Γονιός κάθε μέρα

Το καλοκαίρι του 2021 με βρίσκει σε βαθιά περισυλλογή αλλά ήρεμη 

Είναι η πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου που έχω απαλλαγεί από το ενοχλητικό συναίσθημα της μοναξιάς. Είναι η πρώτη φορά που συνειδητά άφησα πίσω το θέμα «σχέσεις» Και όχι γιατί πάτησα ένα κουμπί και διέγραψα τις ανάγκες μου έστω σωματικές έστω συναισθηματικές, η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και συντροφιά είναι πάντα υπαρκτή. Όμως άλλο  να υπάρχει μια ανάγκη και να την αναγνωρίζεις και άλλο η ανάγκη αυτή να σου γίνεται έμμονη ιδέα που όχι μόνο να μη σε αφήνει να χαρείς όλα τα υπόλοιπα στη ζωή σου αλλά σου αφαιρεί και την ενέργεια από το να εκτελείς σωστά τον πιο βασικό σου ρόλο.

Ο γονικός ρόλος.  Αν έχω ένα ρόλο που με αντιστοιχεί στη ζωή μου από το 1996 μέχρι και το τέλος της ζωής μου είναι αυτός της μάνας. Και αν όλα τα άλλα σταματήσω κάποτε να είμαι, μάνα θα είμαι πάντα.  Αυτός είναι ένας ρόλος που διάλεξα για μένα και για τη ζωή μου, αλλά είμαι και η μάνα που διάλεξα για να έχουν τα δύο μου παιδιά. Το να είσαι γονιός δεν έχει εκπτώσεις, δεν έχει μέρες που θα βάλεις άδεια, δεν έχει να παραιτηθείς, είναι η πιο δύσκολη δουλειά στη ζωή ενός ανθρώπου και η μόνη δουλειά για την οποία δεν εκπαιδεύτηκες, δε σε δίδαξε κανένας και δεν έχεις προηγούμενη κατάρτιση.  Είναι ένα πεδίο στο οποίο μαθαίνεις όσο προχωράς.

Σκέψου λοιπόν να φέρνεις αυτά τα παιδιά στον κόσμο και να τα χρεώνεις με ένα γονιό που ο ίδιος δεν είναι καλά.  Ότι και αν σημαίνει να μην είσαι καλά. Πίνεις πολύ; Καπνίζεις; μαζοχίζεσαι σε ένα γάμο που σε κάνει δυστυχισμένο; Χωρίζεις και μετά μαζοχίζεσαι μέσα σε  σχέσεις και πάλι είσαι δυστυχισμένος; Με λίγα λόγια αναλώνεσαι ;  Έχασες την αίσθηση της προτεραιότητας; Έφερες παιδιά στον κόσμο, εσύ τα πάραξες, δεν σου τα χάρισε κανένας ούτε σου τα φόρτωσε με το ζόρι. Εσύ όμως κατά καιρούς τα φορτώνεις με την στενοχώρια σου, το άγχος σου, τα ξεσπάσματα σου , την θλίψη σου.  Τα κλείνεις έξω από την κλειστή σου πόρτα για να μείνεις μόνος με τη λύπη σου και τα αναπάντητα σου γιατί. Και επειδή να είσαι σίγουρος/η ότι κάποια μέρα θα λογοδοτήσεις για όλα, και να ξέρεις ότι τα παιδιά μας είναι οι αυστηρότεροι κριτές φρόντισε, όσο το νωρίτερο, να επαναπροσδιορίσεις τις προτεραιότητες σου.  Και η προτεραιότητα σου είναι το παιδί που έφερες στον κόσμο, να το παραδώσεις στον κόσμο με τα περισσότερα εφόδια. Η αγάπη που θα του δώσεις, η αίσθηση ασφάλειας, η ανάπτυξη της προσωπικότητας του.

Εσύ είσαι εκείνος που θα διδάξεις τα παιδιά σου τι σημαίνει ζωή. Όχι με ημερήσια κηρύγματα αλλά με το παράδειγμα σου. Εκείνο που θα βλέπουν στο πρόσωπο σου, στην διάθεση σου, στην ρουτίνα σου, εκείνο θα διδάσκονται. Αν βλέπουν ένα άνθρωπο που ξυπνά με όρεξη για ζωή, που χαμογελά, που έχει προγραμματίζει μια όμορφη και ενδιαφέρουσα δραστηριότητα, έναν άνθρωπο που θέλει να μαθαίνει, να εξερευνά, που έχει φίλους και κοινωνική ζωή. Έναν άνθρωπο που δεν τα βάζει κάτω, που δεν παύει να ελπίζει όσα προβλήματα και αν αντιμετωπίζει, όχι έναν άνθρωπο που χτίζει γύρω τους μια ψεύτικη προστατευτική φούσκα τελειότητας, αλλά έναν άνθρωπο που θα τους μιλήσει με ειλικρίνεια, με αλήθεια, σαν ίσους προς ίσο. Πρώτα όμως είναι ευθύνη σου και καθήκον να είσαι ο ίδιος καλά. Ότι και αν σημαίνει αυτό για εκείνα. Ότι και αν σημαίνει αυτό για σένα.

