Λιμάνια

Μικρό φοβισμένο μου παιδάκι, φοράς τα ρούχα του ενήλικα κάθε πρωί και το σκληρό σου προσωπείο και επιστρέφεις το βράδυ στο χρυσοστολισμένο σου κλουβί, που τόσο καμαρώνεις. Σε δωμάτια τετράγωνα και ορθογώνια, στα διακόσια ευρύχωρα σου τετραγωνικά, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες χρήσης και σωστής συντήρησης.

Πώς να βάζετε τα αισθήματα σας στην κατάψυξη, καλά τυλιγμένα στο τελευταίο συρτάρι του ψυγείου. Οδηγία νούμερο τρία.

Πώς να είστε ένας καθώς πρέπει άνθρωπος, ενταγμένος και στοιβαγμένος σε ένα κιβώτιο με άλλα σάπια φρούτα, οδηγία νούμερο δύο.

Πώς να γίνετε αλλεργικός στην αγάπη, πίνοντας δύο σφηνάκια «συνήθεια» και ένα σφηνάκι «αδιαφορία» την ημέρα. Οδηγία νούμερο ένα.

Μα πρόσεξε τώρα. Όσο πιστά και αν ακολουθείς τις πιο πάνω οδηγίες θα έρθει αναπόφευκτα αυτή η στιγμή στη ζωή σου που θα αντιδράσεις. Γιατί όσο όμορφα και καλοραμμένα και αν είναι τα κοστούμια που φοράς, όσο καλά και να στερεώνεις το προσωπείο σου, μέσα σου θα υπάρχει πάντα ένα παιδάκι.

Θυμάσαι, τότε που ήσουν τριών και σου έλεγε η μαμά σου να μην αγγίζεις το φούρνο γιατί καίει; τι έκανες ; παρόλο που άκουγες την οδηγία, παρόλο που η μαμά έχει πάντα δίκαιο, άπλωνες διστακτικά το δαχτυλάκι σου για να καταλάβεις τι σημαίνει καίει. Και καιγόσουν. Και λερωνόσουν βουτώντας τα χέρια στις νερομπογιές γιατί ήταν διασκεδαστικό και βουτούσες στις λάσπες και τα χώματα γιατί ήταν απολαυστικό και δάγκωνες το χωνάκι του παγωτού από την κάτω πλευρά γιατί είχε χάζι και το παγωτό δεν πρέπει να τον τρως πάντα όπως πρέπει.

Τι έγινε λοιπόν; τι μεσολάβησε; Βιαζόσουν να μεγαλώσεις, τώρα μετάνιωσες; Βιαζόσουν γιατί νόμιζες ότι σαν ενήλικας θα κάνεις ότι θέλεις, θα πηγαίνεις όπου θέλεις, θα έχεις όσα θέλεις. Μια παραπλάνηση που έχουν όλα τα παιδάκια βλέποντας τους μεγάλους να δίνουν συνεχώς διαταγές. Ενήλικας αγαπητό μου όμως είναι να κάνεις όσα θέλει το αφεντικό στη δουλειά, το αφεντικό στο σπίτι ή στην οικογένεια γενικότερα. Το αφεντικό μπορεί να είναι οποιοσδήποτε,  η μάνα, ο πατέρας, η γυναίκα, ο άντρας, ο φίλος, ο αδελφός και όποιος έχει στη ζωή σου εξουσία. Και βρίσκεις τον εαυτό σου, ενήλικα πια, να δέχεσαι εντολές από ένα ή περισσότερα αφεντικά σε σημείο που δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς την προηγούμενη έγκριση τους. Αυτό συνεπώς επηρεάζει και την ελευθερία του να πηγαίνεις όπου θέλεις, ή το να έχεις όσα θέλεις, γιατί οι ανάγκες των αφεντικών προηγούνται των δικών σου, ειδικά αν μπουν στο πετσί του ρόλου και τα παιδιά σου και αυτά είναι αφεντικά που δύσκολα ικανοποιούνται. Αν με το να εκτελείς τα αιτήματα τους ζητάς αγάπη και σεβασμό το μόνο που θα κάνεις είναι να τους μετατρέψεις σε μικρούς αχόρταγους τύραννους.

