ένας μήνας

Πώς είσαι σήμερα

Είναι το τελευταίο ορόσημο, 22 Σεπτέμβρη, ένας μήνας μετά.  Ο κύκλος κλείνει.  Πριν ένα μήνα, έτσι ώρα τον περίμενα να έρθει.  Περίμενα να προσγειωθεί το αεροπλάνο, να μου πει ότι ήρθε πίσω. Να τον δω.  Ήταν πολύ σημαντική, όμορφη μέρα.  Ετοιμάστηκα. Έβαλα το όμορφο μου φόρεμα, πήγαμε στο ωραίο μας δείπνο.  Και μετά, λίγες ώρες μετά, έφυγε και φιληθήκαμε για καληνύχτα, και ήταν όλα καλά, και δεν ήξερα καν ότι ήταν  τελευταία φορά που τον έβλεπα.

Πέρασε κιόλας ένα μήνας και τι μεγάλη μαλακία να φεύγει κάποιος και να μην τον ξαναβλέπεις και να μην τον έχεις αποχαιρετίσει ποτέ, να τσακώνεσαι και να χωρίζεις από μηνύματα, Τι παιδιάστικο, βλακίστικο και απάνθρωπο

Το ροζ φόρεμα το έπλυνα και είναι κρεμασμένο στο ντουλάπι. Θα το βάλω την νύχτα της παρουσίασης του βιβλίου, έτσι σκέφτομαι, προς τιμήν. Είναι παράξενη η μέρα, έχει μια μελαγχολία, έχω πονοκέφαλο από το πρωί, περιμένω και να αδιαθετήσω, είναι οι ορμόνες μου και τα συναισθήματα μου ένα μπάχαλο.

Μου λείπει.  Επέτρεψα στον εαυτό μου να μου λείπει και σήμερα, θα πάω σπίτι να ρίξω ένα κλάμα να αποφορτιστώ και θα γυρίσει η μέρα, θα προχωρήσει η ζωή, και θα τον ξεχάσω όπως θα με ξεχάσει και εκείνος. Αλλά σήμερα έχω μια ανάγκη να έχω μια αφορμή να κλάψω. Θα κλάψω για κάτι τιποτένιες λεπτομέρειες όπως τις πέτρες που δε βάψαμε ποτέ Οι Mr and Mrs Stone εμειναν εκεί μέσα στο κουτί.  Σαν ένα μωρό που του πιάνουν τα παιχνίδια του πριν προλάβει να παίξει.

Έχει πολλές μέρες που προσπαθώ να σκεφτώ αρνητικά μόνο και μόνο για να χω τη δύναμη να αντέξω αυτήν την περίοδο, βλέπω βιντεάκια στο youtube για τις πρώτες μέρες μετά το χωρισμό, για το No contact και περνάνε οι μέρες και αντέχω.  Και όμως μου λείπει.  Πήρε ένα μαχαίρι και μας έκοψε και πάλι δεν θα χω κάτι να μια θυμωμένη ούτε να του καταλογίσω.  Τελοσπάντων.. θα μου περάσει όπως πέρασαν και τα άλλα, και οι άλλοι, οι μεγάλοι οι έρωτες.

Αρχές του Οκτώβρη ξεκινάμε μαθήματα και τέλος του Οκτώβρη πάμε ταξίδι.. η ζωή προχωρά και σχέδια κάνουμε και με τα μάτια δακρυσμένα και με πόνο και ότι και αν συμβαίνει.  Ψες πήγα με την μάμα στο πάρκο στο Παττίχειο και κάναμε Τσι Γκογκ και περάσαμε τέλεια και απόψε θα πάω στον Ψευδά, για δείπνο στον κήπο της Umay και θα γνωρίσω κόσμο και θα κάνω νέους φίλους και ίσως ποιος ξέρει, κάπου εκεί, κάποιος βρίσκεται

Η αγάπη…