Τα παιδιά θα σου συγχωρέσουν πολλά πράγματα αλλά δεν θα συγχωρέσουν ποτέ το να κάνεις εν συνείδηση κακό στον εαυτό σου. Είναι προσβολή προς την ίδια την ύπαρξη των παιδιών σου τα οποία έχουν μόνο εσένα για να τα φροντίσεις.  Είναι συνειδητή εγκατάλειψη. Άκουσα και εγώ από το στόμα των παιδιών μου μάμα να φροντίζεις τον εαυτό σου, που στην πραγματικότητα σήμαινε, μάμα σε θέλουμε καλά και κοντά μας.

Τα παιδιά μας είναι στην πρώτη θέση ευθύνης και οι γονιοί στην δεύτερη θέση καθήκοντος. Η ευθύνη του να έχεις καλή σχέση με τους γονιούς σου εξαρτάται και από τους δύο αλλά το να έχεις καλή σχέση με τα παιδιά σου εξαρτάται κυρίως από εσένα σαν γονιός. Θα έρθει η στιγμή που θα ακούσεις σκληρή κριτική, θα έρθει  η στιγμή που θα έρθει η αλήθεια να σε χτυπήσει σαν χαστούκι. Υπάρχει η στιγμή που θα πρέπει να δεις την άλλη πλευρά της ζωής που έζησες, από τα μάτια του παιδιού σου. Υπάρχει η στιγμή που θα πρέπει να σταματήσεις να κηρύττεις και απλά να ακούσεις. Υπάρχει η στιγμή που θα πρέπει να κατέβεις από το βάθρο του «είμαι η μάνα/πατέρας σου και εγώ ξέρω καλύτερα» και να αντιληφθείς ότι δεν τα ξέρεις όλα και υπάρχουν πράγματα που θα σε διδάξουν τα παιδιά σου.

Και μένα ήρθαν τα παιδιά μου να με διδάξουν κάτι πολύ σημαντικό για μένα.. ήμουν και ίσως είμαι υπερευαίσθητη και υπερβολικά ευαίσθητη στην κριτική.  Πέρασα όλη μου τη ζωή προσπαθώντας να είμαι όσο πιο τέλεια μπορώ, στις υποχρεώσεις μου απέναντι στα παιδιά μου, στα ρούχα τους, στις ανάγκες τους , στα σχολεία τους, στα χόμπι τους. Όμως δεν δεχόμουν ποτέ να μου πουν ότι «δεν είναι καλά» και δεν δεχόμουν να μου πουν ότι έκανα λάθος. Χρειάστηκε πολλή δουλειά από την πλευρά μου και ακόμα το δουλεύω, γιατί εντός μου υπήρχε ένα υπερευαίσθητο μοναχοπαίδι που είχε ανάγκη να νιώθει τέλειο, και αναστατωνόταν υπερβολικά με μια μικρή  παρατήρηση.  Χρειάστηκε δουλειά  για να φτάσουμε στο σημείο να μπορούν να μου μιλήσουν τα παιδιά μου, να μπορέσουμε να κάνουμε ένα διάλογο και να μην ανταποκριθώ με το να νιώθω ότι προσβλήθηκα, ότι πληγώθηκα και να κάνω πισινή.. να τα αφήσω να μου μιλήσουν και να εκφραστούν όπως έχουν ανάγκη να εκφραστούν, χωρίς να δράματα, χωρίς κλάματα, χωρίς να νιώθω κακή μάνα.

Ίσως είμαστε και εμείς μεγάλα παιδιά που έτυχε και έφεραν στον κόσμο άλλα παιδιά. Και ίσως αυτά τα παιδιά έρχονται για να μας μάθουν ένα δυο πράγματα πέραν αυτών που θα τα μάθουμε εμείς. Εμείς θα τους μάθουμε να δένουν τα κορδόνια τους και να χρησιμοποιούν το πιρούνι σωστά, τις πρώτες τους λέξεις και τα πρώτα τους βήματα. Και εκείνα μας μαθαίνουν το πιο σημαντικό, ότι οι σχέσεις που μας κάνουν καλύτερους είναι εκείνες που πρέπει να κάτσουμε όλοι εκεί και να το παλέψουμε, εκείνες οι σχέσεις από τις οποίες δεν μπορείς να δραπετεύσεις.

