίκη να είναι με την μάνα της και τον παππού της, γιατί η οικογένεια μας δεν κοιτάζει αποστάσεις. Ευτυχώς που θα έρθει να με βάψει τζείνη τη νύχτα της παρουσίασης γιατί εμένα τούτα δεν μου περνούν τζια μόνη μου θα φκάλω κανένα μάτι. Θα έρθει να φέρει άρωμα που την κυρία την οδό Γούναρη που μας κάμνει απομίμηση το Escada summer με οκτώ ευρώ τζιαι φκάλλουμε το φόο μας. Σκέφτομαι το άλλο μου παιδί, που βρίσκεται στην άλλη άκρη της γης και ζει την δική της περιπέτεια. Σκέφτομαι πώς περνούν οι μέρες και τα χρόνια και κάποτε η ζωή μας κερνάει απώλειες αλλά μετά άμα τις αντέξουμε μας κερνά και κάτι δώρα που έρχονται από το πουθενά. Σκέφτομαι με πόση μαεστρία μας δίνει η ζωή ακόμα μια παράταση. Σκέφτομαι με πόση αγάπη σε περιμένουν όλοι εκείνοι που σε περιμένουν στην Αθήνα, να σε υποδεχτούν και να αγκαλιάσουν και να σε καλωσορίσουν και πάλι σαν ο υπέροχος άνθρωπος που είσαι. Σκέφτουμαι να με ξεχάσω να πάρω διπολικό φορτιστή τα χάπια της πίεσης τζιαι νουροφέν έξτρα, τη χτενιά.

Τίποτε δεν είμαστε παπά, ούτε συγγραφείς, ούτε διάσημοι, ούτε έχουμε καμιά ιδιαιτερότητα. Το μόνο που μας νοιάζει είναι η αγάπη σας, η αγάπη τους..

Μου έστειλε μια συνέντευξη ο εκδότης να του την απαντήσω και να του την στείλω πίσω

Γιατί έγινες συγγραφέας ;

Γιατί είχαμε πολύ αγάπη μέσα μας. Οι άνθρωποι νομίζουν ό,τι αυτό που έχουν μέσα τους είναι πόνος, τραύμα, μοναξιά και γι’ αυτό γράφουν. Τίποτα από αυτά δεν είναι, αγάπη είναι όλα μας τα συναισθήματα. Αγάπη που άμα δεν έχουμε που να την δώσουμε, την πνίγουν οι τέσσερις τοίχοι και την μαυρίζουν και της αλλάζουν μορφή. Άμα δεν έχουμε λοιπόν κοντά μας αρκετούς να τους την δώσουμε, αντί να την αφήνουμε να πνίγεται και να μαυρίζει την κάνουμε λέξεις, ροζ, γαλάζιες και πολύχρωμες και την αφήνουμε να πετάξει και να πάει να μπει στις καρδιές όσων έχουν έλλειμμα.

Σ αγαπώ πολύ μην το ξεχνάς

Κι αν βρω τρόπο να στο πω κι αν μη βρω εσύ να το θυμάσαι

Μαρίνα Σαβεριάδου

Τα ημερολόγια

22/05/2024

Όλες οι αντιδράσεις:

14Christina Agapiou, Constantina Constantinou και 12 ακόμη

κηδεία

 

Είναι η κηδεία του θείου σήμερα.  Δύσκολη μέρα, παράξενη, είμαι στο γραφείο αλλά δεν έχω όρεξη να δουλέψω άλλο.

Δεν νιώθω όμορφη νιώθω θλιβερή και μουδιασμένη και βαθιά ανεπιθύμητη.

Είναι από εκείνες τις ημέρες που σου λείπει περισσότερο από τις υπόλοιπες μέρες εκείνος ο δικός σου άνθρωπος. Εκείνος που θα μπορούσε να σου δώσει δύναμη, να είναι δίπλα σου, να κρατήσει εκείνος στο τιμόνι και να κάτσεις στη θέση του συνοδηγού και να έχεις την πολυτέλεια να βιώσεις τα συναισθήματα σου. Αλλά αυτή η πολυτέλεια μου έχει αφαιρεθεί εδώ και καιρό.  Μου αφαιρέθηκε όταν μου δόθηκε αυτός ο ρόλος που έπρεπε όλα να τα αναλάβω εγώ.

Νιώθω αυτή την πίκρα να εξαπλώνεται στο σώμα μου και να με παραλύει και μόνο εγώ μπορώ να κόψω τις φλέβες μου και να ρουφήξω τούτο το φαρμάκι και να το φτύσω. Ξέροντας ό,τι και πάλι μετά από μέρες ή μήνες και πάλι θα αναπαραχθεί.  Τόσα χρόνια κάνω τη διαδικασία αυτή που έμαθα πότε φούλαρα και πότε είναι η ώρα να θεραπευτώ.  Ήξερα και ποια ήταν η θεραπεία αλλά μέχρι τότε πρέπει να το κάνω και αυτό για μένα όπως και όλα τα άλλα. Κρατιέμαι από παλιές αγάπες, κρατιέμαι από όμορφες αναμνήσεις, κρατιέμαι από τις πιθανότητες να έρθει κάτι όμορφο και πάλι στο μέλλον.

