ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΒΕΡΙΑΔΟΥ: 2018

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

σιωπές

Εχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι η ζωή είναι ένας κυκλος, ένας χρόνος, 365 ημέρες, μια αρχή ένα τέλος.. το τέλος του μήνα, το τέλος του χρόνου, το κλείσιμο, ο απολογισμός..

Επειδή ένας στρογγυλός πλανήτης κάνει περιπάτους γύρω από μια καιγόμενη μπάλα και όλοι μαζί περιφερόμαστε μετρώντας κάθε φορά, από την πρώτη μέρα του νέου χρόνου, αντίστροφα, μέχρι την τελευταία. Στην ουσία δεν υπάρχει κύκλος, υπάρχει μόνο μια γραμμή που πάει μπροστά και στην οποία περπατάμε όλοι, μια τεράστια λεωφόρος που βαδίζουμε όλοι προς τα μπροστά και την ίδια ώρα που γεννιούνται βρέφη και πέρνουν την πρώτη τους ανάσα, άλλοι αφήνουν την τελευταία τους και βγαίνουν από την πορεία, αφήνοντας τους υπόλοιπους να προχωρούν μέχρι να έρθει και η δική τους στιγμή να εγκαταλείψουν.

Να βλέπω τη ζωή μου σαν κύκλο ή σαν ευθεία.. σκέφτομαι και αναρωτιέμαι. Να μετρήσω και να αναλογιστώ και να με βαθμολογήσω για τον τελευταίο κύκλο που πλησιάζει στο τέλος του, έστω και αν το μέτρημα είναι φτιαχτό και ψεύτικο ή να μετρήσω από τη μέρα που πήρα την πρώτη μου ανάσα μέχρι και σήμερα.. ή να αφήσω να τα πάρει όλα ο αέρας και να μετρώ μέρα με τη μέρα

Με τρομοκρατεί, με στοιχειώνει σχεδόν το γεγονός, όχι ότι μια μέρα θα πεθάνω, αλλά ότι θα έρθει η μέρα που θα πεθάνω, αργά ή γρήγορα και θα φύγω από αυτήν την ηλίθια κοροιδία που ονομαζόταν ζωή, χωρίς να έχω χορτάσει αγάπη και αγκαλιά. Θα έχω φύγει με ένα μωρό μέσα μου γεμάτο παράπονο, μια γυναίκα που εκτέλεσε τα καθήκοντα της όσο καλύτερα μπορούσε, έδωσε όση αγάπη μπορούσε, έκανε ότι καλύτερο μπορούσε.. ενώ μέσα της ένα μεγάλο κομμάτι ήταν νεκρό.

Είναι μια πολύ λεπτή κλωστή που σε κρατά ζωντανό όταν ζεις εν γνώση σου και βιώνοντας την στέρηση των ανθρώπινων σου αναγκών. Δεν υπάρχει τίποτε και κανένας να καλύψει το κενό, ούτε χίλιοι φίλοι, ούτε οι εξόδοι, ούτε ατέλειωτες ώρες φιλικών πνεματικών ή φιλοσοφικών συζητήσεων. Το κενό που το γεμίζει ένας άνθρωπος που σε κρατά αγκαλιά, η αίσθηση της βαθιάς ένωσης, της πληρότητας που νιώθεις όταν αγαπιέσαι, όταν ένας άνθρωπος σε κοιτάζει βαθιά στα μάτια, σε φιλά στο στόμα και σε κρατά σφικτά λες και είσαι το πολυτιμότερο πράγμα που κράτησε ποτέ.

Είναι μια πολύ λεπτή κλωστή που ονομάζεται συνείδηση που σου δίνει τη δύναμη να γίνεσαι ρομπότ και να κάνεις όλα όσα πρέπει να κάνεις για να μην αφήσεις τους γονιούς σου να καταλάβουν ότι είσαι μια αποτυχημένη επανάληψη της διαλυμένης τους παρακαταθήκης, να γίνεσαι ένας γελαστός παλιάτσος για να μην πάρουν είδηση τα παιδιά σου ότι η ζωή είναι μια φαρσοκωμωδία και να έχουν την πεποίθηση ότι έχουν πιθανότητες να τα καταφέρουν καλύτερα. να γελάς γιατί αν δεν γελάς πληγώνονται, άμμα εμείς τα παιδιά σου εν είμαστε αρκετός λόγος για να είσαι ευτυχισμένη; και άτε τωρα να τους εξηγήσεις τι σημαίνει ευτυχία για έναν ενήλικα, όταν τα ίδια ακριβώς ένιωθες και εσύ όταν έβλεπες τη δική σου μάνα να κλειδώνεται, να χάνεται στον κόσμο της. Αυτό ένιωθες ακριβώς ότι γεννήθηκες και δεν εκπλήρωσες το σκοπό σου, να κάνεις τον γονιό σου ευτυχισμένο, γιατί ο γονιός σου ήταν δυστυχισμένος πριν γεννηθείς και παρέμεινε δυστυχισμένος μετά που γεννήθηκες. Απέτυχες σαν μωρό, απέτυχες σαν ενήλικας, πετυχαίνεις σαν γονιός αν κόψεις το νήμα της κληρονομημένης σου δυστυχίας ένα κόμπο πριν φτάσει στα παιδιά σου, αν καταφέρεις να γελάς και να τους πείσεις ότι υπάρχει δυνατότητα, υπάρχει πιθανότητα να μην βαδίσουν στα βήματα σου...

Είναι μια πολύ λεπτή κλωστή που την κρατά σφικτά η ελπίδα που με νύχια και με δόντια την κρατάς να μην διαλυθεί, ότι ίσως, κάποια μέρα..... κάτι που είναι για άλλους απλό και για σένα αδύνατον, σταματήσει να είναι ένα καλοστημένο ανέκδοτο εις βάρος σου, ίσως σταματήσεις να νιώθεις ο μαλάκας της ζωής σου, ένα ηλίθιο ανδρείκελο, ένα καλό στρατιωτάκι που δίνει με επιτυχία τη μια μάχη μετά την άλλη.

Είναι μια πολύ λεπτή κλωστή που φθείρεται μέρα με τη μέρα, φθείρεται κάθε φορά που ακόμα ένας έρχεται για να φύγει, κάθε φορά που ακόμα ένα καράβι απομακρύνεται από την ακτή. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς αντέχει η μάνα μου πολλές φορές την κοιτάζω στα μάτια και την ρωτώ, από μέσα μου, πώς στο διάολο αντέχεις; το καλοκαίρι, ένα βράδυ, στις διακοπές, τη ρώτησα, αν την αγάπησε πραγματικά, κάποιος ποτέ, και μου είπε όχι και γύρισε το πρόσωπο της από την άλλη. Ήταν ότι πιο σκληρό άκουσα ποτέ μου.

Πόσο σκληρό είναι να ξέρεις, να νιώθεις ότι δεν αγαπήθηκες ποτέ και πλησιάζεις στο τέρμα της δικής σου γραμμής.. γαμώτο ρε μάνα, γαμώτο. Να μη φτάσω εξήντα και να αναμασώ τα ίδια. Τη μοναξιά μου μέσα, στο διάολο οι σιωπές, στο διάολο η προσποίηση, χαμένος χρόνος, χαμένες ζωές, χαμένα λεπτά, χαμένες ώρες, χαμένες αναπνοές. ..θα προσπαθήσω να θυμάμαι ότι κάποιος κάποτε με αγάπησε, είναι πολύ λεπτή η γαμημένη η κλωστή και να με πάρει όσο περνά ο καιρός το ξεχνάω. είναι κ η μνήμη φωτιά που σβήνει εύκολα.

