Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ

Πριν χρόνια και μαθήτρια ακόμα διάβασα το θεατρικό του Μπρεχτ ο κύκλος με την κιμωλία. Ο κύκλος με την κιμωλία είναι μια αλληγορία με θέμα την αγάπη, στηριγμένη στον πανάρχαιο μύθο. Μια βασίλισσα κυνηγημένη από στασιαστές, εγκαταλείπει το μωρό της. Το βρίσκει η υπηρέτριά της και αποφασίζει να το πάρει για να το γλιτώσει από τους διώκτες του. Κυνηγημένη πλέον και αυτή, υποφέρει τα πάνδεινα προκειμένου να του εξασφαλίσει μια στέγη και λίγο γάλα.
Μια αληθινή αγάπη αναπτύσσεται στο παιδί και στη θετή του μητέρα. Μετά από χρόνια το καθεστώς αλλάζει και το παιδί γίνεται ο νόμιμος κληρονόμος του θρόνου και μιας αμύθητης περιούσιας. Τότε εμφανίζεται η φυσική του μητέρα και το διεκδικεί..
Και ο «ιδιόρρυθμος» δικαστής Αζντάκ θα κάνει το πείραμα:
Βάζει το παιδί στη μέση ενός κύκλου και ζητάει από τις δύο μητέρες να το τραβήξουν προς το μέρος τους, πιάνοντας από ένα χεράκι του η καθεμία.
Όποια νικήσει θα πάρει το παιδί….
Με εντυπωσίασε τότε τόσο ο έξυπνος τρόπος που βρήκε ο δικαστής για να λύσει το πρόβλημα. Παράξενος και επικίνδυνος τρόπος καθώς το παιδάκι μπορούσε να τραυματιστεί.

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι η έννοια ήταν πολύ ευρύτερη και ότι το πραγματικό νόημα του έργου ήταν άλλο.
Η μάνα δεν είναι αυτή που γεννά, ούτε η αγάπη μετριέται από το πόσο θέλεις και διεκδικείς κάποιον.

Αυτός που πραγματικά αγαπά υπάρχουν φορές που πρέπει να κάνει πίσω, να εγκαταλείψει αυτό που αγαπά περισσότερο παρά να το βάλει σε οποιαδήποτε περίπτωση σε κίνδυνο. Και ο γονιός που αγαπά είναι αυτός που θα φροντίσει να δυναμώσουν τα φτερά του παιδιού του ώστε όταν θα έρθει η μέρα που θα πετάξει μακριά να το κάνει.
Το να κουτσουρεύεις τα φτερά των αγαπημένων σου, το να τους σκοτώνεις τις δυνατότητες ή την αυτοπεποίθηση για να τους κάνεις να εξαρτιούνται από τη δική σου παρουσία δεν είναι αγάπη, είναι συνεξάρτηση.

Το πραγματικό μάθημα της αγάπης είναι να διακρίνουμε πότε θα κρατάμε σφικτά αλλά και πότε να αφήνουμε .....

13/1/2016