Αλλά ποτέ δεν θα απαντηθεί εκείνο το γιατί,

 

Πριν λίγες νύχτες είδα όνειρο τον Α. Καθόταν στην μπλε πολυθρόνα και εγώ καθόμουν στα γόνατα του.  Έβαλε τα δάχτυλα του στο σώμα μου και μετά τα έφερε στην μύτη του και τα μυρίστηκε και έκανε ένα μορφασμό παράξενο σάμπως και δεν του άρεσε η μυρωδιά μου. Εγώ νευρίασα και σηκώθηκα από τα γόνατα του και πήγα στο διπλανό δωμάτιο.  Μετά μου πέρασε και ήρθα και πάλι πίσω. Ο συγκεκριμένος ποτέ δεν με έκανε να νιώσω έτσι, το μυαλό μου  έκανε σενάρια άσχετα. 

 

Πέρασαν όμως εποχές που ήμουν με κάποιον που ένιωθα ό,τι με αηδίαζε και είναι το χειρότερο που μπορεί να σε κάνει κάποιος να νιώσεις.

Τη ζημιά που σου κάνει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πρόβλημα με τον εαυτό του και αυτό το πρόβλημα το μεταθέτει σε εσένα, ένας άνθρωπος που είναι αντι-ερωτικός και προσπαθεί να δικαιολογήσει την απέχθεια του αντικειμενοποιώντας σε ως εκπρόσωπο αυτού του οποίου απεχθάνεται. Πώς λίγο λίγο μετά από την αργή και σταθερή καθημερινή απόρριψη σου εκπληρώνεις τις «κατηγορίες» της απόρριψης και μετατρέπεσαι σε ένα ον χωρίς σεξουαλικότητα, χωρίς λίμπιντο, χωρίς αυτό-αγάπη, χωρίς αυτό-φροντίδα, χωρίς καμιά όρεξη για να  εκπληρώσεις τις βαθύτερες σου επιθυμίες αφού την μια μετά την άλλη τις καταργείς για το χατήρι της συνέχισης μιας σχέσης που σιγά σιγά σε σκοτώνει.

 

Σου λέει σ’ αγαπώ αλλά δε σ΄αγαπάει γι’ αυτό που είσαι. Γιατί είσαι γεννημένος για να φτάσεις ψηλά σαν δέντρο που είσαι αλλά εκείνος σε θέλει καλουπωμένο και σε κόβει κάθε μέρα λίγο εδώ και λίγο εκεί και για να είσαι όμορφο δε, μπονζάι δε να σε έχει στην γωνιά να σε καμαρώνει. Σ’ αγαπάει αλλά κρυφά σε αηδιάζει και για να πηδήξει θέλει να σε πλύνει από πάνω ως κάτω με μπετατίνες, να γίνεις μπλε και κίτρινη να μην μυρίζεις γυναίκα.  Να είσαι αποτριχωμένη, κι άμα σε κοντέψει και κάτι δεν του αρέσει με το μάτι θα σε ζυγίσει λες και είσαι κομμάτι κρέας κρεμασμένο στο τσιγκέλι, με κριτικό μάτι, με σκέψη και σύνεση και στο τέλος θα αποφασίσει ό,τι σήμερα δε θα σε πάρει. Και άντε μετά να φύγεις από την ψυχή σου αυτήν την ρετσινιά. Ό,τι δεν είσαι αρκετά όμορφη, αρκετά ποθητή, αρκετά γυναίκα.

 

Αλλά πέρασαν τα χρόνια και είπες να δώσεις τέλος σ αυτόν τον σαδισμό και έφυγες.  Έμειναν εκεί οι λέξεις, τα βλέμματα απόρριψης, τα σκουντήματα, οι τσακωμοί, τα γιατί.  Ο απόηχος μιας δήθεν αγάπης που ήταν μια παρωδία.

 

Και μετά ήρθε ο πόθος και σου έδειξε το πρόσωπο του.  Υπήρχε στις πέτρες και στα κύματα, στα πίσω καθίσματα των  γεμάτων ανάσες αυτοκινήτων, στο γέλιο, στα ξύλινα σκαλιά και στο βλέμμα του, όταν είσαστε γυμνοί, όταν είσαστε ντυμένοι και όταν κρατούσατε μόνο τα χέρια.