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

λευκά κύματα

Πώς περιμένεις να βρω τη θέση μου στον κόσμο
όταν δεν έχω βρει τη θέση μου σε μια δική μου αγκαλιά;
είναι η θλίψη του αιώνα, η αβάσταχτη ορφάνια του ανθρώπου χωρίς αφετηρία
είναι πολλά τα χρόνια της σιωπής
και τα φοβισμένα παιδιά αργούν να μεγαλώσουν

Σήμερα σ' αγαπώ
και θα σ' αγαπώ σαν γονιός που πάντα συγχωράει
κάποτε έχουμε να πάρουμε
κάποτε έχουμε να δώσουμε
και κάποτε απλά σωπαίνουμε κι αφήνουμε την σιωπή να γιατρέψει τις πληγές

αγάπη μου είναι πολλά τα χρόνια της υπομονής
και όλοι πληγωμένα τέρατα παραμορφωμένα.. χαρακωμένα..περιχαρακωμένα
στα μικρά, μοναχικά, μελαγχολικά μας φρούρια

Σήμερα σ΄αγαπώ
για το χέρι σου που κρατάει σφικτά το δικό μου
για την αγκαλιά σου που δεν ένιωσα ποτέ μου ξένη
για το χέρι σου που χαιδεύει τα μαλιά μου

Σήμερα σ' αγαπώ
για τον προσεχτικό τρόπο που μου γυρνάς κάθε φορά την πλάτη
για τον προσεχτικό τρόπο που μετράς τα βήματα σου
για την απόσταση.. την διάσπαση..
τα χιλιάδες μικρά πληγωμένα σου κομμάτια ..
που λευκά γίνονται κύματα και ναυαγούν την αγάπη μεταξύ μας ..

σ αγαπώ μα στα σκοτάδια τα δάχτυλα μου βυθίζονται στις ανοιχτές πληγές σου
την πιο δική μας ώρα μικρά λευκά φέρετρα θάβουν την ανάγκη στο κορμί μας ..
και οι κοσμοθεωρίες, γκρεμίζουν τα λευκά μετέωρα αισθήματα

.. σ αγαπούσε και είχε φύγει από καιρό ..
και εσύ ακόμα ψάχνεις να βρεις τη θέση σου στον κόσμο

το λευκό μου καπέλο

Το λευκό καπέλο

Φέτος το καπέλο της το ήθελε κίτρινο, μα εκείνος κίτρινο δεν έβρισκε και της έφερε λευκό. Ήρθε και την βρήκε στην παραλία, ξάπλωσε δίπλα της, της φόρεσε το καπέλο και της είπε «ψυχή μου, σου πάει» Εκείνη χαμογέλασε. Πρόσεξες ποτέ, πώς αλλάζουν τα χαραχτηριστικά των προσώπων όταν τους κοιτάζει κάποιος με αγάπη; Τι τρομερή μεταμορφωτική δύναμη έχουν τα μάτια, τα μάτια που κοιτάζουν με αγάπη.

Η μνήμη λέει, φωτογραφίζει τις στιγμές που είμαστε παρόντες ψυχή τε και σώματι και προσπερνά τις ασήμαντες, η μνήμη έχει δική της κρίση και επιλέγει τι θα κρατήσει μέσα της πολύτιμο. Και εκείνη, η ίδια επιλέγει και τι θα σου δώσει μετά για να αντέξεις. Αν θέλεις να απαλλαγείς από κάποιον θα σου πετά τις άσχημες στιγμές, τους καυγάδες, τις φωνές, σαν μια επιβεβαίωση ότι καλά έκανες που έφυγες. Αν όμως, δεν υπήρχαν καυγάδες και φωνές, παίζουν οι όμορφες στιγμές σαν ταινία από παλιό κινηματογράφο, άλλοτε ασπρόμαυρες και άλλοτε με έντονα χρώματα. Και εσύ που υπήρξες αρκετά σοφός, στη βαθιά σου γνώση να αποτυπώνεις μέσα σου τα χαραχτηριστικά του, σαν κλέφτρα γάτα που αρπάζει το φαί απ το παράθυρο, εσύ άρπαζες κρυφά και ανύποπτα, μικρά αποτυπώματα μνήμης.

Θα σε φυλάει, θα σε κρατά, μη φοβάσαι, δίπλα στο λευκό της καπέλο. Το περήφανο βάδισμα σου, τις μικρές και μεγάλες σου παύσεις. Τις κινήσεις των χεριών σου όταν εξηγούσες κάτι πολύ σημαντικό και εκείνη την αλλαγή στο βλέμμα σου όταν έβγαινες από την σκέψη σου, κοίταζες πάλι εκείνην και χαμογελούσες. Τα αυλάκια δεξιά και αριστερά στα μάγουλα σου, τα πανέμορφα σου χείλη, τις μικρές καμπύλες που σχηματίζουν τα βλέφαρα σου, την αθώα παιδικότητα στο χαμόγελο σου, το μπ.. την δροσιά που της χάριζε η σκιά σου από εκείνη, την πρώτη φορά που τη φίλησες. Τον τρόπο που άπλωσες το χέρι σου, την ώρα που φεύγατε εκείνη την πρώτη φορά στην παραλία, εκείνον τον τρόπο που δήλωνε «περπάτα άφοβα δίπλα μου». Και πάντα άφοβα και περήφανα βάδιζε δίπλα σου.

Και ξέρω ότι και εσύ θα την φυλάς, θα την κρατάς και δε φοβάται. Τις μικρές δικές της μνήμες, τις χαζές της θεωρίες, την γκριμάτσα αηδίας της όταν γεύτηκε το μπλε τυρί. Όταν μετακινούσες το μαύρο σου σακίδιο από τον αριστερό ώμο στον δεξί, όταν μετακινούσε την τσάντα της από τον δεξί ώμο στον αριστερό, για να της δώσεις το αριστερό χέρι και να σου δώσει το δεξί της, να μην υπάρχουν εμπόδια, να βρείτε τρόπο να κρατηθείτε, να ενωθείτε, να συνδεθείτε, να αφομοιωθείτε σε μια κοινή πορεία. Τι είναι κοινή πορεία, να κρατιούνται τα χέρια, να συγχρονίζονται τα πόδια και να συμφωνούμε ότι θέλουμε να πάμε στην ίδια κατεύθυνση… το μικρό μας παγκάκι.

Εκείνη χαμογέλασε…

Μετά πέρασε η ώρα και πέρασαν οι μέρες και εκείνη στάθηκε ακίνητη κοιτώντας το φεγγάρι, και όλα προμηνούσαν ότι θα ερχόταν μια τρομερή καταιγίδα και μέσα της παρακαλούσε να μη της μιλήσει, απλά να την αγκαλιάσει.. και εκείνος πλησίασε, έκλεισε τα χέρια του γύρω της, και βύθισε το πρόσωπο του στα μαλλιά της, ανέπνευσε βαθιά, και εκείνο το κράτημα διέλυσε και το τελευταίο μαύρο σύννεφο και έλαμψαν πάλι τα άστρα και το φεγγάρι.

Πρόσεξες ποτέ, πώς ηρεμούν οι ψυχές των ανθρώπων όταν αγκαλιάζονται με αγάπη;

Τι τρομερή καταπραϋντική δύναμη έχει το άγγιγμα, όταν τα χέρια ξεχειλίζουν από αγάπη;

Η μνήμη λέει, φωτογραφίζει στις στιγμές που όσο τις ζούμε δεν τις υπολογίζουμε ως σημαντικές, γιατί το παρόν απλά το ζούμε και οι άνθρωποι ποτέ δεν είναι τόσο πολύτιμοι όσο η ανάμνηση τους. Το παρόν, ως ασήμαντο, αναγάγεται σε πολυσήμαντο όταν πλέον γίνει παρελθόν, και η βιωμένη στιγμή πολλαπλασιάζει την αξία της όταν πια γίνει ανάμνηση. …Εκτός αν έχεις ήδη συνειδητοποιήσει πόσο πολύτιμο είναι το παρόν και οι στιγμές βιώνονται ως τέτοιες, πολύτιμες, την ώρα που βιώνονται, και οι άνθρωποι πολύτιμοι την ώρα που βρίσκονται δίπλα σου και γι΄αυτό θησαυρίζεις βαθιά μέσα την κάθε όμορφη στιγμή που σου χάρισαν.

