Θα θελα να μην κλεινόσουν τόσο πολύ στον κόσμο σου, να μην έχτιζες τόσο ψηλά τα τείχη σου, να μην τραβούσες πίσω το χέρι κάθε φορά που απλώνω να σε αγγίξω.. εγώ αυτό θα' θελα.
Δεν έχει σημασία όμως τι θέλω εγώ, εσύ είσαι εσύ και εσύ όταν θέλεις να χτίσεις ένα τοίχο ψηλό γύρω σου θα τον χτίσεις κρατώντας έξω εκείνους που φοβάσαι ότι θα σε πληγώσουν και εκείνους που θα μπορούσαν να σε αγαπήσουν. Βλέπεις, αυτό είναι το άσχημο με τους τοίχους, τους κρατάνε όλους απ΄έξω χωρίς να διακρίνουν ποιοι είναι οι βλαβεροί και ποιοι οι αβλαβείς. Και εκείνος που θα σταθεί έξω από το τείχος σου θα περιμένει λίγο καιρό, θα υπομένει περισσότερο, αλλά κάποια στιγμή θα εγκατλείψει όχι γιατί εγκαταλείπει εσένα αλλά εγκαταλείπει την άνυδρη έρημη της ανεκπλήρωτης προσμονής. Και πόσο να ποτίζεις την έρημη γη, η με νερό ή δάκρυα; Κάποια στιγμή θα λυπηθείς το νερό που πάει χαμένο και θα πας να ποτίσεις εκεί που θα χει σπόρο να βλαστήσει, εκεί που η αγάπη θα ανθίσει. Γιατί ο άνθρωπος διψά να αγαπήσει αλλά διψά και να αγαπηθεί και αν δεν αγαπιέται στερεύει.. Θα το δεις και θα το ξαναθυμηθείς όταν σου πουν δυο όμορφα λόγια αγάπης, πώς ξεδιψάς ο άνυδρος και λάμπουν όλα πάνω σου και γύρω σου, ευλογημένα λόγια αγάπης. Θα θελα να μην κλεινόσουν τόσο μέσα στα τείχη σου κι ας είναι και κλεινόσουν, ας άφηνες μια τόση χαραμάδα..να μπορώ να έρχομαι και να σου λέεω, πως υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να γίνουμε ευτυχισμένοι, αν αντιλαμβανόμασταν ότι το δικαιούμαστε και εγκαταλείπαμε αυτήν την ηλιθια τάση αυτοκαταστροφής.
Θα σου ρίξω ένα γυάλινο μπουκάλι, πέρα από τον ψηλό ηλίθιο σου τοίχο, να σε βρει στο κεφάλι και να στο σπάσει, να ξυπνήσεις και να διαβάσεις τι γράφει μέσα το μήνυμα.
Δεν έχει σημασία όμως τι θέλω εγώ, εσύ είσαι εσύ και εσύ όταν θέλεις να χτίσεις ένα τοίχο ψηλό γύρω σου θα τον χτίσεις κρατώντας έξω εκείνους που φοβάσαι ότι θα σε πληγώσουν και εκείνους που θα μπορούσαν να σε αγαπήσουν. Βλέπεις, αυτό είναι το άσχημο με τους τοίχους, τους κρατάνε όλους απ΄έξω χωρίς να διακρίνουν ποιοι είναι οι βλαβεροί και ποιοι οι αβλαβείς. Και εκείνος που θα σταθεί έξω από το τείχος σου θα περιμένει λίγο καιρό, θα υπομένει περισσότερο, αλλά κάποια στιγμή θα εγκατλείψει όχι γιατί εγκαταλείπει εσένα αλλά εγκαταλείπει την άνυδρη έρημη της ανεκπλήρωτης προσμονής. Και πόσο να ποτίζεις την έρημη γη, η με νερό ή δάκρυα; Κάποια στιγμή θα λυπηθείς το νερό που πάει χαμένο και θα πας να ποτίσεις εκεί που θα χει σπόρο να βλαστήσει, εκεί που η αγάπη θα ανθίσει. Γιατί ο άνθρωπος διψά να αγαπήσει αλλά διψά και να αγαπηθεί και αν δεν αγαπιέται στερεύει.. Θα το δεις και θα το ξαναθυμηθείς όταν σου πουν δυο όμορφα λόγια αγάπης, πώς ξεδιψάς ο άνυδρος και λάμπουν όλα πάνω σου και γύρω σου, ευλογημένα λόγια αγάπης. Θα θελα να μην κλεινόσουν τόσο μέσα στα τείχη σου κι ας είναι και κλεινόσουν, ας άφηνες μια τόση χαραμάδα..να μπορώ να έρχομαι και να σου λέεω, πως υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να γίνουμε ευτυχισμένοι, αν αντιλαμβανόμασταν ότι το δικαιούμαστε και εγκαταλείπαμε αυτήν την ηλιθια τάση αυτοκαταστροφής.
Θα σου ρίξω ένα γυάλινο μπουκάλι, πέρα από τον ψηλό ηλίθιο σου τοίχο, να σε βρει στο κεφάλι και να στο σπάσει, να ξυπνήσεις και να διαβάσεις τι γράφει μέσα το μήνυμα.
"Βρες έξω να ζήσεις"
ΜΣ (τα ημερολόγια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου