Ζώντας την εποχή του ναρκισσισμού

 

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις σε αυτόν τον αιώνα. Πάρα πολύ δύσκολο. Και δεν εννοώ όλη αυτήν την ασφάλεια που νιώθουμε ζώντας σε ένα τόπο που πάντα γύρω μας μαίνεται ένας πόλεμος. Και δεν εννοώ την ίδια την πολιτική κατάσταση που ζούμε από την μέρα που γεννηθήκαμε σε αυτόν τον τόπο. Δεν εννοώ τον φασισμό, τον ρατσισμό και την οικονομική ανασφάλεια. Όλα αυτά τα υπομένεις, τα παίρνεις απόφαση, ζεις αποδεχόμενος ότι μπορεί μια καλή μέρα να έρθει και μια βόμβα να πέσει πάνω σου ή μια καλή μέρα αποφασίζεις να φύγεις και να πάς να ζήσεις αλλού.   Αυτά λέω, ήταν η συνθήκη μας από πάντα

Εκείνο που δεν αντέχεται πλέον σε αυτόν τον αιώνα είναι το πόσο μαύρη έχει γίνει η ψυχή των ανθρώπων, το πόσο χάθηκε ανεπιστρεπτεί η αθωότητα, το πόσο δεν έχουν την αίσθηση του πόνου που μπορεί να προκαλέσει το ψέμα, η μάσκα, η υποκρισία, το παραμύθι. Η πορνεία που μας περιβάλλει, εντός και εκτός. 

Δεν μπορώ να νιώσω θυμό, ο κάθε ένας είναι θύμα του χαραχτήρα του και της εποχής που διάλυσε τα πάντα.  Της σάρκας που έγινε θέαμα, της ηδονής που έγινε προιόν, του συναισθήματος που έγινε αλλεργία, της αλήθειας που έγινε είδος προς εξαφάνιση. Δεν μπορώ να νιώσω θυμό, κι αν ένιωθα ίσως αντιδρούσα κάπως, γιατί ο θυμός παράγει κάτι, εγώ όμως νιώθω πίκρα και η πίκρα γίνεται ένας βάλτος.

Είδες καμιά φορά την σκηνή με το φοβισμένο σκυλί που συναντά έναν άνθρωπο και ο άνθρωπος του μιλά γλυκά και του λέει έλα έλα και απλώνει το χέρι. Και το σκυλί αναθαρρεύει λίγο και πλησιάζει, και λίγο ακόμα και μόλις πλησιάζει σε κοντινή απόσταση ο άνθρωπος που του ξεγέλασε για να έρθει, του τραβάει μια κλωτσιά και το ρίχνει ένα μέτρο πιο εκεί. Και εκείνο κάθεται φοβισμένο στην γωνιά του και δεν καταλαβαίνει ποτέ τι έκαμε.

Μέσα σε αυτήν την τρομοκρατία υπάρχουμε.  Όμορφα λόγια και όμορφες προθέσεις που γίνονται πισώπλατα μαχαιρώματα και εσύ δεν καταλαβαίνεις ποτέ το γιατί κάποιος συμπεριφέρεται έτσι. Γιατί εσύ δεν θα συμπεριφερόσουν έτσι, δεν ξέρεις, δεν έμαθες, δεν σου περνά… Ψιλά γράμματα. Μετράς τις σταθερές αξίες σου, είναι η μάνα μου, ο παπάς μου, τα παιδιά μου, φίλοι καλοί και έμπιστοι που μετριούνται στα δάχτυλα ενός χεριού, έστω.  Είναι οι σταθερές αξίες σου. Και μετά μετράς τις προσωπικές αξίες σου. Να είσαι ειλικρινής, να είσαι αληθινός, να είσαι αυθεντικός, να έχεις καλοσύνη, να δείχνεις αγάπη.  Να μένεις αναλλοίωτος.

Και μετά έρχεται ένας άνθρωπος που βρίσκει τον τρόπο και σε βρίσκει ευάλωτο και εισχωρεί.  Η επαφή σου μαζί του σε αρρωστά, σαν μικρόβιο εισχωρεί στην ύπαρξη σου και στο μυαλό σου και γίνεσαι  έναν χτικιάρικο ον,  που πρέπει ξανά από την αρχή να αναρρώσει, να αποβάλει από μέσα του κάθε τοξικό και δηλητήριο σου έβαλε ο άλλος, να πάρει μέρες και εβδομάδες και να ξαναέρθεις στα ίσια σου και να αποκαταστήσει και πάλι την συναισθηματική σου ισορροπία και να κάνεις μια ολόκληρη μάχη, ξανά, ακόμα μια φορά, για να μην χάσεις και την τελευταία σου ρανίδα ελπίδας σε αυτήν την ανθρωπότητα. Να μην χάσεις τη χαρά σου , την αισιοδοξία σου, το χιούμορ σου, την δημιουργικότητα σου.

Ναι είναι δύσκολο να ζεις σε αυτόν τον αιώνα του παραλογισμού. Είναι μια ψυχική πάλη.