ΜΣ (Ιούνης 2018)

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2018

Travis - Idlewild ft. Josephine Oniyama

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018

τόσοι Χειμώνες

δεν ξέρω πώς περάσαμε τόσους Χειμώνες
πάντα στο τσάκα και πάντα στην κόψη του ξυραφιού
το παιδί να περιμένει στη βροχή
κι αν τύχει να μην φτάσουμε στην ώρα μας
ο Θεός προνοεί
να πάψει η μπόρα εκείνα τα πέντε λεπτά
για να μπορέσει να πάει περπατητό στο σπίτι
Εκείνος που δεν είδαμε
Εκείνος που μας βλέπει

το παιδί σου μοιάζει...
σου μοιάζει ακόμα

δε σ αγαπώ τελευταίως
και ήταν που κουράστηκα τόσο να μπορέσω να σ αγαπήσω
μια στραβοτιμονιά και σε σιχάθηκα και πάλι

η αγάπη δεν είναι ούτε λύπη ούτε λησμονιά ούτε καλή ψυχή να διακονεύεις
και δεν είναι που όλοι οι ψεύτες σου γυρνάνε την πλάτη την ώρα της ανάγκης
είναι που από πάντα το ήξερες
μα ακόμα τους γυρεύεις
σαν το σκυλί που σκύβει και τρώει από το χέρι που πριν από λίγο τον χτυπούσε

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

ποτέ γκρίζο

Απόψε έκλαψα τα δάκρυα της ηλιθιότητας μου. Είναι εκείνο το συναίσθημα που νιώθω όπως τότε που ήμουν μικρό παιδί και είπα ψέματα στον παπά μου και δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια..

Κάτι τέτοιο παθαίνεις όταν προσπαθείς να κοροιδέψεις την ψυχή σου και εκείνη σε κοιτάει με απαξίωση και σου τραβάει μια μούτζα και ένα χαστούκι. Πότε μπόρεσες να κοροιδέψεις την ψυχή σου ρε μαλάκα ; να της φορέσεις ρούχα παλιάτσου και να την βάλεις σε τσίρκο να κάνει τους άλλους να γελούν.

Μέρες τώρα παπαγαλίζεις το ίδιο τροπάριο, μαλακίες της χαλιμάς και τα λες ξανά και ξανά μπας και τα πιστέψεις και εσύ ο ίδιος. Ξύπνα ! ποτέ δε θα γίνεις τίποτε λιγότερο από το εκείνο που είσαι, ποτέ δε θα γίνεις γκρίζο, μια ζωή άσπρο μαύρο ήσουν και μια ζωή άσπρο μαύρο θα είσαι.. ποτέ γκρίζο.

ποτέ γκρίζο

βγες εξω να ζήσεις

Θα θελα να μην κλεινόσουν τόσο πολύ στον κόσμο σου, να μην έχτιζες τόσο ψηλά τα τείχη σου, να μην τραβούσες πίσω το χέρι κάθε φορά που απλώνω να σε αγγίξω.. εγώ αυτό θα' θελα.
Δεν έχει σημασία όμως τι θέλω εγώ, εσύ είσαι εσύ και εσύ όταν θέλεις να χτίσεις ένα τοίχο ψηλό γύρω σου θα τον χτίσεις κρατώντας έξω εκείνους που φοβάσαι ότι θα σε πληγώσουν και εκείνους που θα μπορούσαν να σε αγαπήσουν. Βλέπεις, αυτό είναι το άσχημο με τους τοίχους, τους κρατάνε όλους απ΄έξω χωρίς να διακρίνουν ποιοι είναι οι βλαβεροί και ποιοι οι αβλαβείς. Και εκείνος που θα σταθεί έξω από το τείχος σου θα περιμένει λίγο καιρό, θα υπομένει περισσότερο, αλλά κάποια στιγμή θα εγκατλείψει όχι γιατί εγκαταλείπει εσένα αλλά εγκαταλείπει την άνυδρη έρημη της ανεκπλήρωτης προσμονής. Και πόσο να ποτίζεις την έρημη γη, η με νερό ή δάκρυα; Κάποια στιγμή θα λυπηθείς το νερό που πάει χαμένο και θα πας να ποτίσεις εκεί που θα χει σπόρο να βλαστήσει, εκεί που η αγάπη θα ανθίσει. Γιατί ο άνθρωπος διψά να αγαπήσει αλλά διψά και να αγαπηθεί και αν δεν αγαπιέται στερεύει.. Θα το δεις και θα το ξαναθυμηθείς όταν σου πουν δυο όμορφα λόγια αγάπης, πώς ξεδιψάς ο άνυδρος και λάμπουν όλα πάνω σου και γύρω σου, ευλογημένα λόγια αγάπης. Θα θελα να μην κλεινόσουν τόσο μέσα στα τείχη σου κι ας είναι και κλεινόσουν, ας άφηνες μια τόση χαραμάδα..να μπορώ να έρχομαι και να σου λέεω, πως υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να γίνουμε ευτυχισμένοι, αν αντιλαμβανόμασταν ότι το δικαιούμαστε και εγκαταλείπαμε αυτήν την ηλιθια τάση αυτοκαταστροφής.
Θα σου ρίξω ένα γυάλινο μπουκάλι, πέρα από τον ψηλό ηλίθιο σου τοίχο, να σε βρει στο κεφάλι και να στο σπάσει, να ξυπνήσεις και να διαβάσεις τι γράφει μέσα το μήνυμα.

"Βρες έξω να ζήσεις"

ΜΣ (τα ημερολόγια)

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

Δεκέμβρης

Το πιο δύσκολο πράγμα για έναν άνθρωπο, ίσως, λέω ίσως είναι το να έχει φτάσει σε βαθιά επίπεδα αυτογνωσίας. Να κατέχει βαθιά γνώση των συναισθημάτων του, των κινήτρων του, να αντιλαμβάνεται πλήρως το τι πράττει και γιατί και να μην είναι πλέον σε θέση, αν και ίσως θα το ήθελε ή να τον βόλευε, να κοροιδέψει τον εαυτό του.

Η εικόνα που έχεις απέναντι σου να είναι ένας πεντακάθαρος καθρέφτης της ολότητας σου, της ανασφάλειας σου, της ανεπάρκειας σου, της κραυγαλέας ανάγκης σου και της εσωτερικής σου διαπραγμάτευσης, της δολοπλοκίας με την οποία μεταχειρίζεσαι ανθρώπους και καταστάσεις για να διατηρήσεις την διάθεση τους να σου παραχωρήσουν φράγματα του εαυτού τους, του χρόνου τους, του σώματος τους, να καλύψεις με μικρές μπουκιές μεγάλες πείνες όταν δεν έχεις εκείνο το ένα που θα ήθελες να κατασπαράξεις, να καταπιείς, να αφομοιώσεις, περνώντας το στα κύτταρα σου ..

Είχες γεννηθεί για κάτι μεγάλο και καταδικάζεσαι στην μετριότητα, έχεις γεννηθεί για πάθη και προσπαθείς να περιορίσεις την οργασμική σου όρεξη για ζωή , σε χρονοδιαγράμματα. Μάστρος στην επιτήδευση, ξεπουλημένες αρετές και της πουτάνας το κάγκελο φρεσκοβαμμένο.

Πήρα τα γυαλιά μου σήμερα, έκλεισα τα σαράντα δύο τον Οκτώβρη που μας πέρασε και νιώθω τόσο σέξυ που δεν μπορώ να κάνω κάτι οποιαδήποτε στιγμή της μέρας μου που να μην είναι ερωτικό, νιώθω τα κύτταρα μου να μεταμορφώνονται, την όψη μου να αλλάζει, το σώμα μου να υπακούει στο πνεύμα μου. Και όταν μιλώ για έρωτα, δεν εννοώ ότι θέλω να πηδήξω κάθε αρσενικό που περνά από μπροστά μου, όχι κορίτσι μου αγαπημένο, μιλώ για κάτι άλλο, μια μεταμόρφωση που επέρχεται όταν δαμάζεις μέσα σου αδάμαστα θηρία, που ονομάζονται ανάγκες και σε υπόττασαν σαν άνθρωπο, και δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη μάχη που κερδίθηκε από εκείνην απέναντι στον εαυτό σου.

Όχι δεν είμαι σε θέση πλέον να κοροιδέψω τον εαυτό μου και με τους άλλους είμαι διπλωματική.
Ξέρω πολύ καλά τι θέλω και τι χρειάζομαι, ούτε πότε θα έρθει ούτε και όταν έρθει πόσο θα κρατήσει. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι το να ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις και τι χρειάζεσαι μπορεί να καταλήξει να γίνει μια μεγάλη φυλακή, αν στο ενδιάμεσο δεν μάθεις να ζεις τη ζωή σου, χωρίς αυτό που θέλεις και χρειάζεσαι. Και πίστεψε με αυτό το ενδιάμεσο μπορεί να είναι απίστευτα μακροχρόνιο, λες και σε τεστάρει η ζωή ότι μπορείς να ζεις με ψίχουλα πριν σου δώσει ένα πιάτο φαί της προκοπής.