 

Όταν ένας άντρας σε ποθεί τότε ναι ανθίζεις. Τότε νοιάζεσαι, τότε γίνεσαι γυναίκα, πιο γυναίκα από πριν, αλλάζει και η μυρωδιά σου και η στάση του σώματος σου, η επιδερμίδα σου και τα πάντα.  

happy woman's day

Το μήνυμα μου σήμερα, γιορτή της γυναίκας

H μάνα , η ηρωίδα, η εργαζόμενη, η κόρη, η φίλη , η υποταγή

οι ρόλοι της ; Που είναι ακριβώς η γυναίκα ;

Γυναίκα και γυναικεία σεξουαλικότητα

Τι σημαίνει ακριβώς γυναίκα

Αν γυναίκα καθορίζεται από το "φύλο της" και το σεξουαλικό της όργανο, την μήτρα της και την ικανότητα της να γεννά, την υποχρέωση από την φύση της να υποφέρει πόνους κάθε μήνα από τα 12-13 μέχρι και τα 40 ή πενήντα

Σου είπαν έγινες γυναίκα όταν είδες το αίμα να κυλά από τα σκέλια σου για πρώτη φορά και σου έδωσαν ένα χαστούχι, και ένα μικρό ποτήρι κρασί για να το γιορτάσεις, έτσι όπως ήταν το έθιμο

Μετά σου είπαν να προσέχεις την "παρθενία" σου, να την φυλάς σαν κόρη οφθαλμού και ό,τι αναμένεται να αιμορραγήσεις και πάλι την πρώτη φορά που θα κάνεις σεξ

Οι θρησκείες και η κοινωνία καταπίεσαν και καταπιέζουν μέχρι και σήμερα εκείνο που σε κάνει γυναίκα. Την γυναικεία σεξουαλικότητα, αντικειμενοποιήθηκε η θηλυκότητα και έγινε αντικείμενο και αυτό προς βρώση και προιόν.

Και μετά έγινες σεξουαλικά ενεργή και είτε ήσουν με κάποιον που δεν ήξερε, δεν τον ένοιαζε δεν είχε ούτε και ο ίδιος ιδέα τι πάει να πει γυναικείος οργασμός, ούτε καν ήξερε αν αυτό έπρεπε να συμβαίνει και στην γυναίκα.

Ή με κάποιον άλλο που "νοιαζόταν" και νοιαζόταν τόσο πολύ που η πρώτη του ερώτηση μετά την πράξη ήταν "ετέλειωσες"; με πραγματικό ή προσποιητό ενδιαφέρον. Και φτάσαμε στο 2023 να παρακολουθούμε κάποιον να μιλά με μικρόφωνο στο κοινό και να σχολιάζει για την γυναιικεία σεξουαλικότητα και να λέει με χιούμορ "εσείς οι Κυπραίες αρκείτε να τελειώσετε" λες και είναι και αυτό ένας ακόμα αγώνας δρόμου κατά τον οποίο πρέπει να αποδώσει η γυναίκα καλά. Τούτο είναι δηλαδή η ερωτική πράξη, μια πράξη ανταπόδωσης όπου ο ένας πρέπει να "τελειώσει" τον άλλο και ο άλλος να του πει μπράβο;

Αν δούμε την σεξουαλικότητα από την ορθή προσέγγιση πρέπει να σπάσουμε τις εντολές και τις προκαταλήψεις των προηγούμενων πολλών γενεών όπου το σεξ ήταν κάτι κακό και κάτι που έπρεπε να γίνεται μόνο για την αναπαραγωγή.

Πρέπει να το εναγκαλίσουμε στην πραγματική του φύση και διάσταση. Δεν είναι το σώμα σου το δώρο που θα προσφέρεις σε κάποιον άλλο, είναι η ηδονή που παράγεται μέσα στο σώμα σου το δώρο που σου προσφέρει το ίδιο σου το σώμα. Είναι μια ικανότητα που παράγεται από τις ορμόνες, από το δέρμα και από τις νευρικές απολήξεις, τον εγκέφαλο το όνειρο και την φαντασία. Είναι αυτό που μπορεί να τον κάνει να νιώσει από όμορφα μέχρι και εκστασιακά και εν τέλει και συμπληρωματικά να γίνει και το μέσο όπου θα γεννηθεί μια νέα ζωή.

Η σεξουαλικότητα είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος είτε άντρας είτε γυναίκα πρέπει να αποδεχτεί πρώτα και να εξερευνήσει πρώτα με τον εαυτό του, δίνοντας αγάπη στον εαυτό του, ο οποίος εαυτός σου είναι η νόηση ή ψυχή ή πνέυμα που κατοικεί και φιλοξενείται από ένα σώμα και αυτό το σώμα πρέπει και να το ευχαριστείς που σε φιλοξενεί αλλά και να του δίνεις τα σωστά μηνύματα. Ενα σώμα λοιπόν που σε υπηρετεί με την αναπνοή και με το περπάτημα και με την πέψη και όλες τις άλλες του τις λειτουργίες, έχει και μια άλλη λειτουργία και αυτή είναι να σου δίνει απόλαυση.

