μια μέρα τη φορά ...

Κυριακή 10.14 καφέ νέρο με αμερικάνο ζεστό και απαλή μουσική

Ο καιρός είναι κατάλληλος για έξω, ούτε πολλή ζέστη, ούτε πολύ κρύο.

Ψες ήρτεν ο παπάς να μας δει, είχε πάει πριν να δει τη θεία τη Ν. Δεν τον αναγνώρισε είπε. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ με τα οικονομικά αυτόν τον καιρό και αυτό μου ρίχνει και τη διάθεση αλλά προσπαθώ να μην το αφήσω να με ρίξει πολύ και να ζω και να περνώ με αυτά που έχω. Μέχρι το τέλος του Νιόβρη θα πάει αυτό το βιολί και μετά θα πάρουμε τον δέκατο τρίτο και θα πάρουμε μια ανάσα. Τουλάχιστον εγώ έχω ένα μισθό και ένα δέκατο τρίτο και μπορώ, έστω και με δυσκολία να τα βγάζω πέρα.

Αύριο θα είμαι με άδεια, θα πάω στον ρευματολόγο να δει το θέμα μου με τον σπόνδυλο και να μου πει αν είναι ρευματοπάθεια. Περιμένω να δω τι θα γίνει με τη δουλειά, με την προαγωγή, γενικά είναι η περίοδος που προσπαθώ να βάλω όλα μου τα θέματα σε τάξη.

Και η μοναξιά, να έρχεται και να χτυπά έτσι απρόοπτα και να φεύγει. Ήθελα να σταματήσω να νιώθω ότι είναι άδειο το σπίτι, θέλω να έρχεται κόσμος στο σπίτι και να ακούγονται γέλια και φωνές και να νιώθω αυτήν την ανυπομονησία ότι θα έρθει κόσμος και να είναι το σπίτι όμορφο και καθαρό. Ήταν κάτι που το ζούσα περισσότερο παλιά, κάτι που σταμάτησα εδώ και καιρό και ήθελα να επαναφέρω στη ζωή μου.

Έτσι την Παρασκευή είχα καλέσει φίλους για γκέιμ νάιτ. Από την αρχή της εβδομάδας άρχισα να καθαρίζω σιγά σιγά το σπίτι και την Παρασκευή ήμασταν έτοιμοι με την Κέιτ, ετοιμάσα και δείπνο και ήρθαν οι φίλοι μου. Φάγαμε, πέξαμε τρίβιαλ και περάσαμε τέλεια. Και κάπως έτσι, με πέντε άτομα στο σπίτι άλλαξε η διάθεση μας, άλλαξε η ατμόσφαιρα του σπιτιού, ζωντάνεψε το σπίτι.

Αποφάσισα να μην γραφτώ στην ομάδα μπριτζ τελικά, κάπου διάβασα ότι πάει πάρα πολλές ώρες το παιχνίδι μέχρι να τελειώσει και επίσης είναι εθιστικό και το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να εθιστώ σε ένα παιχνίδι που θα με έχει καθηλωμένη επί ώρες σε μια καρέκλα.

Έμειναν τα ρωσσικά που μάλλον θα τα συνεχίσω και μετά το οκ του γιατρού αύριο θα πάω πίσω στο γυμναστήριο. Νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου αλλά εχω ένα στόχο και θέλω να τον φτάσω. ¨Πρέπει αυτούς τους μήνες μέχρι τον Δεκεμβρη να είμαι αυστηρή και πειθαρχημένη και να είναι όλα σε τάξη, από το φαί μέχρι τα οικονομικά, την εμφάνιση, την απόδοση μου στη δουλειά, θα είμαι ένα αυστηρά πειθαρχημένο ρομπότ που απλά θα δουλεύει και θα κάνει όλα όσα πρέπει.

Ακόμα και την οικονομική στενότητα την θεωρώ μια πρόκληση, μια πρόκληση να περάσω με λιγότερα να περάσω με όσα έχω, να μην πάω για φαί σε ταβέρνα, να μην πάω σινεμά και να βρω άλλους τρόπου να περάσω τις μέρες μου, μέχρι που θα είμαι πιο άνετη.

Είναι ένας τρόπος ζωής που έχω συνηθίσει, ένας τρόπος ζωής στον οποίο έχουν συνηθίσει τα παιδιά, ξέρουν όταν έχουμε λευτά θα κάνουμε περισσότερα πράγματα, όταν δεν έχουμε λιγότερα αλλά ποτέ δε θα πεινάσουμε και ποτέ δε θα είμαστε δυστυχισμένοι εξαιτίας αυτού.

Είναι η ζωή μας μια συνεχής πρόκληση και μάγκας είσαι όταν προσαρμόζεσαι στις καταστάσεις της ζωής σου ότι κι αν συμβαίνει.

Μήπως αυτό είναι το νόημα της ζωής τελικά: να επιβιώνεις μια μέρα τη φορά ...

Ειναι πολύ ωραία μέρα σήμερα, πεθύμησα να πάω θάλασσα..