Τα πάντα ρει και οι μεγάλοι έρωτες τελειώνουν .. το καλό σεξ πάλι, ίσως δώσει μια παράταση..όσο όμορφα και ρομαντικά και αν θέλουμε να τα παρουσιάζουμε τα πάντα γυροφέρνουν και επανέρχονται στις βασικές ανάγκες.

Θα επανέλθω ..

Μ.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

Phoenix Official US Release Trailer (2015) - Nina Hoss, Ronald Zehrfeld ...

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Candy Dulfer & David A. Stewart - Lily Was Here

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Isolation is the dream-killer, not your attitude | Barbara Sher | TEDxPr...

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Μετά τους επιτυχημένους διαγωνισμούς διηγήματος στο πλαίσιο των φεστιβάλ φαντασίας Fantasmagoria 2017 και 2018 και την έκδοση των συλλογικών βιβλίων «Το έπος της φαντασίας Ι & ΙΙ», η δημιουργική ομάδα του iWrite και η οργανωτική επιτροπή του Fantasmagoria από κοινού, προκηρύσσουν νέο διαγωνισμό διηγήματος!

Προσκαλούμε λοιπόν όλους τους συγγραφείς, ανεξαρτήτως ηλικίας, να μας στείλουν ένα διήγημα φανταστικής λογοτεχνίας (έκτασης 1.000 με 2.500 λέξεις) με θέμα: Χρησμός.

Η ιστορία μπορεί να εξελίσσεται σε οποιαδήποτε περιοχή (πραγματική ή φανταστική) και χρονική περίοδο (παρελθόν, παρόν ή μέλλον), καθώς και να αποτελεί ιστορία τρόμου, εποχής, μυστηρίου ή φαντασίας. Γενικά τα διηγήματα πρέπει να περιέχουν κάποιο φανταστικό στοιχείο που να τα κατατάσσουν στο είδος της λογοτεχνίας του φανταστικού.

Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού αποτελείται από τη συγγραφέα Ευθυμία Δεσποτάκη, τον καθηγητή δημιουργικής γραφής – Gamecraft Αλέξανδρο Μυροφορίδη καθώς και τον διαχειριστή της ομάδας «Λογοτεχνίας Τρόμου» Θανάση Παπαγεωργίου.

Για τις Εκδόσεις iWrite, απώτερος σκοπός τέτοιου είδους διαγωνισμών είναι η ανάδειξη και προώθηση του σύγχρονου συγγραφικού πολιτισμού της χώρας μας, καθώς επίσης και να δώσει την ευκαιρία σε νέους και παλιούς συγγραφείς να δουν το έργο τους εκτυπωμένο στο πλαίσιο μία άρτιας και προσεγμένης έκδοσης βιβλίου.

Τα διηγήματα του διαγωνισμού που θα επιλεχθούν από την κριτική επιτροπή θα συμμετάσχουν στη συλλεκτική έκδοση βιβλίου με τίτλο «Το Έπος της Φαντασίας ΙΙΙ», η οποία θα παρουσιαστεί κατά τη βράβευση των συγγραφέων στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Φαντασίας «Fantasmagoria», τον Απρίλιο του 2019.

Λεπτομέρειες για τον Διαγωνισμό!

Διάρκεια
Ως ημερομηνία λήξης του διαγωνισμού ορίζεται η 20η Δεκεμβρίου 2018.

Αποστολή διηγημάτων
Οι συγγραφείς μπορούν να αποστείλουν το έργο τους ηλεκτρονικά στη διεύθυνση fantasmagoriafest@gmail.com.
Οι αποστολές των διηγημάτων πρέπει πάντα να γίνονται με την ένδειξη “Για τον Διαγωνισμό Διηγήματος – Φαντασία 2019” και να συνοδεύονται από ένα βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα (έως 150 λέξεις), καθώς και στοιχεία επικοινωνίας (τηλέφωνο, email κ.λπ.).
Οι αποστολές των διηγημάτων πρέπει πάντα να γίνονται με την ένδειξη “Για τον Διαγωνισμό Διηγήματος – Φαντασία 2019” και να συμβαδίζουν πλήρως με τους όρους συμμετοχής που ακολουθούν.

https://iwrite.gr/project/epos2019/

τα μωρά μας ..

Έγινε εννιά τζαι κάτι να πάω στο δωμάτιο μου. Την βρήκα να κοιμάται στο κρεβάτι μου, στο δωμάτιο μου, με το κλιματιστικό αναμμένο, σκεπασμένη με το αθασί της παπλωματούι που δεν το αποχωρίζεται ούτε μέσα στον λάλλαρο.

-Ξύπνα της λέω και εκείνη άνοιξε τα μάτια της που ήταν πρησμένα που τον ύπνο.

-Εκαμα μουτζιέντρα, πεινάς;

-Ναι, μάμα.

-Μείνε εδώ, θα σου τη φέρω εδώ να φάεις, είναι πυρά κάτω στην κουζίνα.

Πήγα της έβαλα ένα πιάτο από την μουτζέντρα, της δική τους , που τους φτιάχνω ξεχωριστά χωρίς κρεμμύδι γιατί τα κοπελλούθκια μου δεν τρώνε το κρεμμύδι μέσα στην μουτζιέντρα. Έφερα της το πιάτο της και μια ροζ πλαστική καρέκλα από το δωμάτιο της να βάλουμε το πιάτο πάνω.

-Ευχαριστώ μάμα.

Εκοίταξε με. Ένα ύφος απορίας στα μάτια της , τι έπαθεν τούτη τζαι με καλοκρατεί έτσι;

Έκατσε που την μια πάντα του κρεβαθκιού τζείνη με την ροζ καρεκλούδα μπροστά της τζιαι που την άλλη πάντα του κρεβαθκιού εγώ, με τη ράσιη μου γυρισμένη, αμίλητη.

Να σκέφτουμαι μόνο τζιαι να ακούω το κουτάλι να φακκά πάνω στο πιάτο το γυάλενο, να την ακούω να μασά.

Να σκέφτουμαι τζιαι να καταπίνω το κλάμα να μη με δει να μεν αρωτήσει τι εγίνηκεν.

Το μωρό μου. Τα μωρά μου. Η άλλη εμεγάλωσε εγίνηκεν εικοσιενός, επρόλαβε τζαι ήρτεν πριν λλίες μέρες που την Αθήνα, αν ήταν Αθήνα τζιαι μη κακόν.. εδάκκασα τη γλώσσα μου.

Τα μωρά μου. Η μιτσιά εν έμαθεν τίποτε, εν εχουμεν σπίτι κανάλια να δει νέα, εν έχει φέισμπουκ εν εμίλησε με κανέναν, ήταν απλά τζιαμέ τζιαι εκάθετουν τζιαι έτρωε το φαί της ήρεμη, τζιαι δεν ήξερε τίποτε. Έφαεν έγυρε ξανά τζιαι εσυνέχισε τον μακάριον ύπνο της.

Εφίλησα την πάνω στην τζεφαλή, εμυρίστηκα τα μαλλιά της. Δεκατριών χρονών !!

Κύπρος Ιούλης του 2018 μετά τις πυρκαγιές στην Ελλάδα

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018

shah of iran amazing party , decadence and the downfall bbc must watch

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

μια μέρα τη φορά ...

Κυριακή 10.14 καφέ νέρο με αμερικάνο ζεστό και απαλή μουσική

Ο καιρός είναι κατάλληλος για έξω, ούτε πολλή ζέστη, ούτε πολύ κρύο.

Ψες ήρτεν ο παπάς να μας δει, είχε πάει πριν να δει τη θεία τη Ν. Δεν τον αναγνώρισε είπε. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ με τα οικονομικά αυτόν τον καιρό και αυτό μου ρίχνει και τη διάθεση αλλά προσπαθώ να μην το αφήσω να με ρίξει πολύ και να ζω και να περνώ με αυτά που έχω. Μέχρι το τέλος του Νιόβρη θα πάει αυτό το βιολί και μετά θα πάρουμε τον δέκατο τρίτο και θα πάρουμε μια ανάσα. Τουλάχιστον εγώ έχω ένα μισθό και ένα δέκατο τρίτο και μπορώ, έστω και με δυσκολία να τα βγάζω πέρα.

Αύριο θα είμαι με άδεια, θα πάω στον ρευματολόγο να δει το θέμα μου με τον σπόνδυλο και να μου πει αν είναι ρευματοπάθεια. Περιμένω να δω τι θα γίνει με τη δουλειά, με την προαγωγή, γενικά είναι η περίοδος που προσπαθώ να βάλω όλα μου τα θέματα σε τάξη.