Είναι το δώρο που σου κάνει εσένα το σώμα σου, δεν είναι το δώρο που θα κάνει κάποιος άλλος έξω από εσένα για εσένα. Τα κουμπιά είναι πάντα εκεί, απλά θα τύχει να επιτρέψεις σε κάποιον άλλο, να πατήσει αυτά τα κουμπιά. Δε θα έρθει κανένας να σε διδάξει, να σε μάθει, να σε καθοδηγήσει, κλπ

Αφήστε λοιπόν στην άκρη τα χρονόμετρα και τις ερωτήσεις τύπου "ετέλειωσες" Ο ερωτισμός αντιπροσωπεύει την ίδια την στάση ζωής και η ζωή είναι εδώ και τώρα χωρίς αποτέλεσμα. Πρέπει να μηδενίζεις, να αδειάζεις, να αποβάλλεις την οποιαδήποτε ανάγκη "καλής απόδοσης" και εφόσον είσαι με έναν σύντροφο, να το θεωρείς ως μια ευκαιρία δύο ανθρώπων να κάνουν ένα ταξίδι μαζί, ένα ταξίδι στο οποίο θα έρθουν σε επαφή σωματικά αλλά μέσω αυτού θα επικοινωνήσουν σε πολλαπλά επίπεδα αφού πρώτα απενεργοποιήσουν τον εγκέφαλο τους. Χωρίς να έχεις έγνοια πότε θα ξεκινήσεις, πόση ώρα θα πάρει και σε πόση ώρα θα "τελειώσεις" αν "τελειώσει" ο άλλος ή εσύ και άλλοι τέτοιοι ψυχαναγκασμοί.

Ειναι μια συνθήκη όπου δύο ανθρώποι που είναι καλά με τον εαυτό τους και νιώθουν όμορφα και χαρούμενοι και ό,τι ελκύονται ο ένας με τον άλλο θέλουν να νιώσουν ομορφότερα μαζί. Είναι η ανάγκη την "σύνδεσης" δύο ανθρώπων όπου βιώνουν στην καθημερινότητα τους σκοτούρες και κούραση και προβλήματα και λύπες αλλά βρίσκουν ένα καταφύγιο ο ένας με τον άλλο, να τριπάρουν για λίγο και να δραπετεύσουν κάπου μακριά οι δυο τους, να φορτίσουν ενεργειακά ο ένας τον άλλο για να επιστρέψουν μετά δυνατότεροι να δώσουν τις μάχες τους.

Η διατήρηση μιας καλής σεξουαλικής ζωής σας βοηθά να διατηρήσετε έναν υγιή δεσμό με τον/την σύντροφό σας. Μια καλή σεξουαλική ζωή βοηθά πρωτίστως να έχετε έναν υγιή δεσμό με τον εαυτό σας.

Οπότε που καταλήγουμε αγαπητού μου εορτάζουσα γυναίκα

Ό,τι γιορτάζεις και μπορείς να γιορτάζεις κάθε μέρα για αυτήν την υπέροχη μηχανή που ονομάζεται σώμα σου και δεν ήρθες σε αυτόν τον κόσμο για να υποφέρεις τις μέρες πόνου σου, αλλά δικαιούσαι να απολαύσεις και τις άλλες τις όμορφες μέρες, που αλλάζουν οι ορμόνες και ανθίζουν τα λουλούδια και τσιτώνει το δέρμα και γυαλίζει το μαλλί και ροδοκοκκινίζει το πρόσωπο και νιώθεις εκείνατα άλλα συναισθήματα, όποτε θέλεις, όσο συχνά θέλεις και για όσο θέλεις και αυτό είναι όμορφο και αυτό είναι υπέροχο.

Γιατί η γυναίκα είναι η σελήνη και σαν σελήνη γεμίζει και αδειάζει, είναι η πλημμυρίδα και η άμπωτη, το γέλιο και το κλάμα της, το ξέσπασμα και η αναγέννηση της κάθε φορά που αποβάλλει κάθε τι νεκρό. Η γυναίκα είναι ο κύκλος, η ιέρεια του εαυτού της και των μυστηρίων που επισυμβαίνουν μέσα της. Η γυναίκα είναι τα υγρά της, το δάκρυ το αίμα της, το γάλα της και οι οργασμοί της.

Να ζήσουμε γυναίκες αγαπώντας το κάθε κύτταρο μας και την κάθε μας στιγμή

Μαρίνα Σαβεριάδου