ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ

Κατάρα στους Έρωτες

Κι ενόσω ο Κέρβερος κοιμόταν στο μουσείο της μακαριότητας
μικροί έρωτες ξεπετάχτηκαν μέσα από πίνακες της Αναγέννησης,
βούτηξαν τα βέλη τους στο μέλι και στο νέκταρ
τσίμπησαν τα στήθια των αλαβάστρινων αγαλμάτων
κι όλοι μαζί κίνησαν για την κόλαση

Σώπασαν τα κλάματα των κολασμένων
στον ήχο της άρπας και του ερώτων τις ψαλμωδίες
κανάτες δροσερό νερό ξεδίψασαν τα στεγνά από αιώνες χείλη

Τα καζάνια ανάβλυσαν ροδόσταγμα κι η πίσσα έγινε αμβροσία
μέθυσαν οι έρωτες κι σκόρπισαν παντού τα βέλη
Δίχως αντίσταση ερωτεύτηκαν οι κολασμένοι
τα Θεία κορμιά των αγαλμάτων

Σκόρπισαν φιλιά και πέταξαν τις αλυσίδες
αγαλλίασε η ψυχή με φως κι αλήθεια
οι έρωτες με  ένα άγγιγμα σαν άρπας χορδή
ανάστησαν τις ψυχές των κολασμένων

Μα ξύπνησε ο Κέρβερος μεγάλη συμφορά
σε φυγή τράπηκαν οι έρωτες
κι σφάλισαν οι πύλες μονομιάς

Έρεβος

Γονάτισαν απελπισμένα οι κολασμένοι κι έκλαψαν πικρά
Γιατί κανένα βασανιστήριο
καμιά πυρά, δεν είχε κάψει  τη ψυχή ποτέ,
όσο αυτή, η στέρηση της αγάπης
Αυτή η στιγμιαία ευδαιμονία
που για πρώτη φορά είχαν γνωρίσει

Κι αιώνια θ' ακούγονται πια τα κλάματα των κολασμένων
"Καταδικασμένοι στη γνώση , φυλακισμένη στη μνήμη του χαμένου μας παραδείσου
κατάρα στον μακάριο του Κέρβερου ύπνο
κατάρα στις αφύλαχτες της καταδίκης μας πύλες
κατάρα στους Έρωτες"