Και η μοναξιά, να έρχεται και να χτυπά έτσι απρόοπτα και να φεύγει. Ήθελα να σταματήσω να νιώθω ότι είναι άδειο το σπίτι, θέλω να έρχεται κόσμος στο σπίτι και να ακούγονται γέλια και φωνές και να νιώθω αυτήν την ανυπομονησία ότι θα έρθει κόσμος και να είναι το σπίτι όμορφο και καθαρό. Ήταν κάτι που το ζούσα περισσότερο παλιά, κάτι που σταμάτησα εδώ και καιρό και ήθελα να επαναφέρω στη ζωή μου.

Έτσι την Παρασκευή είχα καλέσει φίλους για γκέιμ νάιτ. Από την αρχή της εβδομάδας άρχισα να καθαρίζω σιγά σιγά το σπίτι και την Παρασκευή ήμασταν έτοιμοι με την Κέιτ, ετοιμάσα και δείπνο και ήρθαν οι φίλοι μου. Φάγαμε, πέξαμε τρίβιαλ και περάσαμε τέλεια. Και κάπως έτσι, με πέντε άτομα στο σπίτι άλλαξε η διάθεση μας, άλλαξε η ατμόσφαιρα του σπιτιού, ζωντάνεψε το σπίτι.

Αποφάσισα να μην γραφτώ στην ομάδα μπριτζ τελικά, κάπου διάβασα ότι πάει πάρα πολλές ώρες το παιχνίδι μέχρι να τελειώσει και επίσης είναι εθιστικό και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να εθιστώ σε ένα παιχνίδι που θα με έχει καθηλωμένη επί ώρες σε μια καρέκλα.

Έμειναν τα ρωσσικά που μάλλον θα τα συνεχίσω και μετά το οκ του γιατρού αύριο θα πάω πίσω στο γυμναστήριο. Νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου αλλά εχω ένα στόχο και θέλω να τον φτάσω. ¨Πρέπει αυτούς τους μήνες μέχρι τον Δεκεμβρη να είμαι αυστηρή και πειθαρχημένη και να είναι όλα σε τάξη, από το φαί μέχρι τα οικονομικά, την εμφάνιση, την απόδοση μου στη δουλειά, θα είμαι ένα αυστηρά πειθαρχημένο ρομπότ που απλά θα δουλεύει και θα κάνει όλα όσα πρέπει.

Ακόμα και την οικονομική στενότητα την θεωρώ μια πρόκληση, μια πρόκληση να περάσω με λιγότερα να περάσω με όσα έχω, να μην πάω για φαί σε ταβέρνα, να μην πάω σινεμά και να βρω άλλους τρόπου να περάσω τις μέρες μου, μέχρι που θα είμαι πιο άνετη.

Είναι ένας τρόπος ζωής που έχω συνηθίσει, ένας τρόπος ζωής στον οποίο έχουν συνηθίσει τα παιδιά, ξέρουν όταν έχουμε λευτά θα κάνουμε περισσότερα πράγματα, όταν δεν έχουμε λιγότερα αλλά ποτέ δε θα πεινάσουμε και ποτέ δε θα είμαστε δυστυχισμένοι εξαιτίας αυτού.

Είναι η ζωή μας μια συνεχής πρόκληση και μάγκας είσαι όταν προσαρμόζεσαι στις καταστάσεις της ζωής σου ότι κι αν συμβαίνει.

Μήπως αυτό είναι το νόημα της ζωής τελικά: να επιβιώνεις μια μέρα τη φορά ...

Ειναι πολύ ωραία μέρα σήμερα, πεθύμησα να πάω θάλασσα..

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018

Αόρατη

δεν υπάρχει παρελθόν ούτε μέλλον

μόνο διαπιστώσεις

η υπέροχη μουσική, τα μοναχικά δάκρυα, ήσουν όμορφη σήμερα, ποτέ όμως πιο όμορφη από τότε

περιμένω το τέλος που αργεί

θα ήταν τόσο απλό να είμαστε δύο αλλά είμαστε ένας

θα ήταν τόσο απλό να ευτυχήσουμε αλλά δεν μας χαρίζεται

περιμένω και είναι η αναμονή αφόρητη

θα προτιμούσα να ήμουν γριά και άσχημη και να περίμενα μόνο το θάνατο

μα είμαι ακόμα νέα και όμορφη και περιμένω τον έρωτα

και εκείνος πάντα με προσπερνά

είμαι νέα και όμορφη μα πέρασε ακόμα μια μέρα, ακόμα ένας μήνας, ακόμα ένας χρόνος

και αύριο θα ζήσω σου το ορκίζομαι, μόνο μη με ρωτήσεις αν θέλω ακόμα μια μέρα

και αυτά τα κωλοποιήματα μπάσταρδες κρυμμένες λέξεις του απαγορευμένου μου θανάτου

Πώς το έγραφε ρε διάολε η Σάρα Κέιν.. το θέλω της..πολύ έμοιαζε με το δικό μου

και εμένα ήταν κάπως σαν εκείνης

θέλω να με ξυπνάς με ένα μήνυμα
και να με παίρνεις τηλέφωνο πριν σηκωθώ από το κρεβάτι
και να έρχοναι λευκά τριαντάφυλλα στο γραφείο
και να καθόμαστε τα απογεύματα να πίνουμε καφέ
και να κάνουμε έρωτα το πρωί, να κάνουμε έρωτα το μεσημέρι
να κάνουμε έρωτα το απόγευμα
και το βράδυ πριν κοιμηθούμε να με παίρνεις αγκαλιά και να κρύβομαι εκεί...
και να λέω στο διάολο όλα τα άλλα γιατί θα υπάρχεις εσύ
μα τώρα το μόνο που υπάρχει είναι μια παλιά πετσέτα στο πάτωμα δίπλα από το κρεβάτι
να πέφτουν πάνω τα δάκρυα
γιατί πάνω από όλα το πάτωμα πρέπει να ναι καθαρό
να δεις που πριν φύγω θα χω φροντίσει για όλα
όλα θα είναι στη θέση τους και το σπίτι καθαρό
έχω ακόμα κάποιες εκκρεμότητες
μισώ τις εκκρεμότητες
αλλά είναι παράξενο το πώς οι εκκρεμότητες μας κρατούν μια μέρα ακόμα ζωντανούς
μετράω χρόνια
μετράω μέρες
μετράω από το τέλος
ελπίζω όταν έχω ολοκληρώσει με όλες τις εκκρεμότητες να με αφήσεις να φύγω
δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος να είμαι πια εδώ

πώς το έγραφε η Σάρα Κέιν ρε διάολε ..θέλω και θέλω και θέλω

καταραμένοι οι άνθρωποι που θέλουν, καταραμένοι οι ποιητές, καταραμένοι και καταδικασμένοι

καταδικασμένη πανέμορφη κι αόρατη
καταδικασμένη αγαπημένη και εγκαταλελειμμένη
καταδικασμένη και φυλακισμένη

ίσως
μια μέρα
γίνουμε πουλιά και εκεί ψηλά στον ουρανό, διαγράψουμε τη γνώση

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

η αντιβίωση

07 Οκτώβρη 2018 καφέ νερό Κυριακή πρωί με αμερικάνο έξτρα χοτ 9.41

¨Ηρθα πρωί πριν κατεβούν οι κυπραίοι με την ράτσα τους και τη γενιά τους γιατί σαββατοκυρίακα στο νέρο γίνεται ένας μικρός πανζουρλισμός. Ένα καφέ στα γρήγορα λοιπόν και όσο προλάβω και μετά πίσω στο σπίτι μπας και πίσω τον εαυτό μου να κάνει καμιά δουλειά.

