το φίδι

 

Κάποτε μου θυμίζει η ζωή εκείνο το παιχνίδι με τις σκάλες και τα φιδάκια, το θυμάσαι; Που ανέβαινες ζάρι το ζάρι και νούμερο το νούμερο και έφτανες σε μια σειρά ψηλά και μετά σε έτρωγε το φίδι και πάλι τρεις τέσσερις σειρά πιο κάτω. Έτσι και η ζωή, νομίζεις πως ξεπέρασες πράγματα, νομίζεις ότι δυνάμωσες και μετά σου δίνει μια, και πάλι πίσω και όλα εκείνα που πάλεψες να νικήσεις να τα και πάλι μπροστά σου. Νόμιζα ό,τι είχα γίνει πιο συνειδητοποιημένη, πιο δυνατή, δεν είχα τάσεις για τα ίδια, τα προ δεκαετίας, εκείνα που με μείωναν σαν άνθρωπο, εκείνα που μου αφαιρούσαν από αξία. Και όμως, ένα δάγκωμα είναι αρκετό, άνθρωπος, άνθρωπος και η τάση είναι πάντα εκεί για να γίνεις και πάλι κάτι άλλο. Και για τον αλκοολικό ένα ποτήρι λέει είναι αρκετό για να γίνει και πάλι αλκοολικός. Δεν ξέρω γιατί ήρθε και πάλι αυτή η συγκυρία, να όμως που ήρθε και μου έδειξε πόσο λάθος είχα που νόμιζα ότι τα είχα όλα υπό έλεγχο. Τα είχα όλα εκτός από ένα. Να παρασύρομαι από τις φωνές των «γοργόνων» όταν μου λένε όμορφα λόγια και μου δίνουν σημασία.  Να πιστεύω στα ψέματα. Να πιστεύω ότι θα κτίσω κάτι γερό όταν από κάτω έχει βάλτο. Να πιστεύω ότι υπάρχει λίγο λευκό σε ανθρώπους που μου δείχνουν χωρίς καμιά ενοχή το μαύρο της ψυχής τους. Να είμαι αφελής. Να είμαι ευκολόπιστη. Να είμαι βλάκας. Εγώ είμαι η σκάλα που ανυψώνει την ψυχή μου και εγώ είμαι το φίδι που με τρώει !