εξομολογήσεις μιας γάτας

 

Εξομολογήσεις μιας γάτας

Ρώτησαν μια γάτα τι είναι το νόημα της ζωής. Ρώτησαν και εμένα κάποια στιγμή.  Τελευταίως το χω χάσει και ψάχνω πάλι να το βρω μια μοιάζει διαφορετικό από την προηγούμενη φορά.  Ετσι παθαίνω πάντα, μέχρι να μπω στo καλάθι μου και να ξαναβγώ το νόημα αλλάζει.

Την τελευταία φορά ήθελα να κάνω τους ανθρώπους να νοιώσουν καλύτερα. Να κάθομαι εκεί στα πόδια τους και να τους αφήνω να με χαιδεύουν και να κάνω γκρρρ γκρρρ. Με αυτόν τον τρόπο ο κύριος μου νιώθει ότι του «κάθομαι» είμαι πειθήνια και υπάκουη και όχι μόνο αυτό, τον αφήνω να με αγγίζει, και κάνω και το γκκρ γκρρ από πάνω, ένδειξη ευχαρίστησης. Πολύ το χαίρονται οι άνθρωποι όταν οι γάτες κάνουν αυτόν τον ήχο.

Μου λείπει ο γάτος μου και ο κύριος μου δεν με αφήνει να βγω. Μα είναι μέρες που τρελλαίνομαι και κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ο γάτος είναι εκεί απέναντι και με περιμένει.  Στις αρχές νιαούριζε τα βράδια αλλά μετά από ένα δυο μπουκάλια νερό που του πέταξαν οι γείτονες το έκοψε. Καλός ο έρωτας αλλά το νερό το σιχαίνεται. Δεν φεύγει όμως κάθεται εκεί.  Και εγώ μέσα τον κοιτάζω . Με μυρίζεται στον αέρα και μυρίζομαι και εγώ εκείνον. Είναι ανάμεσα μας όμως το γυαλί, η πόρτα και το λουρί.

Με ρώτησαν ποιο είναι το νόημα. Ποιο ήταν το νόημα για μια γάτα; Να σκοτώνει ποντίκια, να κυνηγάει τα βράδια και να γυαλίζουν τα μάτια της στο σκοτάδι, όπως τα άλλα αιλοροειδή. Πέρασαν τα χρόνια όμως και μας άλλαξαν το νόημα. Και τώρα υπάρχουμε για να τρώμε πατέ, να κατουρούμε μέσα σε κασόνια μια ειδική άμμο, να παίζουμε με κουβάρια με μαλλί και να κάνουμε γκρρρ γκρρρρ, άμα μας έρθει η όρεξη, γιατί μας έχουν αφήσει και μια ας την πούμε πρωτοβουλία.

Με πιάνουν όμως κάτι αναλαμπές, κληρονομημένη μνήμη λένε και θέλω να δαγκώσω το χέρι αυτού που μου χει βάλει το λουρί να του φύγω και να πάω έξω να κάνω εκείνον τον παλιοχαραχτήρα τον κεραμιδόγατο και να τον αφήσω να μου κάνει το τρίχωμα άθλιο πέρα ως πέρα.  Σκεφτόμουν τα γλέντια που θα κάναμε, τις στέγες που θα ανεβαίναμε, τα ποντίκια και τις σαύρες που θα σκοτώναμε, έστω θα σκότωνε εκείνος και για τους δυο μας και μετά … Χθες πλησίασε στο παράθυρο, ακούμπησε την μουσούδα του στο γυαλί και εγώ ακούμπησα την δική μου στο ίδιο σημείο, ήταν η μοναδική φορά που ήρθαμε τόσο κοντά. Και μετά ο γάτος έφυγε.. δεν νομίζω να έρθει ξανά πίσω, η μύτη του κυνηγάει μια άλλη μυρωδιά.

Λες να έχω την ίδια λαχτάρα να δραπετεύσω τώρα που κανένας δε με περιμένει; Είναι κι αυτός εκεί πέρα που με λαχτάρα με χαιδεύει κάθε βράδυ, αυτόν ποιος θα τον παρηγορεί; με αγαπάει το ξέρω, κάνει τόσα για μένα, το καλύτερο φαί μου φέρνει, έχω τα πάντα, το ζεστό μου καλάθι, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ψυχαγωγία, τα παιχνίδια μου, το πόδι του, το χέρι του, το σβέρκο του, την κοιλιά του, τις ζεστές του ανάσες… Αν, αν, πάλι έκανα μια διαπραγμάτευση μαζί του, να βγαίνω λίγο και μετά να έρχομαι πίσω;

Μα που να τολμήσω, μια φορά βγήκα λίγο πιο έξω στην αυλή και έπαθε αμόκ. Με πήρε για έλεγχο μπας και κόλλησα ψύλλους, μπας και έπιασα καμιά αρρώστια και κόντεψε να αρρωστήσει και ο ίδιος. Άσε, δεν είμαστε για πειραματισμούς, αν θα φύγω θα πρέπει να φύγω για τα καλά.

Κάποτε με ρώτησαν ποιο είναι το νόημα της ζωής, αλλά την ώρα που το αναλογιζόμουν, ο «κύριος» μου άνοιξε μια κονσέρβα και μοιάζει να ναι η αγαπημένη μου γεύση, ξέρεις το φαί μου ο «κύριος» μου, μου το ζεσταίνει, σε συγκεκριμένη θερμοκρασία, την ονομάζει θερμοκρασία, θαλπωρής, ούτε πολύ ζεστή, ούτε καυτή, είναι άνετη και καταπίνεται εύκολα. Και το λουρί μου ο κύριος μου δεν μου το έχει πολύ σφικτά, τόσο όσο, να ξέρω ότι του ανήκω αλλά να μην πνίγομαι κιόλας…. Α ναι, με ρώτησαν ποιο είναι το νόημα της ζωής και την ώρα που το αναλογιζόμουν, αποκοιμήθηκα χορτάτη πάνω στα γόνατα του, και έτσι όπως έκλεινα νυσταγμένη τα μάτια μου, θυμήθηκα τα μάτια του γάτου μου, ο γάτος μου έφυγε, στο είπα ναι; έφυγε