Πάει μια βδομάδα να γράψω στο ημερολόγιο μου, από τα γενέθλια του μωρού. Ήταν μια βδομάδα σπαστική, κουραστική και επώδυνη. Αρρώστησα με ουρολοίμωξη και αντί να γιάνω στις τρεις με πέντες μέρες που έπρεπε έκαμα τα θάλασσα. Τι έκανα; τις μαλακίες που κάμνουμε συνήθως σε έτσι περιπτώσεις οι κυπραίοι. Σπίτι είχα κάτι χαππούθκια κίτρινα βασικά μου είχαν μείνει τρία χαππουθκια κίτρινα, τα οποία ονομάζονται gyrabloc και άρχισα μόλις με έπιασε ο πόνος να τα πίνω. Τούτο πριν δέκα μέρες, Μετά έπιασα τηλέφωνο τη μάνα μου και της είπα μάμμα πλις πήγαινε στο φαρμακείο και πάρε μου ακόμα ένα κουτί από αυτά τα χάπια και η μάνα μου φυσικά πήγε και ο φαρμακοποιός της τα έδωσε, χατηρικώς, χωρίς συνταγή, μόνο γι αυτήν τη φορά. Μετά μεσολάβησε το σπάσιμο του αυτοκινήτου, και όλο άγχος που πέρασα και μαζί με όλα αυτά να πονώ και να πρέπει να φεύγω από τη δουλειά σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις γιατί δεν άντεχα τον πόνο. Έπινα πολύ νερό, τσάι, κράνμπερι και μετακόμιζα κατά περιόδους μέσα στο ντους. Τελικά και μετά που δέκα μέρες που έπινα τα κίτρινα χαπάκια και δεν εγιάνισκα αποφάσισα να πάω να κάνω ανάλυση σε χημείο. Πέμπτη πρωί πήρα δείγμα στο χημείο, Παρασκευή πρωί μου είπε ο χημικός ότι υπήρχε μόλυνση ακόμα και χτες το πρωί επιτέλους τέλειωσε κάτι που ονομάζεται αντιβιόγραμμα και σου δείχνει ακριβώς ποιο είναι το βακτήριο που έχεις και σε ποια αντιβίωση έχει αντίσταση. Τι εννοείς αντίσταση; Εννοώ ότι έχει αντιβιώσεις τις οποίες το βακτήριο δεν το σκοτώνουν αν'αυτού τις έχει συνηθίσει και δεν του κάμνουν τίποτε. Ε το λοιπόν, το βακτήριο μου με τα κίτρινα τα χαπάκια είχε γίνει φιλαράκια, εκάτσαν ετρώαν τζιαι επίναν μαζί τζιαι εγώ εκαρτέρουν να γιάνω ενώ εκείνο ζούσε και βασίλευε. Η αντιβίωση που πήρες δεν κάμνει τίποτε λαλεί μου ο χημικός, μάλιστα λαλώ εγώ, να πεις του γιατρού σου να σου γράψει άλλη, μάλιστα λαλώ εγώ τζιαι έφυγα πήγα στο φαρμακείο τζαι μου εδώσαν άλλη αντιβίωση, που να σκοτώνει το βακτήριο. Κάπως έτσι με την άγνοια και την ηλιθιότητα μου εταλαιπωρήθηκα δέκα μέρες άδικα, χτες εξεκίνησα την αντιβίωση που πρέπει και περίμένω να γιάνω, να πεθάνω το κωλοβακτήριο (όνομα και πράμα) και να μην πάει η μόλυνση προς τα νεφρά. Το μάθημα της ημέρας, πρώτα κάμνεις ανάλυση και μετά χαπώνεσαι για να χαπώνεσαι τα σωστά φάρμακα.

Με τούτα και με τα άλλα εσκέφτουμουν ότι ο Θεός που τα πάντα εν σοφία εποίησε έκαμεν ένα σημαντικό λάθος με την ανατομία της γυναίκας. Το ότι έβαλεν ούλλες τις τρύπες στο ίδιο σημείο και κατά συνέπεια ταλαιπωρείται η γυναίκα με πολλές και διάφορες συνέπειες εξαιτίας τους γεγονότος αυτού. Μια συνέπεια είναι και η μόλυνση που παθαίνουν οι γυναίκες τέσσερις φορές συχνότερα από τους άντρες και ο λόγος είναι ότι η ουρήθρα του άντρα που είναι στο τέρμα της προβοσκίδας του είναι αρκετά μακριά από την τρύπα του κώλου του, ενώ η γυναίκα έχει τρεις τρύπες την μια δίπλα στην άλλη και γίνεται της τρύπας το κάγκελο συν μια κλειτορίδα που εξυπηρετεί μόνο σεξουαλικούς σκοπούς και αν μη τι άλλο ο Θεός μπορούσε άνετα να την τοποθετήσει κάπου αλλού παραδείγματος χάρη πίσω από το αυτί. Σκέφτου λοιπόν να ήταν η κλειτορίδα πίσω από το αυτί και να είσαι στη δουλειά σε ένα σοβαρό μίττιγκ και να σε ξύνει το αυτί σου και μέχρι το τέλος του μίττιγκ να έχεις και έναν οργασμό. Νομίζω θα κάνω μιαν επιστολή στο Θεό με εισηγήσεις για αλλαγή τοποθεσίας της κλειτορίδας.

Τώρα που άρχισα την σωστή αντιβίωση νιώθω και λίγο καλύτερα και άρχισα και φέρνω και το κέφι μου γιατί όσο πονούσα δεν είχα και πολύ κέφι και δεν είχα κέφι όχι μόνο λόγω του πόνου αλλά και λόγω των εξόδων που προέκυψαν από την ασθένεια, απρόβλεπτα έξοδα που προστέθηκαν στα έξοδα του αυτοκινήτου και είμαι στη φάση που ξέρω ότι αυτός ο μήνας και ο επόμενος μήνας, όχι μόνο θα είναι σφικτό το κολάνι, αλλά θα βγάλουμε και νέα τρύπα. ( στο κολάνι, μη συγχιζόμαστε)

Θα περάσουμε, όπως περάσαμε και τους προηγούμενους μήνες, και τα προηγούμενα χρόνια.. και θα γυρίσει ο τροχός..

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2018

Μαρίνα Σαβεριάδου "H δημιουργία δεν έχει να κάνει ούτε με το που ζεις, ούτε κάτω από ποιες συνθήκες"

Μαρίνα Σαβεριάδου "H δημιουργία δεν έχει να κάνει ούτε με το που ζεις, ούτε κάτω από ποιες συνθήκες"

ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΣΚΑΛΑ TIMES

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018

να με θυμάσαι

Το όνομα του ρόδου, τα κόκκινα πέταλα, οι φωνές των έκπτωτων αγγέλων, τα παιδιά σου, τα παιδιά σου μεγαλώνουν πρόωρα, ο θάνατος, ο θάνατος, το δάκρυ, το τύμπανο, τα δάκρυα μου, τα δάκρυα του, τα κενά, η αγάπη μου, η σονάτα του Μπετόβεν, το χέρι μου στο στήθος σου, το γυναικείο μου χέρι, το αντρικό σου στήθος, τα μάτια σου, τα μάτια σου, το τραγούδι του, ο ήχος του, το κλάμα του, εσύ παίζεις, εσύ κλαίεις, εκείνη δεν υπάρχει πια, εγώ γράφω, εγώ δεν έχω θέση, εγώ κοιτώ, εγώ κλαίω για κείνον, εκείνος κλαίει για εκείνην, εγώ κλαίω εκείνον που κλαίει για εκείνην, τα μαύρα του μάτια, το φίδι, το φίδι σερνόταν στο πλάι μου και εγώ το χαίδευα, και εσύ, εσύ δεν ήξερες πώς εκείνη ήταν εκείνη που δεν ήταν άλλου που ήταν κάποτε δική σου και εσύ, θάνατος, βάθος, ψυχή μου πεντακάθαρη, βαθιά μου πληγή, ψυχή μου, ψυχή μου, ανάσα βαθιά, γαλήνη, Μαρίνα, Μαρίνα σ αγαπώ και η Μαρίνα κοιτάει τα άστρα και ακούει σονάτες, κοιτάει τα άστρα και ακούει τα ταμπούρλα των μαθητών, κοιτάει τα κάστρα και ακούει τα ταμπούρλα του θανάτου που πλησιάζουν. εκείνος κλαίει, εκείνη έφυγε και εγώ κλαίω την αγάπη σου, την μάνα, τα παιδιά, τα μαύρα βλέφαρα σου, εκείνος την αγαπάει σου είπα και θα την αγαπάει μου είπες και η αγάπη δεν πεθαίνει, μείνε, κάνε τα οκτώ βήματα και έλα στο παράθυρο και κοίταξε αν είμαι ακόμα όμορφη όπως με θυμάσαι, έφυγε, έφυγε και το κορμί σου στα χέρια μου, οι άνθρωποι έρωτα κάνουν μετά τον πρώτο οργασμό αυτό να το θυμάσαι, οι άνθρωποι ζουν μετά τον πρώτο θάνατο να το θυμάσαι, να το θυμάσαι, να με θυμάσαι, να με θυμάσαι να ζω, να με χαιδεύεις να ζω, να με αγαπάς να ζω, κλείσε το στόμα, υπάρχει λόγος είπες, μη φοβάσαι τα χρόνια που φεύγουν, έχουμε τους αιώνες, ψυχή μου, μου είπες σ' αγαπώ

https://www.youtube.com/watch?v=ydKwY0tqAXQ

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

η αλήθεια που θέλω να ζήσω

29 Σεπτέμβρη 2018 στο δωμάτιο μου στο μικρό μου σπίτι στα Λιβάδια Κύπρος Γη Milky way

