τα μωρά μας ..

Έγινε εννιά τζαι  κάτι να πάω στο δωμάτιο μου. Την βρήκα να κοιμάται στο κρεβάτι μου, στο δωμάτιο μου, με το κλιματιστικό αναμμένο, σκεπασμένη με το αθασί της παπλωματούι που δεν το αποχωρίζεται ούτε μέσα στον λάλλαρο.

-Ξύπνα της λέω και εκείνη άνοιξε τα μάτια της που ήταν πρησμένα που τον ύπνο.

-Εκαμα μουτζιέντρα, πεινάς;

-Ναι, μάμα.

-Μείνε εδώ, θα σου τη φέρω εδώ να φάεις, είναι πυρά κάτω στην κουζίνα.

Πήγα της έβαλα ένα πιάτο από την μουτζέντρα, της δική τους , που τους φτιάχνω ξεχωριστά χωρίς κρεμμύδι γιατί τα κοπελλούθκια μου δεν τρώνε το κρεμμύδι μέσα στην μουτζιέντρα. Έφερα της το πιάτο της και μια ροζ πλαστική καρέκλα από το δωμάτιο της να βάλουμε το πιάτο πάνω.

-Ευχαριστώ μάμα.

Εκοίταξε με. Ένα ύφος απορίας στα μάτια της , τι έπαθεν τούτη τζαι με καλοκρατεί έτσι;

Έκατσε που την μια πάντα του κρεβαθκιού τζείνη με την ροζ καρεκλούδα μπροστά της τζιαι που την άλλη πάντα του κρεβαθκιού εγώ, με τη ράσιη μου γυρισμένη, αμίλητη.

Να σκέφτουμαι μόνο τζιαι να ακούω το κουτάλι να φακκά πάνω στο πιάτο το γυάλενο, να την ακούω να μασά.

Να σκέφτουμαι τζιαι να καταπίνω το κλάμα να μη με δει να μεν αρωτήσει τι εγίνηκεν.

Το μωρό μου.  Τα μωρά μου. Η άλλη εμεγάλωσε εγίνηκεν εικοσιενός, επρόλαβε τζαι ήρτεν πριν λλίες μέρες που την Αθήνα, αν ήταν Αθήνα τζιαι μη κακόν.. εδάκκασα τη γλώσσα μου.

Τα μωρά μου. Η μιτσιά εν έμαθεν τίποτε, εν εχουμεν σπίτι κανάλια να δει νέα, εν έχει φέισμπουκ εν εμίλησε με κανέναν, ήταν απλά τζιαμέ τζιαι εκάθετουν τζιαι έτρωε το φαί της ήρεμη, τζιαι δεν ήξερε τίποτε.  Έφαεν έγυρε ξανά τζιαι εσυνέχισε τον μακάριον ύπνο της.  

Εφίλησα την πάνω στην τζεφαλή, εμυρίστηκα τα μαλλιά της.  Δεκατριών χρονών !! 

Κύπρος Ιούλης του 2018 μετά τις πυρκαγιές στην Ελλάδα