επιστροφή

την τελευταία νύχτα πριν φύγω από Αθήνα η μεγάλη μου κόρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι του b&b και με αγκάλιασε. Την τελευταία νύχτα πριν φύγω από Θεσσαλονίκη η μικρή μου κόρη ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου και με αγκάλιασε. Το μεσημέρι ήθελε να της κάμω μουτζιέντρα. Μισή ώρα έψηνα τα κρεμμύδια σε χαμηλή φωτιά να είναι καλά ψημένα να γίνει ωραία η μουτζιέντρα. 5.30 το πρωί ξύπνησα να ετοιμαστώ για το αεροδρόμιο, η Κατερίνα σηκώθηκε και ξεκίνησε να τρώει μουτζιέντρα παγωμένη. Ηταν η πιο ωραία που έκαμα ποτέ, είπε, κάθε φορά λένε το ίδιο.

Συνήθισε στο νέο της διαμέρισμα και το έχει φτιάξει με αγάπη και γούστο. Αγόρασε λάμπες με χρωματιστό γυαλί και έβαλε γλάστρες με φυτά έξω στο μικρό της μπαλκόνι. Παρόλα αυτά είναι πολύ μικρό το διαμέρισμα, ένιωθα ότι είμαι μέσα στα πόδια της. Πέντε νύχτες μου παραχώρησε το κρεβάτι της και κοιμόταν στον καναπέ και κάθε πρωί μου έφτιαχνε καφέ εσπρέσο στο μικρό ειδικό μπρίκι που έχει αγοράσει. Μετά με ρωτούσε τι θέλω να κάνουμε, όλες οι μέρες είναι δικές σου, μου είπε. τρεις μέρες στην Αθήνα , περίπατο στα Εξάρχεια και στην Ακρόπολη και μετά περίπατο στον παραλιακό της Θεσσαλονίκης. Τους είπα δεν με νοιάζει αν δεν κάνω κάτι άλλο, ας περπατώ πάνω κάτω σε αυτόν τον παραλιακό και μου είναι αρκετό. Χτες στις 6,20 το πρωί ήμουν στο λεωφορείο στον δρόμο για το αεροδρόμιο και να δεις που και τόσο νωρίς είχε και πάλι κόσμο και περπατούσε, τέτοια ώρα χαράματα, στον παραλιακό. Διερωτήθηκα, λες να ξυπνάνε τόσο νωρίς, ή να μην είχαν πάει ακόμα για ύπνο. Και δεν είχε και τόση σημασία στο τέλος. Κάναμε κι άλλα πράγματα, πήγαμε θέατρο, πήγαμε σινεμά, πήγαμε βόλτες και μίνι κρουαζιέρα με το Αργώ. Κάναμε αγκαλιές, πολλές αγκαλιές και περπατάμε κρατώντας χεράκια. Η κόρη μου ξέρει ότι δεν θέλω να μου σφίγγουν το χέρι και μου λέει έμαθα το μυστικό, απλώνω το χέρι μου προς το δικό σου και αν θέλεις μου το δίνεις και εσύ.

Εκείνη η πόλη που ήταν άγνωστη έχει γίνει λίγο πιο «πατρίδα» και φτιάχνουμε συνήθειες και μοτίβα και παίρνουμε πάντα κρέπα από την Ναβαρίνου, και ένα κομμάτι πίτσα από την Δραγούμη, θα πάμε τουλάχιστον μια φορά θέατρο και μια φορά σινεμά, και τρίγωνα από τον Στράτο. Και ακόμα μια φορά τα κατάφερε και πήγε και έφερε κρυφά ένα κομμάτι red velvet απο΄τον Σωτηρόπουλλο άναψε ένα κεράκι και μου τραγούδησαν Happy birthday, όπως έκαναν το 2021 την πρώτη φορά που πήγαμε Θεσσαλονίκη.

Δεν ξέρω που είναι η πατρίδα τελικά, εκεί που ζούμε ή εκεί που είναι η καρδιά μας ; η είμαστε απλά διασπασμένοι, εδώ το σώμα, αλλού η καρδιά, λίγη καρδιά εδώ, λίγη εκεί, λίγο μυαλό εδώ, λίγο εκεί. Συνηθίζουμε και προσαρμοζόμαστε και εμείς και τα παιδιά και αυτό είναι από τα πιο αξιοθαύμαστα στην ανθρώπινη φύση και εφευρίσκουμε νέους ρόλους και νοήματα. Και οι εικόνες αλλάζουν μπροστά από τα μάτια μας αστραπιαία, οι αποχαιρετισμοί δεν είναι πια δακρύβρεχτοι και τα αντίο γίνονται στο επανιδείν.

Μαρίνα Σαβεριάδου