(Επήρε μου λίγα χρόνια να ανακαλύψω ότι οι σοκολάτες Milky way είχαν την ονομασία του “γαλαξία” μας και τωρα που το σκέφτομαι και οι GALAXY το ίδιο τελικά μεγάλη η σύνδεση μεταξύ ονομασίας σοκολάτας και διαστήματος)

30 Σεπτέμβρη 2018 καφέ νέρο με ελιωτή και φρέντο εσπρέσσο

Τα γενέθλια της Κατερίνας σήμερα, κλείνει τα δεκατέσσερα και πιάνει τα δεκαπέντε. Όμορφη ηλικία για ένα κορίτσι και ελπίζω το κορίτσι μου, αν και βαθιά σκεπτόμενη και συχνά προβληματιζόμενη ίσως λίγο περισσότερο από το κανονικό για την ηλικία της, να ζήσει τα χρόνια αυτά της με την ανεμελιά και κέφι που τους αρμόζει. Θέλει το χώρο της και το χρόνο της και εγώ πρέπει να της τον αφήνω, έχει φορές που μοιάζει σχεδόν να μένω μόνη μου στο σπίτι, είμαστε η μια κλειδωμένη στο δωμάτιο της και η άλλη κλειδωμένη στο δωμάτιο της λες και ζούμε η κάθε μια στον κόσμο της. Προσπαθώ να το σπάσω λίγο, και να κάνουμε πράγματα μαζί, να πάμε σινεμά και περίπατο αν και αρκετές φορές την τραβώ σχεδόν με το ζόρι, όταν πάμε κάπου περνάμε καλά.

Μπήκα σε σκατοφάση πάλι εκεί περιμένεις να ανασάνεις συμβαίνει κάτι και σε βγάζει πάλι εκτός προγράμματος, εκτός προυπολογισμού και εκτός διάθεσης. Την παρασκευή έσπασε το αυτοκίνητο και έπρεπε να το πάρω αμέσως μηχανικό, έχασα το ραντεβού μου για λέιζερ, το πήρα στη Δρομολαξιά και με έφερε πίσω ο πρώην μου με το μαύρο τογιότα διπλοκάμπινο του που είναι κλειστό από πίσω και πάντα μου θύμιζε νεκροφόρα. Στην επιστροφή σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο να βάλει πεζίνα και την ώρα που έβγαλε το πορτοφόλι του να δώσει τα λευτά στον πεζινάρι μου έδωσε και εμένα τα λευτά της διατροφής και την ώρα που μου τα μετρούσε του είπα εγώ “θα πει ο πεζινάρης, μα εν πολλά ακριβή τούτη τζαι πόσες ώρες την είσιεν” ο πρώην μου εγέλασε αλλά εψιλοαντράπηκε άμπα τζιαι παρεξηγήσει ο πεζινάρης ότι εβάσταν γκόμενα τζιαι την επιέρωνε τζιαι εγώ έκαμα χάζι με την αμηχανία του.

Εφερε με σπίτι τζιαι ύστερα που καμιά θκυο ώρες επιασε με τηλέφωνο ο μηχανικός να μου πει τι έσιει το αυτοκίνητο τζιαι ότι έθελε θκιακόσια ευρώ να σαστεί τζαι εγώ εσικκίρτησα γιατί εν εκαρτέρουν να θέλει τόσα πολλά τζιαι επιασαν με τα νεύρα όπως με πιάνουν κάθε φορά που μου τυχαίνουν τούτες οι μαλακίες. Έφερεν μου το έδωκα του τα θκιακόσια ευρώ αλλά τζιαμέ αρκέψαν τα σιειρόττερα, είπε μου ότι το αυτοκίνητο έσιει τζαι άλλα προβλήματα τζιαι καλά κάμνω να το σάσω για να μεν πάω να σκοτωθώ αλλά δεν μου είπε τι ακριβώς έσιει ούτε πόσα θέλει να σαστεί, είναι σαν να σου λαλούν με λλία λόγια είσαι άρρωστος μπορεί να πεθανεις αλλά εν ξέρουμε αν γιανίσκεις ούτε πότε θα πεθάνεις, δηλαδή, που ήσουν, πούποτε. Ενευρίασα τέλεια, τζιαι εθώρουν τους τοίχους τζιαι εσκέφτουμουν σε ποιον που ούλλους να τη δώκω. Εσιει που την Παρασκευή που έκατσα τζιαι ξαναμετρώ τι έχω να δώσω τζιαι που τζιαι σκέφτουμαι τζιαι διάφορες λύσεις για να βρω τα έξτρα λευτά που θα θέλω, όπως να πουλήσω κανένα νεφρό στην μαύρη αγορά κλπ

Θα μου πεις τώρα τι κάμνεις τόση φασαρία για τούτο το απλό, οκ ούτε η πρώτη είσαι ουτε η τελευταία που της σπάζει το αυτοκίνητο τζιαι έσιει απρόβλεπτα έξοδα. Οκ συμφωνώ απλά είναι τζείνο που ήδη είσιες μια στενή θηλιά γύρω που το λαιμό σου τζιαι απλά σφίγγει ακόμα παραπάνω τζιαι στο τέλος μινίσκεις χωρίς ανάσα τζιαι με τα μάθκια στυλλωμένα. Λαλείς κανεί σιόρ, κανεί ! Συν το ότι κάθε φορά που μου συμβαίνει οτιδήποτε έσιει να κάμει με το αυτοκίνητο πάντα νευριάζω γιατί φακκά μου κέντρο γιατι είναι τζιαμέ που ήθελα να έχω έναν άντρα να μου πει έλα αγάπη μου θα το αναλάβω εγώ, έλα να σε πάρω σπίτι τζιαι μεν έσιεις έννοια καμιά για τούτα. Τούτη η μαλακία να πρέπει να τα έχω έννοια ούλλα εγώ, σπάζει με. Τζιαι σημείωσε ότι ουδέποτε, σε καμια περίοδο της ζωής μου δεν ένιωσα τούτο το πράμα, να μου πει κάποιος, εσύ ανάλαβε τα τούτα τα πέντε πράγματα, τα άλλα πέντε θα τα αναλάβω εγώ. Οι ρε μαλάκα, πάντα εγώ τα αναλάμβανα ούλλα, τζιαι τα μωρά, τζιαι τους γιατρούς, τζιαι τα σέρβις του αυτοκινήτου, τζιαι να γιάνω, τζιαι να με πάρω γιατρό, τζιαι γαμώτο κέρατο μου μέσα. Τζιαι πως μουρμουρώ τι καταλάβω, πάλε μόνη μου θα τα βρω, πάλε μόνη μου θα τα λύσω, πάλε μόνη μου θα επιβιώσω.

Τζαι μετά λαλούν σου μερικοί, ου μα ήντα δυνατός είσαι τζιαι βάλλουν σου κάτι ταμπέλες λες τζιαι είσιες καμιάν επιλογή. Ε το λοιπόν άμαν εν έσιεις επιλογή, νομίζω αναγκάζεσαι τζιαι γίνεσαι τζιαι δυνατός τζιαι βρίσκεις λύσεις, τζιαι σπάζεις την τζεφαλή σου πώς θα τα φκάλεις πέρα, παρόλο που είναι πολλά ευκνευριστικό.