Και τι γίνεται τότε με το δικό σου μικρό παιδάκι; Θα το ακούσεις κάποια στιγμή να χτυπά επιτακτικά το πόδι, να ζητά και να ουρλιάζει μέσα σου ζητώντας τα δικά του. δύσκολο τελικά να είσαι ενήλικας και να έχεις ένα κακομαθημένο παιδάκι μέσα σου να κάνει σαματά. Ειδικά την ώρα που πηγαίνουν όλα τα μικρά και μεγάλα αφεντικά και κάθεσαι λίγη ώρα μόνος σου να ησυχάσεις, πετάγεται αυτό μπροστά σου, σε τραβά από το χέρι και σου δείχνει το ρολόι ρωτώντας σε γιατί δεν δίνεις σημασία στους δείχτες που κινούνται ασταμάτητα. Κάθεσαι σε εκείνο το τεράστιο σπίτι που με τόσο κόπο ξεπληρώνεις, στις αναπαυτικές σου καρέκλες, στον βασιλικό σου θρόνο μετά από την θριαμβευτική σου νίκη που πέτυχες ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες , μα εκείνο το βασιλικό στέμμα σου φαίνεται πιο βαρύ και δοκιμάζεις να το φορέσεις στο κεφαλάκι του παιδιού που βρίσκεται μέσα σου μα του πέφτει πολύ βαρύ και το βγάζει.  Θυμήσου όμως, τα αφεντικά εμείς τα διαλέγουμε και αν σου πέφτει πολύ βαρύ το ωράριο και ανθυγιεινές οι συνθήκες εργασίας,  χτύπα μια αναδιαπραγμάτευση όρων.  Συμβουλή μου, αφεντικά να χεις μόνο στο οκτάωρο εργασίας, στις υπόλοιπες ώρες να σαι εσύ το αφεντικό του εαυτού σου. Όσο για το γάμο, δε σηκώνει αφεντικά και υποταγμένους, μόνο συνεταιρισμός.

Αν μοιάζεις με καπετάνιο που έχει φτάσει μετά από πολύμηνο ταξίδι στην Αμερική και λίγο πριν μπεις στο λιμάνι αναρωτιέσαι αν τελικά ήθελες να πας στην Αμερική ή στην Αυστραλία, δες το θετικά καπετάνιε. Αν βρισκόσουν μετά από πολύμηνο ταξίδι στην Αυστραλία, το ίδιο θα αναρωτιόσουν αν τελικά ήθελες να πας στην Αμερική. Έτσι είναι τα ταξίδια και οι προορισμοί. Πάντα λίγο πριν φτάσεις σκέφτεσαι ότι έχει κάπου καλύτερα που θα μπορούσες να πάς. Έτσι είναι τα παιδάκια. Κρατάνε το αγαπημένο τους παιχνίδι, αυτό που δεν αποχωρίζονται γιατί το λατρεύουν, μέχρι που θα δουν ένα άλλο παιχνίδι, που το κρατά ένα άλλο παιδάκι και τότε το άλλο παιχνίδι αποχτά περισσότερο ενδιαφέρον από το δικό τους, το πετάνε μονομιάς και θέλουν να παίξουν με το άλλο.  

Μη στενοχωριέσαι λοιπόν μικρό μου. Aν θέλεις να μεγαλώσεις  πρέπει να καταλάβεις ότι όλα τα παιχνίδια είναι τα ίδια και τα δικά σου πρέπει να το φροντίζεις και να τα προστατεύεις και να μην τα πετάς. Αν θέλεις να μεγαλώσεις πρέπει να καταλάβεις ότι σε μια ζωή, που είναι τόσο μικρή δεν μπορείς να ταξιδέψεις παντού, γι’ αυτό διάλεξε τους αγαπημένους σου προορισμούς από την αρχή και προσπάθησε να μείνεις πιστός στις επιλογές σου. Δεν είναι τα ξένα λιμάνια πιο όμορφα, ούτε το γρασίδι απέναντι πιο πράσινο. Είναι η απόσταση που κάνει τα μακρινά να φαίνονται πιο δελεαστικά, όπως μια διαφημιστική φωτογραφία, μια όμορφη εικόνα που σε καλεί να την ζήσεις.  Η φωτογραφία όμως δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, δεν έχει ήχο, θερμοκρασία, μυρωδιά, κάποτε πρέπει να κλείνεις τα μάτια στην εικόνα και να βασίζεσαι στις υπόλοιπες αισθήσεις.  Αυτά τα βρίσκεις στο λιμάνι σου και πριν στρίψεις το τιμόνι για να πας στην απέναντι ήπειρο, κατέβα λίγο στη στεριά,  κατέχτησε τη γη που σε κάλεσε εξαρχής.

Όσο για μένα, λέω να μη μεγαλώσω ποτέ. Θα περπατάω με το παιδάκι που έχω μέσα μου, αυτό που βιάστηκα να μεγαλώσω για να έχω και εγώ την εξουσία της ενήλικης ζωής. Την αποποιούμαι την εξουσία και μου επιτρέπω να μην εξουσιάζω και να μην εξουσιάζομαι.  στα λιμάνια μου μπήκα, την στεριά τους την πάτησα, έκτισα τα βασίλεια μου και τα  χάλασα, κατέβηκα από το θρόνο, πέταξα και το στέμμα και ξαναβγήκα στο πέλαγο, να αρμενίζω χωρίς προορισμό, έχει και ο ωκεανός  τις ομορφιές του.  Άλλα βασίλεια και θρόνους δε γουστάρω,  ας είμαι μόνο ένα μόνο καραβάκι με σκληρό σκαρί, τόσο ώστε να αντέχει στις φουρτούνες. Να είμαι εκεί που ανήκω, γιατί η μοίρα μου δε με ονόμασε Γη με ονόμασε Θάλασσα.

ΜΣ