Τα γεγονότα που έζησα από τον Αύγουστο του 2020 και μετά ήταν το ίδιο νόμισα από όλες του τις όψεις.  Η ίδια σκηνή με διάφορους ηθοποιούς σε άλλο ρόλο κάθε φορά. Εγώ να προσπαθώ να μιλήσω στην μάνα μου, οι κόρες μου να προσπαθούν να μιλήσουν σε μένα. Τα παιδιά μου εκπαιδεύουν εμένα και εγώ βλέπω μέσα από την σχέση μου με τις κόρες μου, το πώς συμπεριφέρθηκα και εγώ σαν κόρη στην δική μου μάνα, μαλακώνω και εγώ την κριτική μου, δείχνω περισσότερη κατανόηση όταν εκείνη στενοχωριέται και πληγώνεται ίσως ακούοντας τα παιδιά γίνω όχι μόνο καλύτερη μάνα αλλά και καλύτερη κόρη και κατ επέκταση ίσως γίνω καλύτερη στις σχέσεις μου και με τους ανθρώπους που δεν είναι μέλη της οικογένειας μου. Το σίγουρο είναι ότι οι σχέσεις θέλουν δουλειά, συντροφικές σχέσεις, φιλίες κλπ. Χρειάζεται δυνατότητα, ικανότητα και πρόθεση και ταπεινότητα. Γιατί χωρίς πρόθεση δεν γίνεται τίποτε. 

Και ξέρεις τι άλλο και τώρα απευθύνομαι σε σένα που άφησες ανθρώπους  πίσω λόγω τελειομανίας και γιατί δεν σήκωνε ο οργανισμός σου να σου πουν ότι είχες το παραμικρό λάθος. Θα σου πω κάτι που μου είπαν και εμένα τα παιδιά μου. Χρειάζεται δύναμη και κουράγιο για να έρθει ένας άνθρωπος να σου μιλήσει.  Εκείνος ο άνθρωπος που έρχεται να σου μιλήσει, με κίνδυνο και κόστος να σε κακοφανίσει, να σε πληγώσει και να σε χάσει, το κάνει γιατί θεωρεί ότι η βάση μιας σωστής σχέσης είναι η ειλικρίνεια και θέλει να ανοίξει εκείνη την δίοδο επικοινωνίας που θα σας φέρει πιο κοντά. Τη στιγμή που αποφασίζει να σου μιλήσει είναι γιατί επιλέγει μια σκληρή αλήθεια παρά ένα ωραίο ψέμα.  Όχι γιατί θέλει να σου ασκήσει κριτική, ότι είσαι ατελής και αδιόρθωτος. Αν ήσουν χάλια, απλά δεν θα έμπαινε στον κόπο να μιλήσει. Αποφασίζει να σου μιλήσει ακριβώς επειδή έχεις  ένα πλεόνασμα θετικών στοιχείων και ακριβώς επειδή θέλει να μείνει και  παίρνει την απόφαση να φέρει στην επιφάνεια στοιχεία τα οποία θεωρεί ότι εμποδίζουν στην μεταξύ σας σχέση. Θέλει να σου μιλήσει ίσως απλά για να δει αν του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να σου μιλήσει. Ίσως μερικές φορές στην προσπάθεια μας να επι-κοινωνήσουμε την αλήθεια μας να γίνεται λίγο άγαρμπα, ίσως σε λάθος χρόνο, με λάθος τρόπο, ίσως να κουβαλά η αλήθεια μας το στοιχείο της υπερβολής, ίσως να φορτίζεται υπερβολικά εκείνη η στιγμή με υπερβολικό συναίσθημα και η αλήθεια να μην εκφράζεται όπως θα θέλαμε να φτάσει στον άλλο.

Ο άνθρωπος δεν είναι ρομπότ. Ο άνθρωπος είναι ένα ον σε μια διαρκή διαδικασία αυτοκριτικής και αυτοβελτίωσης. Βλέπει, ακούει, αναγνωρίζει, παραδέχεται και μετά αλλάζει. Προσπαθεί. Δεν παύει όμως η ίδια η προσπάθεια να είναι άξια εκτίμησης. Η προσπάθεια να μιλήσεις , να πεις την αλήθεια σου, με κίνδυνο ακόμα και να σε μηδενίσουν και να πάρεις διαγραφή. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία, θέλει ακόμα περισσότερη τόλμην να μιλάς και θέλει ταπεινότητα και ωριμότητα να ακούεις. Και ίσως αυτό να είναι η αγάπη.  όταν ο άλλος βρει την δύναμη να έρθει να μου μιλήσει να βρω και εγώ την δύναμη να ακούσω και να πω και ένα ευχαριστώ, γιατί αν δεν έβρισκες τη δύναμη να μου μιλήσεις ίσως να μην αναγνώριζα ποτέ αυτό το χαραχτηριστικό στην προσωπικότητα μου. Ευχαριστώ που με βοηθάς να γίνω καλύτερος. 

