Στάζοντας ποίηση

Αν υπήρχε ευτυχία
δεν θα υπήρχαν ποιητές
στις άσπρες σελίδες θα γραφόταν μονάχα παραποιημένη ιστορία
άγευστα πεζά
ανούσια χρονογραφήματα

..γιατί την ποίηση δεν τη γράφεις..

τη στάζεις σταγόνα σταγόνα
άλλοτε με δάκρυ
άλλοτε με αίμα
όταν θες να ουρλιάξεις μα είναι ώρα κοινής ησυχίας
όταν θες να κλάψεις, μα απολείπεσαι ευλόγου αιτίας
όταν καίγεσαι από πόθο και δεν έχεις κορμί ν΄ακουμπήσεις
όταν το λόγο της ασήμαντης σου ύπαρξης, επιμένεις να αποδείξεις..
τότε μια μια
αρχίζεις να φτύνεις τις λέξεις
πριν γίνεις ανοιχτή πληγή και κακοφορμίσεις
τις βάζεις σε μια αράδα
και να πόσο απλά γράφεται μια ακόμα ιστορία
προσεκτικά συγκεκαλυμμένη
σαν τέλειο έγκλημα προμελετημένη
εμπεριστατωμένη και αρτία

να η ζωή μου
να ο Θάνατος μου
να η ψυχή μου
να και ο Θεός μου
να η αρχή και το τέλος
μια παύλα βάζω και τελεία
στο σήμερα δηλώνω παρόν
στο αύριο βαράω απουσία

και να πως ξεγλιστράνε οι λέξεις
μπροστά στα μάτια ενός ακόμα θεατή
που δεν θα μάθει ποτέ αν ο ρόλος είναι για τον ίδιο γραμμένος
ή τον αφηγητή
όπως δεν θα μπορέσει ποτέ να διακρίνει τη διαφορά
μεταξύ ενός μακάριου παρολίγον αυτόχειρα
από έναν μελλοθάνατο ποιητή

ΜΣ (στάζοντας ποίηση)