Γύρω μου άνθρωποι που λλίο πολλά ούλλοι αγωνίζουνται για κάτι, παρόμοιες ζωές με τη δική μου, άλλοι λλίο πιο εύκολα, άλλοι πιο δύσκολα. Έχω θκυο μωρά να μεγαλώσω τζιαι πέντε φίλες, φίλοι πλέον για μένα είναι αυτοί που θα με γυρέψουν, που θα με πιάσουν ένα τηλέφωνο να δουν τι κάμνω, που θα μου πουν έχω ώρα τζιαι θέλω να την περάσω μαζί σου, έλα να σε δω, έλα να πάμε για καφέ ή να φάμε, υπάρχουν τζιαι τζείνοι που αν δεν τους γυρέψεις δε θα σε γυρέψουν ποτέ τζιαι είμαι στη φάση που θα σταματήσω να κάμνω πάντα την εκκίνηση εγώ γιατί εν το θεωρώ μια σχέση οποιαδήποτε σχέση, να διατηρείται ζωντανή μόνο γιατί προσπαθεί ο ένας. Λυπούμαι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αγαπώ τζιαι θα ήθελα στη ζωή μου αλλά εν τόσο χαμένοι στον κόσμο τους, στα προβλήματα τους ή στον πόνο τους που εν έχουν ώρα για μια απλή φιλική επικοινωνία ή απλά εμάθαν στο τέξτινγκ ή στο μεσσεντζιγκ που εχάσαν το νόημα της πραγματικής επαφής. Λυπούμαι γιατί εγινε η φιλία πολυτέλεια πλέον τζαι οι άνθρωποι κλείνονται όλο και περισσότερο πίσω από τους τοίχους τους, πίσω από τις οθόνες τους, πίσω από τη δειλία τους, σχέσεις με άντρες που δεν έγιναν ποτέ φιλία γιατί εμπήκεν η έλξη στη μέση τζιαι τα εδιάλυσεν, τζιαι στο τέλος ούτε σχέση έγινε, ούτε η φιλία κρατήθηκε γιατί δεν εμάθαμεν να ξεχωριζουμε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να μη μας κάμνει για σχέση τζιαι να κρατούμε τη φιλία, πάντα καταλήγουμε στο μηδέν, μηδέν του μηδενός με ανθρώπους που καταβάθος αγαπάς, έχετε κοινά αλλά είμαστε συναισθηματικά ανώριμοι τζιαι ανεκπαίδευτοι. Θέλουμεν τα ούλλα τζιαι επειδή εν μπορούμε να τα έχουμεν ούλλα από έναν άνθρωπο λαλούμεν του δε θελω τίποτε..Μαλακίες

Λείπει μου να έχω μια σχέση ναι αλλά λείπει μου τζιαι η αγνή όμορφη φιλία που θα μπορούσα να έχω με πολλούς άλλους ανθρώπους... ζηλεύκω τα μωρά στην ηλικία της κόρης μου στα εικοσι ένα που έχουν φίλους τζιαι φίλες τζιαι βγαίνουν παρέες τζιαι είναι άνετοι τζιαι χαλαροί μεταξύ τους

για μας την προηγούμενη γενιά καταντά μια αρρωστημένη κατάσταση τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το σεξ τζιαι δυσκολεύεσαι να βρεις έναν άντρα είτε για να κάνεις σχέση ή έστω να κάμεις κάποια άλλα πράγματα να έχεις μια απλη φιλία.. κρίμα.. κρίμα για τούτη τη γενιά την διαλυμένη, με τους διαλυμένους γάμους μας, τις διαλυμένες μας αξίες, κρίμα να είσαι σαράντα ή πενήντα τζιαι να βλέπεις τον άνθρωπο απέναντι σου σαν ένα από τους πολλούς και απλά....επόμενος, επόμενος !

εκλείστηκα όσο περισσότερο εμπορούσα για να μη βλέπω και να μην ακούω πια.. είναι πολλά λεπτή η κλωστή που με κρατά, πολλά λεπτή, τζιαι όσα λιγότερα βλέπω και ακούω τόσο το καλύτερο. Ότι έκαμα δεν μου εστοιχησε τίποτε περισσότερο από την ψευδαίσθηση, κατάργησα την ψευδαίσθηση, αυτό έκανα και έμεινα με την αλήθεια, που είναι απλή, λιτή και μοναχική και πολύτιμη !

ναι λείπει μου εκείνη η αλήθεια που θέλω να ζήσω, αλλά δε μου λείπει τίποτε από το ψέμα που ζούσα

Θα περάσει κ ο Οκτώβρης και ο Νιόμβρης και θα ζήσουμε αγάπη. Εγώ τον κόσμο μου τον έκοψα και τον έραψα στα μέτρα μου και τίποτε πια δε θα με αγγίξει ! Ξέρω ότι προχωρώ σωστά ..

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

η Αφρικάνικη κούκλα Κριτική Από τoν Χρίστο Τσιαήλη

Θεατρικός συγγραφέας: Μαρίνα Σαβεριάδου.
Κριτική:
Παρακολουθήσαμε το Σάββατο 1η Ιουλίου στο Θέατρο Σκάλα το εφηβικό θεατρικό ‘Η Αφρικάνικη Κούκλα’ της Μαρίνας Σαβεριάδου.
Πολύ όμορφη σκηνοθεσία, και γλυκιά ηθοποιία από πολλούς νεαρούς φίλους.
Η ιστορία που εμπνεύστηκε η θεατρική συγγραφέας ήταν πάνω από όλα διδακτική. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ήταν και έξυπνη, καθώς έδωσε με τον πιο σωστό τρόπο ένα χωροχρονικό αδιέξοδο σε ένα δωμάτιο με ένα τσούρμο συμπαθέστατες κούκλες και έναν αξιαγάπητο ‘Κούκο’ που ήξερε να δίνει το χρονικό πλαίσιο για την εξέλιξη της ιστορίας όσο λίγοι ήρωες παραμυθιών έχουν κάνει ως τώρα. Μοντέρνα προσέγγιση, πετυχημένος ο ρόλος του ‘Φαρφάλλο’, της Ιταλίδας κούκλας-μάγειρα, και του ερωτευμένου με την κακιά βασίλισσα υπολοχαγού, αλλά και του Σκύλ ου-nerd, μια σύγχρονη εφεύρεση των παραμυθιών για τον ρόλο του καταλύτη.

Οι δολοπλοκίες και η εξέλιξη της ιστορίας πολύ καλές, ωραία μουσική επένδυση με μελωδίες από τη Μελωδία της Ευτυχίας “Do – Re -Mi” και “A few of my favourite things” καθώς και τον «Φίγκαρο» με στίχους γραμμένους υπέροχα προσαρμοσμένους στο εν λόγω παραμύθι από τη συγγραφέα του έργου.

Και όλα αυτά για να καταλάβουμε πώς έφτιαχνε ο Φαρφάλλο την περιβόητη πίτσα αυτή που τρώγανε πάντα οι κούκλες, σε αυτό το παράδοξο συνεχές ξύπνημα-κοίμισμα, το οποίο η Χουζούρα, η υπναρού γάτα, αμφισβητεί συνεχώς, και που τελικά σπάζει μόνο για να μας ξυπνήσει εμάς τους θεατές από την άφεση. Και που τελικά ανακαλύπτουμε ότι τόσο η άμεσα ενδιαφερόμενη για τις κούκλες, η Αννούλα, όσο και η μαμά της, ο ‘μεγαλύτερος θεός’ του δυστοπικού αυτού παραμυθόκοσμου, πάντα γνώριζαν το ‘ξύπνημα’. Μια αποκάλυψη που λέει πολλά για τη σύγχρονη ζωή.
Μια ιστορία που κτυπάει κατάμουτρα τον ρατσισμό, και που αξίζει να την βάλει το Υπουργείο Παιδείας στο πρόγραμμά του για την επόμενη χρονιά, είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ άλλοτε να καταλάβουμε εδώ στην Κύπρο ότι το ξένο, το άλλο, το διαφορετικό δεν μπορεί να είναι παρά ίδιο, ίσο και αγαπητό. Και ποια καλύτερη ηλικία για να γίνει η ζύμωση αυτή παρά η παιδική, κάπου εκεί στα πρώτα στάδια μάθησης του Δημοτικού, πριν προλάβει να κτιστεί η ‘άλλη’ ταυτότητα;
Ένα μεγάλο μπράβο στη συγγραφέα. Μια καλή ιστορία, όπου και όπως κι αν την αφηγηθεί κανείς, θα είναι πάντα μια καλή ιστορία”.
Την Κριτική υπογράφει ο Χρίστος Τσιαήλης, συγγραφέας