Και η σχέση, οποιαδήποτε σχέση, γονική, φιλική η συντροφική θέλει δύο να θέλουν να παραμείνουν στην σχέση και να προσπαθούν και οι δύο.  Θα προσπαθήσω λοιπόν περισσότερο, θα είμαι καλύτερος, θα ακούω με προσοχή με στωικότητα, θα είμαι δίκαιος και απέναντι σου και απέναντι στον εαυτό μου, χωρίς να κουβαλώ ενοχές του παρελθόντος, χωρίς υπερβολικούς συναισθηματισμούς και απαιτήσεις, θα αγαπώ εσένα όσο και εμένα.

8 Ιούνη και αφήνω πίσω τα φαντάσματα του παρελθόντος και αφήνω τις πόρτες που έκλεισαν κλειστές 

ακόμα ένα μάθημα του τελευταίου ενάμισι χρόνου είναι να κοιτάζω μόνο μπροστά. Να μην κλαίω χαμένες Ιθάκες και να μην γυρίζω πίσω να κοιτάζω τα μήπως και τα γιατί. ότι τέλειωσε καλώς τέλειωσε. Ο χρόνος που σπαταλάς να σκέφτεσαι ανθρώπους που έφυγαν είναι ο χρόνος που στερείς από τους ανθρώπους που είναι ακόμα εδώ  και οι άνθρωποι που είναι εδώ αξίζουν  όλο το χρόνο, την ενέργεια και την αγάπη σου.  τα παιδιά σου αξίζουν έναν χαρούμενο γονιό. Είσαι η βάση τους, η ασπίδα τους, η ασφάλεια τους, η πυξίδα τους, η αγκαλιά , το κάστρο τους. Βεβαιώσου ότι θα είσαι ! Και το τελευταίο είναι ίσως και το σημαντικότερο. Τα παιδιά μας είναι ξεχωριστές οντότητες που ναι μεν προήλθαν απο΄το σωμα μας αλλά έχει μέρες που δεν θα είναι καλά και αυτό δεν είναι προσωπική μας ευθύνη και λόγος για ενοχές και ταμπέλωμα. Υπάρχουν μέρες που δεν θα θέλουν να μας μιλήσουν και αυτό είναι εντάξει. Κάθε παιδί έχει τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και για κάθε ξεχωριστιή προσωπικότητα πρέπει να κάνουμε και διαφορετικό δρόμο για το κάθε παιδί για να γνωριστούμε, να επικοινωνήσουμε και να συνυπάρξουμε. Κάθε ηλικία είναι διαφορετική και κάθε παιδί διαφορετικό και διαφορετικά πρέπει να εξελισσόμαστε και εμείς μαζί τους για να συμβαδίζουμε. Υπάρχουν εκατό πράγματα που κάναμε σωστά αλλά και δέκα που ίσως καναμε λάθος και αυτό είναι εντάξει.  Τα παιδιά θα μας συγχωρέσουν αν τα ακούσουμε με ταπεινότητα και ζητήσουμε συγνώμη, κατόπιν όμως πρέπει και εμείς κυρίως να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας και να καταλάβουμε ότι πράξαμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, στις συνθήκες που ζήσαμε, με τα θέματα που και οι ίδιοι κουβαλούσαμε, και καλύτεροι και ωριμότεροι προχωρούμε. 

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός. Είναι δύσκολο να ζεις κάθε μέρα για 18 χρόνια με ένα παιδί και μετά μια μέρα ανοίγεις την πόρτα για να φύγει. Είναι δύσκολο και δεν αντέχεται η απουσία, αλλά ξέρεις ότι πρέπει να ανοίξει τα φτερά του. Είναι δύσκολο μετά το ξανακαλωσόρισμα. Είναι δύσκολο γιατί λείπει για μήνες και εσύ προσπαθείς να προσασμοστείς σε ένα σπίτι όπου ένα παιδί λείπει, και όταν γυρίζει πίσω για μια ή δύο βδομάδες δεν είναι πια το δεκαοχτάχρονο που έφυγε τότε, είναι ένας άλλος άνθρωπος που έχει αλλάξει με ραγδαίους ρυθμούς, που κομμάτια του ξέρεις και άλλα τώρα πρέπει να γνωρίσεις .. Είναι δύσκολο και μερικές φορες επώδυνο γιατί για τον ενήλικα που επιστρέφει πρέπει να αποχαιρετήσεις το παιδί που ήξερες  και μεγάλωνες.. εκείνο το μικρό αθώο, ανυπεράσπιστο πλάσμα σου μετατρέπεται σε άνθρωπο με λόγο, θέση και άποψη που έχει ανάγκη την ανθρώπινη του αξία να αποδείξει πρώτα σε εσένα. Πλέον πρέπει να σωπαίνεις και να ακούεις περισσότερο, αλλά και αυτό είναι εντάξει !!